Και πώς εννοείς τον ανταρτοπόλεμο κατά ΣΥΡΙΖΑ;» ρώτησε στο τηλέφωνο ανυπόμονος αναγνώστης της «δημοκρατίας» μετά τη δημοσίευση του χθεσινού σημειώματος.
Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά. Ο ανταρτοπόλεμος χρειάζεται αφοσιωμένους αντάρτες. Το οποίον σημαίνει σχήμα μάχης ετοιμοπόλεμο ανά πάσα στιγμή. Ο ίδιος ο πρόεδρος της Ν.Δ. Κυριάκος Μητσοτάκης επιδεικνύει αξιοσημείωτη εργατικότητα και φαίνεται ότι διαθέτει καλά αντανακλαστικά κατά την άσκηση της αντιπολίτευσης, δεν μπορεί να επισημανθεί όμως το ίδιο για το σχήμα των τομεαρχών του οποίου ηγείται, πλην εξαιρέσεων.
Τα… παλαιά τα χρόνια, το 2000, η βασική «δουλειά» του σκιώδους υπουργού της αντιπολίτευσης ήταν να νιώθει καλά την ανάσα του σε ημερήσια βάση ο ίδιος ο κανονικός υπουργός. Το οποίον σήμαινε άσκηση πρωτογενούς αντιπολίτευσης, πρόκλησης δηλαδή πολιτικών γεγονότων με στοιχεία και τεκμήρια τα οποία έβλεπαν το φως της δημοσιότητας πρώτη φορά (λ.χ. οι εκθέσεις των επιθεωρητών Δημόσιας Διοίκησης για τη διαφθορά).
Δεν ήταν αντιπολίτευση ο φλύαρος και ο εκ των υστέρων σχολιασμός των δημοσιευμάτων των εφημερίδων, πρακτική που κατά κατά κόρον ασκείται στις μέρες μας. Αλλά για να ασκήσεις αντιπολίτευση με τεκμήρια πρέπει να έχεις άριστη σχέση με τη συνδικαλιστική σου παράταξη και τις απολήξεις της μέσα στο κράτος και βεβαίως με τη νεολαία.
Προσπαθώ να ανακαλέσω στη μνήμη μου τουλάχιστον μία περίπτωση όπου νυν τομεάρχης της Ν.Δ. πέραν του σχολιασμού δημοσιευμάτων των εφημερίδων να δημιούργησε μόνος του πολιτικό γεγονός. Φοβάμαι, υπάρχουν ελάχιστες – νομίζω ο Κώστας Σκρέκας είχε στριμώξει την κυβέρνηση με αποκαλύψεις για τον μισθό διευθύνοντος συμβούλου κρατικής ΔΕΚΟ.
Ακόμη και το τελευταίο κρούσμα, της καταγγελίας υπαλλήλων στον ΕΟΠΠΕΠ κατά της συριζαίας διευθύνουσας που πετούσε εικόνες της Παναγίας στα σκουπίδια, κινήθηκε από άλλα συστήματα, όχι από την αντιπολίτευση, η οποία γενικώς αντέδρασε χλιαρά. Βεβαίως ούτε συζήτηση για συνεργασία κόμματος – ΔΑΚΕ, οι σχέσεις τους είναι ανύπαρκτες. Η δε νεολαία κάτι δελτία Τύπου εκδίδει, τα οποία αμφιβάλλω αν τα γράφουν νεολαίοι.
Τα παλαιά χρόνια τομεάρχης σήμαινε και άσκηση κοινοβουλευτικού ελέγχου με ερωτήσεις, επερωτήσεις, αίτηση κατάθεσης εγγράφων. Το τελευταίο -η κατάθεση εγγράφων- είναι ένα πυρηνικό όπλο που δίνει ο κανονισμός στην αντιπολίτευση. Μπορεί ένας υπουργός να μην πατά στη Βουλή για να απαντήσει στις επερωτήσεις, αλλά να αρνηθεί να διαβιβάσει στην αντιπολίτευση δημόσιο έγγραφο -πόρισμα έρευνας δημόσιας υπηρεσίας για κάποιο σκάνδαλο λ.χ.- αδύνατον.
Στα νεότερα χρόνια, τα σημερινά, του διαδικτύου, τομεάρχης σημαίνει και ταχύτητα. Οταν ο υπουργός Παιδείας επικρίνει τον αρχηγό του κόμματος για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια στις 4 το απόγευμα, δεν είναι δυνατόν το κόμμα να του απαντά στις 11 το βράδυ.
Οταν ο υπουργός Δικαιοσύνης ανακοινώνει την παράταση του νόμου Παρασκευόπουλου για τις αποφυλακίσεις, δεν είναι δυνατόν η απάντηση των αρμόδιων τομεαρχών να εκδίδεται την επομένη το πρωί! Ως προς την τακτική, περιορίζομαι να επισημάνω ότι από τη στιγμή που εφεξής η ατζέντα δεν είναι μονοθεματική με την οικονομία η αντιπολίτευση οφείλει να στοχεύει συγκεκριμένους υπουργούς, όχι τους συνήθεις υπόπτους· να ταυτίσει τα πρόσωπα με την αποτυχία.
Ξέρω ποιοι είναι, δεν είναι δουλειά μου να υποδείξω. Και πολλά είπα… Θυμίζω τις εφόδους Καραμανλή σε συγκεκριμένα υπουργεία, μέθοδο που ακολούθησε στην αρχή και ο Κυριάκος Μητσοτάκης αλλά εγκατέλειψε μετά…
Τελευταίο αλλά όχι έλασσον. Ο ηγέτης πρέπει να είναι η μάνα του λόχου· να είναι συνεχώς μπροστά, να ενθαρρύνει, να μην αποσταθεροποιεί το στράτευμα, να το καθοδηγεί και βεβαίως να το καλύπτει στα λάθη του.
Μανώλης Κοττάκης
