Υπάρχει περίπτωση μετά τις εκλογές να οδηγηθεί ο Αλέξης Τσίπρας στο εδώλιο, κατηγορούμενος για εσχάτη προδοσία; Ο Βαγγέλης Βενιζέλος απαντά καταφατικά. Ομως πού θα μας οδηγούσε κάτι τέτοιο;
«Υπάρχει το ενδεχόμενο να βρεθούμε σε πολύ δύσκολες καταστάσεις» είπε ο Βαγγέλης Βενιζέλος όταν ο Αντώνης Στρόιτερ τον ρώτησε αν, μετά τις εκλογές, θα επιχειρήσει να καθίσει στο σκαμνί αυτούς που σήμερα εγκαλεί ως σκευωρούς στην υπόθεση της Novartis.
Ναι. Με ποια κατηγορία; Το λέει μόνος του ο Βενιζέλος: «Προσέξτε, εσχάτη προδοσία δεν είναι η προδοσία της χώρας στους εχθρούς, εσχάτη προδοσία είναι η κατάλυση ή και η αλλοίωση θεμελιωδών αρχών και θεσμών του πολιτεύματος. Και περιγράφονται στον Ποινικό Κώδικα επτά θεμελιώδεις θεσμοί, οι δύο είναι η διάκριση των εξουσιών και η ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης».
Ο Βενιζέλος δεν προσέχει, απλώς, τι λέει. Ο Βενιζέλος εκτυπώνει σελίδες ολόκληρες από το μυαλό του. Αλλά και ο Σαμαράς, γραμμένα στο χαρτί τα είχε όταν ανέβηκε στο βήμα και άρχισε να κλείνει αίθουσες για Ειδικά Δικαστήρια. Από την περήφανη διαπραγμάτευση του 2015 μέχρι τη Novartis. Ο Μητσοτάκης έμεινε μακριά από όλο αυτό. Και πιθανότατα δεν του αρέσει. Λογικό. Δεν θέλει να πάει σε εκλογές ακούγοντας τους Πολάκηδες να λένε ότι έρχεται η Δεξιά να ανοίξει ξερονήσια. Ηδη από τη μεριά του ΣΥΡΙΖΑ ακούγονται κάτι μισοφοβισμένα για το ιστορικό προηγούμενο στην ποινικοποίηση της πολιτικής δράσης. (Εν προκειμένω ας πρόσεχαν, αυτοί επανέφεραν όρους Εμφυλίου).
Τι έχουμε εδώ, λοιπόν; Κάτι που σε πρώτη φάση φαίνεται ελαφρώς αστείο. Εκείνοι που ήρθαν για να καθαρίσουν «το σάπιο καθεστώς της Μεταπολίτευσης», όχι μόνο έφαγαν τα μούτρα τους στον τοίχο της Novartis, αλλά απειλούνται με πτώση στο βάραθρο της μεγαλύτερης ατίμωσης. Μα, εσχάτη προδοσία; Και μάλιστα έδειξαν να το παίρνουν κάπως στα σοβαρά, σαν να κάνουν κάπως πίσω. Βγήκε ο Σαμαράς και έλεγε για Ειδικά Δικαστήρια και ο Τσίπρας απάντησε με κάτι αόριστα για πολιτικές ευθύνες. Πού πήγε το σφρίγος του ηθικού πλεονεκτήματος;
Ολα αυτά βέβαια, όσο και αν ικανοποιούν ταπεινά ή δικαιολογημένα ένστικτα, δεν συμβάλλουν στην ομαλή έξοδο της χώρας στην κανονικότητα. Από την άλλη, κάποιος δύναται να ισχυριστεί ότι μόνο αυτά μπορούν να την εγγυηθούν. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής έλεγε στον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, για τον Ανδρέα, ότι έναν πρώην πρωθυπουργό δεν τον στέλνεις στη φυλακή, αλλά στο σπίτι του. Αλλά και ο Ανδρέας, όταν κρατούσε τον Μητσοτάκη από τον γιακά για την υπόθεση των υποκλοπών, άκουσε τη σύσταση του Βενιζέλου, μάζεψε την υπόθεση και πήγε σε αναθεώρηση του Συντάγματος.
Θα είναι, πράγματι, «δύσκολη κατάσταση», όπως είπε ο Βενιζέλος, έτσι και τεθεί θέμα εσχάτης προδοσίας για τον Αλέξη Τσίπρα. Διότι δεν θα υπάρξει ρήγμα μόνο μέσα στην κοινωνία, αλλά ενδεχομένως και στο εσωτερικό των κομμάτων -πώς, ας πούμε, Φώφη και Κυριάκος θα συγκρατήσουν την πίεση δύο ονομάτων με μεγάλο μπόι;
Υπάρχει όμως ακόμα μία παράμετρος. Αν ο ρεβανσισμός ή, τέλος πάντων, η τιμωρία αυτών που ευθύνονται «για την αλλοίωση του πολιτεύματος» μετατραπεί σε πρόταγμα του πλειοψηφικού εκλογικού σώματος, τότε τα πράγματα αλλάζουν.
