Οι βιβλικές και ιστορικές έρευνες που αποδεικνύουν την ένθερμη αγάπη του Ιησού προς τους Έλληνες, αλλά και τη σχέση Του με τους εξελληνισμένους κατοίκους της Γαλιλαίας όπου ο Ιησούς εκήρυττε επί μακρόν χρόνον την διδασκαλίαν Του!.. «εἶπον οὖν οἱ ᾿Ιουδαῖοι πρὸς ἑαυτούς· ποῦ οὗτος μέλλει πορεύεσθαι, ὅτι ἡμεῖς οὐχ εὑρήσομεν αὐτόν; μὴ εἰς τὴν διασπορὰν τῶν ῾Ελλήνων μέλλει πορεύεσθαι καὶ διδάσκειν τοὺς ῞Ελληνας;» (Ιω. 7, 35) (Δείτε έναν γεωγραφικό χάρτη του Καθηγητού της Ιστορίας της Επιστήμης κ ΚΩΝ. ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΥ, που δείχνει ένα τμήμα της Παλαιστίνης, της Συρίας και της Ιορδανίας κατά την εποχή που έζησε ο Χριστός και εδίδαξε στην εξελληνισμένη περιοχή της Γαλιλαίας)
ΟΠΟΙΟΣ διαβάσει το βιβλίο μας: «Ιησούς Χριστός: Ελληνισμός-Χριστιανισμός», θα βρει εκατοντάδες σελίδες αφιερωμένες στην καταγωγή του Ιησού, καθώς και το αν –αποδεδειγμένα- μιλούσε ή έγραφε ελληνικά.
Σ’ αυτό το κεφάλαιο, με το οποίο θέλουμε να κλείσουμε το έργο: «Ο Χριστός και οι Έλληνες», θα αποδείξουμε το γεγονός ότι:
α) Στην Παλαιστίνη, κατά τους χρόνους του Χριστού, υπήρχαν ολόκληρες περιοχές, όπως η Γαλιλαία, που υπήρξαν ελληνικές ή εξελληνισμένες, αφού υπήρχαν πάνω από 150 ελληνικές πόλεις!
β) Ο Χριστός ήταν Γαλιλαίος και κατά συνέπεια είχε άμεση σχέση με τον Ελληνισμό!
γ) Η Διδασκαλία του Ιησού προς τους Γαλιλαίους γινόταν στην ελληνική γλώσσα!
Α. ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗΣ
Ας αρχίσουμε λοιπόν με το γεγονός ότι η Παλαιστίνη, κατά τους χρόνους που έζησε ο Ιησούς, ήταν κατοικημένη από Έλληνες ή άλλους εξελληνισμένους κατοίκους, μεταξύ των οποίων και πολλοί Ιουδαίοι, που μιλούσαν μόνον ελληνικά Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι η λεγόμενη «Μετάφρασις των Εβδομήκοντα» (Ο΄), που έγινε επί τον τρίτο αιώνα προ Χριστού, επί Πτολεμαίου Β΄ του Φιλαδέλφου (1), πραγματοποιήθηκε χάριν των Ιουδαίων που δεν εγνώριζαν τα εβραϊκά και μιλούσαν μόνον ελληνικά!
Ωστόσο, ο Λεωνίδας Ι. Φιλιππίδης, μέσα στο μνημειώδες έργο του «Ιστορία της εποχής της Καινής Διαθήκης εξ απόψεως παγκοσμίου και πανθρησκειακής» (2), αναφερόμενος στους Έλληνες που ζούσαν στην Παλαιστίνη, αλλά και τις λατρείες, που έκαναν στις ελληνικές πόλεις της περιοχής αυτής, μεταξύ άλλων γράφει και τα εξής:
.jpg)
«…β. – Παράδοσις της Ιερουσαλήμ εις τον Μ. Αλέξανδρον. Μετά την κατάκτησιν της Τύρου (332) και της Γάζης, ο Μ. Αλέξανδρος εδέχθη την ειρηνικήν προσφοράν υποταγής της πόλεως Ιερουσαλήμ παρ’ επιτροπής υπό τον αρχιερέα Ιαδδούα.
Επί τη αιτήσει του Αρχιερέως ο Μ. Αλέξανδρος παρεχώρησεν εις τους Ιουδαίους απαλλαγήν από των φόρων κατά το σαββατιαίον έτος, δικαστικήν και θρησκευτικήν αυτοτέλειαν˙ αφ εαυτού δε παρεχώρησε τα αυτά προνόμια εις τους μέλλοντας να υπηρετήσωσιν εις τον στρατόν του.
γ. Ελληνική διοίκησης της Παλαιστίνης. Την διοίκησιν της Συριακής Παλαιστίνης ενεπιστεύθη ο Μ. Αλέξανδρος εις τον Ανδρόμαχον, μεθ’ ον απήλθεν εις Μέμφιδα της Αιγύπτου προς καθυπόταξιν αυτής και των εν αυτή Περσών σατραπών.
δ.- Η εν Σαμαρεία ίδρυσις Ναού εν Γαριζείν επί Μ. Αλεξάνδρου. –Ότε ο Μ. Αλέξανδρος κατέλαβε την Περσίαν, Σαναβαλλήτης, τελευταίος εν Σαμαρεία σατράπης του (Γοδομάνου) Δαρείου, εζήτησε την άδειαν παρά του Μ. Αλεξάνδρου προς ίδρυσιν Ναού, ήτις και επραγματοποιήθη.27
Ούτω, δια της ιδρύσεως του εν Γαριζείν ιδίου Ναού, συνεπληρώθη και λατρειακώς η θρησκευτική αυτοτέλεια των Σαμαρειτών, οίτινες ως γνωστόν, διέφερον των Ιουδαίων εν τοις εξής: απέρριπτον την Βίβλον, πλην της Πεντατεύχου, ηρνούντο την αυθεντίαν των προφητών και πάντα νόμον ή παν έθιμον, μη περιλαμβανόμενον εν τη Πεντατεύχω, επίστευον όμως εις τον Μεσσίαν28 εις τους αγγέλους και εις την ανάστασιν των νεκρών.
ε. – Η προς τον Μ. Αλέξανδρον αγνωμοσύνη των Σαμαρειτών. Καίτοι ο Μ. Αλέξανδρος είχεν ούτως αναγνωρίσει και δια του εν Γαριζείν Ναού ολοκληρώσει την θρησκευτικήν αυτοτέλειαν των Σαμαρειτών εν τω ελληνικώ πνεύματι της ανεξιθρησκείας, τω διέποντι την πολιτικήν του έναντι των μειονοτήτων, όμως οι Σαμαρείται έκαυσαν ζώντα τον υπ’ αυτού κατασταθέντα ως διοικητήν της Παλαιστίνης Ανδρόμαχον. Ο Μ. Αλέξανδρος επανελθών εξ Αιγύπτου, ετιμώρησε τους ενόχους δια θανάτου, διώξας δε τους Σαμαρείτας εκ της πόλεως Σαμαρείας, ώκισεν αυτήν δια Μακεδονικής αποικίας. Οι Σαμαρείται τότε συγκεντρώθηκαν εις την παρά τον Ναόν του Γαριζείν πόλιν Συχέμ.».
Πιο κάτω, ο Καθηγητής Λεων. Ιω. Φιλιππίδης αναφερόμενος εις την Παλαιστίνην υπό των Πτολεμαίων, των Σελευκιδών και την επίδρασιν που άσκησε ο ελληνικός πολιτισμός στην ζωή του ιουδαϊκού λαού, γράφει τα εξής:
στ. Η Παλαιστίνη υπό τους Πτολεμαίους.- Η μετάφρασις της Π. Διαθήκης υπό των Ο΄. Μετά τον θάνατο του Μ. Αλεξάνδρου (323), η Παλαιστίνη περιήλθε κατ’ αρχάς υπό τους Πτολεμαίους, συνεσφίγχθησαν δ’ αι μεταξύ Ελλήνων και Ιουδαίων σχέσεις: αι ελληνικαί επιστήμαι εκαλλιεργήθησαν υπό των Ιουδαίων, ιδία της Αιγύπτου, και οι Έλληνες επεδόθησαν εις την μελέτην της Ιστορίας και του πολιτισμού των Ιουδαίων.
Οι Ιουδαίοι της Αιγύπτου, καίπερ πιστοί εις την θρησκείαν των, παρέλαβον τα ήθη και την γλώσσαν των Ελλήνων και, εντός ολίγου δεν ήσαν πλέον εις θέσιν να εννοούν τα ιερά των βιβλία εις το κείμενον και εις την γλώσσαν των πατέρων των˙ διο και ησθάνθησαν την ανάγκην μεταφράσεως αυτών εις την Ελληνικήν.
Ούτως ήλθεν εις φως η μετάφρασις των Ο΄ επί Πτολεμαίου Φιλαδέλφου (284- 247) όστις, τη συμβουλή Δημητρίου του Φαληρέως, εζήτησε παρά του Αρχιερέως Ελεάζαρ άνδρας αξίους προς μετάφρασιν της Παλαιάς Διαθήκης, ήτις τότε έφερε την επιγραφήν: «Τωρά, Νεβιέμ ουκεθωβείμ» (= Νόμοι, Προφήται και Αγιόγραφα). Ο Αρχιερεύς Ελεάζαρ απέστειλε πράγματι εις Αίγυπτον προς τον Πτολεμαίον άνδρας 72, τ.ε. 6 εξ εκάστης φυλής, οίτινες και συνετέλεσαν το μνημειώδες έργον της μεταφράσεως. 29
ζ. Η Παλαιστίνη υπό τους Σελευκίδας. – Λόγω της γεωγραφικής της θέσεως, η Παλαιστίνη εγένετο αντικείμενον έριδος μεταξύ των εν Αιγύπτω διαδόχων Πτολεμαίων και των εν Συρία διαδόχων Σελευκιδών, εναλλάξασα τύχην. Διαρκούντος του 3ου αι. π.Χ. ανήκε μετά διαλειμμάτων εις το κράτος των Πτολεμαίων. Αλλ’ εν αρχή του β΄ αι., Αντίοχος ο Μέγας επέτυχε ν’ αποσπάση την Φοινίκην και την Παλαιστίνην ούτω δ’ εις την θέσιν των Πτολεμαίων υποκαθίστανται οι Σελευκίδαι ως κυρίαρχοι του Ιουδαϊκού λαού.
η. – Επίδρασις του Ελληνικού πολιτισμού επί την ζωήν του Ιουδαϊκού λαού. – Η πολιτική αυτοτέλεια του εν Παλαιστίνη Ιουδαϊκού πληθυσμού υπήρξε κατά την Ελληνικήν επικυριαρχίαν μεγαλυτέρα της επί των προγενεστέρων κυριάρχων, ο δ’ Ελληνικός πολιτισμός ήσκησεν ισχυροτάτην επίδρασιν επί τον Ιουδαϊκόν πολιτισμόν…
Αύριο η συνέχεια…
Με σεβασμό και τιμή
ΑΓΓΕΛΟΣ ΠΑΝ. ΣΑΚΚΕΤΟΣ
