του Νίκου Ι. Νικολόπουλου
Προέδρου Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος Ελλάδος και πρ. Υπουργού
Η απόρριψη του σχεδίου Ανάν πρέπει να μας παραδειγματίζει σ΄ αυτούς τους δίσεκτους χρόνους για τα εθνικά μας θέματα. Οι υποστηρικτές του κατάπτυστου σχεδίου τότε έλεγαν, ότι αν απορριφθεί, τότε η Κύπρος θα απομονωθεί και θα ..αφανισθεί. Όμως ο αδίστακτος εκφοβισμός και εκβιασμός δεν έπιασε τόπο και ο αείμνηστος Τάσος Παπαδόπουλος κατέχει πλέον περίλαμπρη θέση στην ιστορία του Κυπριακού Ελληνισμού.
Τα ίδια λένε σήμερα και τα ίδια προτείνουν οι ενδοτιστές της νέας τάξης. Να μην καθυστερήσουμε, να σπεύσουμε και να ικανοποιήσουμε όλα τα νεοοθωμανικά σχέδια του «ψεοδο-σουλτάνου» Ερντογάν.
Η νέα Κυβέρνηση που θα άλλαζε την Συμφωνία των Πρεσπών και που κυρίως για αυτό ψηφίστηκε από την Μακεδονία και γενικότερα από την Βόρεια Ελλάδα, δηλαδή για να σηματοδοτήσει το τέλος του εθνομηδενισμού, δυστυχώς μέχρι τώρα εφαρμόζει μία παρόμοια πολιτική με την προηγούμενη.
Εμείς εδώ στην Ελλάδα δεν είμαστε αναποφάσιστοι και «κιοτήδες». Δεν είμαστε ούτε υποχωρητικοί, ούτε ενδοτικοί. Ευτυχώς δεν χρειάζεται πολύ για να καταλάβουμε ότι αυτές οι προτεινόμενες πολιτικές της Τουρκίας πως αποτελούν μια ολική εθνική καθίζηση και όχι απλώς μια «προδοτική πολιτική»: Μια καθίζηση που ξεκινάει από τη δημογραφική κατάρρευση, την κατάπτωση, των εθνικών και θρησκευτικών αξιών και καταλήγει στη συρρίκνωση των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων .
Μέχρι σήμερα, μιλούσαμε για «εθνικά θέματα» και πολλαπλούς κινδύνους που αντιμετωπίζει η χώρα στο γεωπολιτικό περιβάλλον και που έχουν να κάνουν με την επιβίωση του ελληνισμού μέσα στον 21ο αιώνα. Τώρα όμως επιβάλλεται να χαράξουμε εξωτερική πολιτική στην βάση των πάγιων και διαχρονικών συμφερόντων μας και γνώμονας των συμμαχιών μας πρέπει να είναι αταλάντευτα η υπηρέτηση του εθνικού συμφέροντος.
Είμαστε όντως σ΄ ένα σταυροδρόμι, σε μια κρίσιμη καμπή. Οι επιλογές που έχουμε δεν είναι πολλές. Είτε θα συρθούμε υπό την τουρκική πίεση και απειλή σε διαπραγματεύσεις με όρους παράδοσης –και εννοώ Ελλάδα και Κύπρος– είτε θα αντισταθούμε με μια αποτρεπτική ισχύ που θα υπολογίζει η Άγκυρα.
Δεν πρέπει να μας διαφεύγει πως ναι μεν έχουμε την ανάγκη τους και έχουν και αυτοί την δική μας ανάγκη, της χώρας, που γεωστρατηγικά ομνύει και αποδεδειγμένα επιδιώκει την σταθερότητα στην περιοχή της Ν.Α. Μεσογείου.
Θα πείτε ότι τούτη η θεωρία είναι ανέξοδη, φλύαρη και αναποτελεσματική, από την ώρα που γείτονα μας έχουμε έναν ταραξία και «κατσαπλιά» της διεθνούς πολιτικής σκηνής που δεν θα παρατήσει το «όραμα» της νεοθωμανικής «γαλάζιας πατρίδας» αν δεν μας «ρίξει στην θάλασσα». Ναι μπορεί να κοιμάται και να ξυπνάει με τις ονειρώξεις του ο Ερντογάν.
Το θέμα είναι εμείς με πιο πλευρό κοιμόμαστε και με ποιο ξυπνάμε. Θέλω να πω ότι οφείλουμε να είμαστε ευέλικτοι και αποφασιστικοί. Και κυρίως γενναίοι. Γιατί ναι, απαιτείται γενναιότητα για να ορίσουμε επιτέλους ΑΟΖ και να επεκτείνουμε τα χωρικά μας ύδατα, έτσι ώστε όχι μόνο να επικαλούμαστε, αλλά και να εφαρμόσουμε στην πράξη το διεθνές δίκαιο. Καλλιεργείται από διάφορες πλευρές μιας μορφής ηττοπάθεια και διαχέεται η τουρκική προπαγάνδα ότι μας είναι αδύνατον να αντισταθούμε.
Πέραν όλων των άλλων γνωστών αξίζει αυτή την κρίσιμη ώρα, να θυμόμαστε τον Αισωπικό μύθο : «ποντικός δάγκωσε ταύρο». Εκείνος τον κυνηγούσε παντού αλλά αυτός πρόλαβε να διαφύγει σε μια τρύπα. Ο ταύρος με τα κέρατα του ξεσκάλιζε τους τοίχους, ώσπου κουράστηκε. Ξάπλωσε πλάι στην τρύπα και αποκοιμήθηκε. Ο ποντικός μπαινόβγαινε και συνέχισε να δαγκώνει τον ταύρο. Ο ταύρος σηκώθηκε κάποια στιγμή σαστισμένος μη ξέροντας τί να κάνει! Στο «διά ταύτα» ο ποντικός ψιθύρισε την σοφία του: « οὐχ ὁ μέγας αι εὶ δυνατός· ἔσθ᾿ ὅπου μᾶλλον τὸ μικρὸν εἶναι καὶ ταπεινὸν ἰσχύει»[=Δεν είναι πάντα δυνατός ο μεγαλόσχημος. Το να είναι μικρός και ταπεινός σε πολλές περιπτώσεις πιο πολλά πετυχαίνει]»
Σήμερα το βάρος της υπεράσπισης των εθνικών μας δικαίων είναι στους ώμους του Πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη, που δύο – τρεις φορές τελευταίως επικαλέστηκε τον Ελ. Βενιζέλο. Όμως για να του μοιάσει, κατά τις πτυχές που είναι αξιομνημόνευτη η εθνική προσφορά του προγόνου του, πρέπει να αλλάξει «μυαλά» . Να εγκαταλείψει την ιδέα της συνθηκολόγησης με τους Τούρκους, της προσφυγής στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης και της συνεκμετάλλεσυης του Αιγαίου. Να συναισθανθεί ότι είναι «εχθρός» μας η Γερμανία και από εκεί και πέρα να δει με πολυδιάστατο μάτι την εξωτερική μας πολιτική. Γιατί μέχρι τώρα είναι δεδομένος και προβλέψιμος. Δεδομένος δυστυχώς ακόμα και στην πλευρά των «Δημοκρατικών» των ΗΠΑ, γεγονός που εκτός των άλλων, δεν ενθουσιάζει τον Τραμπ.
Κοντολογίς απογοήτευση, αλλά και αγωνία, προκαλεί η εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης Μητσοτάκη, που όπως φαίνεται, σε μία πολύ δύσκολη διεθνή συγκυρία, δεν μπορεί ούτε καν το αυτονόητο με αποτέλεσμα η χώρα ενώ δείχνει διαρκώς εκτεθειμένη στην τουρκική προκλητικότητα και «εκεί που μας χρωστούσαν, θα μας πάρουν και το βόδι». ‘
Η αφύπνιση, η εθνική ενότητα και μία συμπεφωνημένη σφαιρική, θαρραλέα εξωτερική πολιτική θα μας επιτρέψει να αποφύγουμε τον όποιο εθνικό ακρωτηριασμό.
