Του Γ. Λακόπουλου
Ως τώρα η ερώτηση ήταν «πόσο θα αντέξει ο Μητσοτάκης;» Η επιστράτευση δημοσκόπων για ευρήματα «κυριαρχίας» και η διατεταγμένη αρθρογραφία για τον «καλύτερα προετοιμασμένο πρωθυπουργό» δεν μπορούν να κρύψουν την αλλοπρόσαλλη πολιτική που ασκεί και να στηρίξουν την ανεμομαζώματα κυβέρνηση που σχημάτισε.
Πώς μπορεί να πάει καλά μια κυβέρνηση ως σύνολο όταν ένα -ένα τα μέλη της, από τον πρωθυπουργό ως τον τελευταίο υφυπουργό, είναι για κλάματα;
Τώρα η ερώτηση αλλάζει: πόσο θα αντέξει ο «Οίκος Μητσοτάκη;». Η συγκεκριμένη οικογένεια έχει τις χαρακτηριστικές ιδιότητες των αερίων: τείνει να καταλάβει όλο το χώρο που της διατίθεται. Με ακόρεστη βουλιμία.
Ως οικογένεια νοούνται όλα πρόσωπα που προβάλλονται στο δημόσιο χώρο. Ήτοι: ο πατέρας Μητσοτάκης- αν και εκλιπών στήνονται επιχειρήσεις αποκατάστασής του- ο γιος, η κόρη, ο εγγονός, ο ανεψιός και η νύφη. Μεγάλη φαμίλια.
Ο λόγος της διαφαινόμενης πρόωρης πτώσης βρίσκεται στον «Πόλεμο των Ρόδων» που η ίδια η οικογένεια προκάλεσε -αναζωπύρωσε μάλλον- με τον επεκτατισμό της.
Πρώτα με τον «Οίκο Καραμανλή». Από την εποχή της αναμέτρησης Κυριάκου- Μεϊμαράκη για την ηγεσία του κόμματος το Μητσοτακέικο οργάνωνε, με σαμαρική συνδρομή, προσωπικές επιθέσεις κατά του Κ. Καραμανλή: από τις θεωρίες για «παράγκες» και «αφανή συνεταιρισμό με τον Τσίπρα», μέχρι την απρεπή και αδικαιολόγητη συμπεριφορά στον Προκόπη Παυλόπουλο.
Σ’ αυτό προστέθηκαν δυο στοιχεία. Η αμφισβήτηση των ιερών και των όσιων του Καραμανλισμού, με τον μικρομεγαλίστικο βενιζελικό αλληθωρισμό του Κυριάκου. Και η προωθούμενη πολιτική συνεκμετάλλευσης στο Αιγαίο – που δεν θα προσυπογράψει ποτέ ο Καραμανλής και προειδοποίησε και τον Μητσοτάκη και τους «εταίρους και συμμάχους».
Το τελευταίο αξιοποιείται και από τον «οίκο Σαμαρά», με το αυτοκαταναλούμενο ιστορικό οικογενειακό βάθος. Η ρήξη Σαμαρά -Κυριάκου -που διέκοψε την ιστορικά ανάρμοστη σχέση τους- ξεκίνησε για γνωστούς λόγους- Κομισιόν, προεδρία, αλλά και Νοβάρτις, – και καταλήγει σε αναμέτρηση πατριωτισμού.
Αυτό αλλάζει τον τριγωνικό χαρακτήρα του ενδοκομματικού εμφυλίου. Η συμμαχία Μητσοτάκη -Σαμαρά κατά του Καραμανλή, έγινε άτυπη συμμαχία Καραμανλικών -Μητσοτάκη κατά του Σαμαρά και τώρα η κάθε πλευρά οχυρώνεται για την τελική αναμέτρηση μόνη της και συσσωρεύει πολεμοφόδια που μπορούν να πλήξουν τους άλλους.
Στην πιο δύσκολη θέση βρίσκονται οι Μητσοτάκηδες, που πήγαν να δαγκώσουν περισσότερο από όσο μπουν να μασήσουν στην παράταξη. Όπως κάνουν και με την κυβερνητική λειτουργία τους.
Η προσπάθεια του Κυριάκου να βρει ερείσματα σε ένα τμήμα του πρώην ΠΑΣΟΚ, ενσωματώνοντας στην κυβέρνηση αντίστοιχα πρόσωπα, λειτούργησε για τους άλλους σαν διάθεση εξοβελισμού τους -και δεν προτίθεται να το επιτρέψουν.
Αυτή την περίοδο η αγωνία Μητσοτάκη είναι αν η απομάκρυνση Σαμαρά οδηγήσει σε διάσπαση και αυτό ρυμουλκήσει και τους Γεωργιάδη -Βορίδη- Πλεύρη, που του οφείλουν την παρουσία τους στα μεγάλα σαλόνια της πολιτικής. Αλλιώς θα τους μαστίγωνε ακόμη ο Καρατζαφέρης.
Η ηρεμία από την πλευρά του Καραμανλή ερμηνεύεται σαν σημάδι καταιγίδας πριν από τη θύελλα. Και η νευρικότητα του Σαμαρά είναι συμπεριφορά ταύρου προτού μπει στην αρένα.
Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Αν ο Πρωθυπουργός κάνει πως δεν καταλαβαίνει θα ξυπνήσει ένα πρωί και δεν θα είναι Πρωθυπουργός. Α λα Γ. Παπανδρέου. Αν συγκρουστεί με τους ιστορικούς κλειδοκράτορες της παράταξης θα βγει στο περιθώριο.
Αυτό που τον κρατούσε, ήταν οι δεσμοί του με τα μιντιακά συστήματα και τους σπόνσορες που τον ανέδειξαν – για να φύγει ο Τσίπρας. Αυτοί οι δεσμοί διαρρηγνύονται. Δεν μπορεί να ικανοποιήσει όλες τις απαιτήσεις όλων των πλευρών ταυτόχρονα.
Με αναδρομή στο παρελθόν προκύπτει ότι πραγματικός λόγος της κλιμακούμενης απόστασης – και των εσωκομματικών παραγόντων και των μιντιαρχών -από τον νικητή των εκλογών του 2019 είναι ακριβώς ο ίδιος που δημιούργησε το 1991-93 αντίστοιχα χάσματα με τον πατέρα Μητσοτάκη με τους αντίστοιχους «ισχυρούς»της εποχής: κατάλαβαν με τι έμπλεξαν.
Έτσι προτίμησαν να γυρίσουν στον Παπανδρέου, εναντίον του οποίου είχαν στρατολογήσει τον Μητσοτάκη. Αναλαμβάνοντας να τον εκκαθαρίσουν οι ίδιοι…
