Στα ψιλά της επικαιρότητας τείνει να περάσει η ανάρτηση του «κηπουρού», καθηγητή Μόσιαλου, ο οποίος είπε ότι αποσύρεται από τον δημόσιο διάλογο για τον κορωνοϊό.
Όπως είχαν γράψει την περασμένη εβδομάδα τα PIPERATA.GR τόσο ο Μόσιαλος όσο και ο πιο προσεκτικός πρύτανης του πανεπιστημίου Αθηνών, Θ. Δημόπουλος, προαλείφονταν από το Μαξίμου, ως πιθανοί διάδοχοι του Κικίλια στο υπουργείο Υγείας. Κατά ορισμένες δε πηγές, ο πρώτος που είναι καθηγητής Υγείας στη Μ. Βρετανία, έχει πιο δεμένη σχέση με το πρωθυπουργικό περιβάλλον , ως «άτυπος σύμβουλος». Άγνωστο δε υπό ποιο εργασιακό –δεσμευτικό καθεστώς, γιατί πολλά ακούγονται για τους «αφανείς συνεργάτες», που διορίζονται από πόρτες και παράθυρα, όπως συνέβαινε επί των ημερών του ΓΑΠ τη διετία 2009-2011 όταν ο Μόσιαλος ήταν δίπλα του ως κορυφαίο κυβερνητικό στέλεχος.
Στη Μητρόπολη
Κι ενώ όλα εξελίσσονταν ομαλά για τον «Έλληνα τεχνοκράτη», ή τουλάχιστον έτσι πίστευαν οι πρωθυπουργικοί επιτελείς, χθες το πρωί έπαθαν κλακάζ, βλέποντας να προσέρχονται στον Μητροπολιτικό Ναό για τον εορτασμό της Κυριακής της Ορθοδοξίας χοροστατούντος του Ιερωνύμου, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο οποίος – κατά το πρωτόκολλο – διάβασε το «Πιστεύω», ο υπουργός Ανάπτυξης Αδ. Γεωργιάδης, ο αντιπρόεδρος της Βουλής Θ. Μπούρας, ο περιφερειάρχης Γ. Πατούλης και ο δήμαρχος Κ. Μπακογιάννης, καθώς και αρκετοί πιστοί. Αργότερα δε το τελετουργικό συνεχίστηκε με το γεύμα που παρέθεσε ο Πρ. Παυλόπουλος στο Προεδρικό Μέγαρο.
Η ομιλία…
Εκεί ο απερχόμενος ΠτΔ δεν άφησε κανένα περιθώριο σε όσους μεθοδεύουν το ξερίζωμα της ορθόδοξης πίστης , όπως ο Μόσιαλος και οι συν αυτώ. Είπε συγκεκριμένα ενώπιον του Αρχιεπισκόπου Αθηνών:
«Η Κυριακή της Ορθοδοξίας είναι Θριαμβική, κυριολεκτικώς, εορτή διότι συμβολίζει και νοηματοδοτεί τον θρίαμβο της Ορθοδοξίας. Τον θρίαμβο εκείνον, ο οποίος θεμελιώθηκε στην Αναστήλωση των Ιερών Εικόνων για να θυμίζει, στο διηνεκές, την αναστήλωση των συμβόλων της Ορθόδοξης Πίστης μας.
Στο σημείο αυτό έχω χρέος να υπενθυμίσω, μεταξύ άλλων, και τα εξής:
Α. Το μεγαλείο της Ορθόδοξης Πίστης μας έγκειται, πρωτίστως, στο ότι όχι μόνον απευθύνεται κατ’ εξοχήν στον Άνθρωπο, στον κάθε Άνθρωπο, αλλά και το βαθύτερο νόημά της αναλύεται στο ότι οδηγεί, εξ ορισμού, προς την τελείωση του Ανθρώπου κατά τον προορισμό του. Ήτοι στο να καταστεί ο Άνθρωπος, όσο αυτό είναι δυνατό, εικόνα και ομοίωση του Δημιουργού του, ακολουθώντας τον ανηφορικό δρόμο του «καλού καγαθού».
Β. Επιπλέον, το μεγαλείο της Ορθόδοξης Πίστης μας, με έρεισμα την αυθεντική και ανόθευτη Χριστιανική Διδασκαλία, έγκειται και στο ότι είναι αντίθετη με κάθε έννοια προσηλυτισμού, πολύ δε περισσότερο με κάθε έννοια διεκδίκησης μοναδικότητας και επιχείρησης επιβολής. Είναι, όλως αντιθέτως, η Πίστη της Θρησκευτικής Ελευθερίας, με την έννοια ότι, όπως εξέθεσα, απευθύνεται σε κάθε Άνθρωπο, πιστό και μη πιστό, καλώντας τον να την γνωρίσει σε βάθος και ξεκαθαρίζοντας πώς και αν ακόμη, εν τέλει, την απορρίψει, και πάλι η Ορθόδοξη Εκκλησία θα είναι πάντα εν εγρηγόρσει για να του συμπαρασταθεί, όταν χειμάζεται.
Αυτή η θεμελιώδης παράμετρος της Ορθόδοξης Πίστης μας αποκτά στις μέρες μας, στις μέρες της βαθιάς κρίσης και ιδίως στην ευρύτερη περιοχή μας, ιδιαίτερο νόημα. Ένα νόημα που ακτινοβολεί πέρα από τα σύνορά μας και που αναδεικνύει ποια είναι η Ελλάδα, ποιος είναι ο Λαός μας και το Έθνος μας, με αποδέκτες την Διεθνή Κοινότητα και κυρίως την Ευρωπαϊκή μας Οικογένεια, την Ευρωπαϊκή Ένωση».
