Οι τελευταίες εξελίξεις στη Μέση Ανατολή στέλνουν πολλά μηνύματα σε πολλούς αποδέκτες στην περιοχή, αλλά και στην ιστορία. Η έναρξη διπλωματικών και άλλων σχέσεων του Ισραήλ με τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, ανοίγει την πόρτα σε μια άλλη στάση των Αράβων απέναντι στο Ισραήλ.
Η περίφημη πρόταση της Σαουδικής Αραβίας, την οποίαν υιοθέτησε ο Αραβικός Σύνδεσμος το 2002 φαίνεται πως γράφεται στις ελληνικές καλένδες. Γιατί άραγε τα Εμιράτα έκαναν αυτήν την κίνηση στη σκακιέρα της Μέσης Ανατολής, αφού γνωρίζουν πως στους δρόμους των αραβικών χωρών, το συναίσθημα είναι υπέρ των Παλαιστινίων;
Η μερική αποχώρηση των Αμερικανών από την περιοχή και η πιθανότητα να μην είναι ο Τραμπ πρόεδρος τον ερχόμενο Ιανουάριο, κάνει τα Εμιράτα και τη Σαουδική Αραβία να ψάχνουν για ένα στήριγμα στην περιοχή, έναντι του Ιράν και της Τουρκίας. Και το μόνο στήριγμα στην περιοχή είναι το Ισραήλ, που είναι εδαφικός και πληθυσμιακός νάνος, αλλά και γίγαντας των οπλικών συστημάτων και των επενδύσεων σε κάθε είδους νέα τεχνολογία.
Ήδη από την ημέρα που υπογράφτηκε η συμφωνία Εμιράτων-Ισραήλ, έχουν ανακοινωθεί 665 εκατομμύρια δολάρια νέες επενδύσεις, σε τεχνολογίες αιχμής, στα Εμιράτα τις οποίες θα στηρίξει το Ισραήλ. Το Ισραήλ έχει αποδείξει πως είναι έτοιμο να πολεμήσει. Έχει πολεμήσει για τα όποια δίκαια, ή άδικα συμφέροντά του. Είναι ένας παίκτης που μπορεί κανείς να βασίζεται στην αποφασιστικότητα του.
Το σκηνικό στο Αιγαίο
Η Τουρκία ξεκίνησε το παιγνίδι στη σκακιέρα του Αιγαίου και της Κύπρου το 1954. Πήρε τα λευκά πιόνια και έκανε την πρώτη κίνηση. Άρχισε το πογκρόμ κατά των Ελλήνων της Πόλης και συνέχισε το 1955. Τα μαύρα, η ελληνική πλευρά, δεν έκαναν καμία κίνηση, ούτε καν για να αμυνθούν.
Ζαλισμένα από τον εμφύλιο και τη φτώχεια, με μόνο αρωγό το σχέδιο Μάρσαλ και τον Αμερικανικό παράγοντα, δεν τόλμησαν να κάνουν ούτε μία αμυντική κίνηση. Το ίδιο έκαναν και με τη συμμετοχή τους στις Συμφωνίες της Ζυρίχης, μπαίνοντας με τις ευλογίες της Μεγάλης Βρετανίας στο παιγνίδι των εγγυητριών δυνάμεων. Και πάλι τα μαύρα πιόνια έμειναν ακίνητα. Η Τουρκία είχε δύο κομμάτια στη σκακιέρα και η Ελλάς κανένα.
Και το παιγνίδι συνεχίστηκε το 1964, με το βομβαρδισμό της Κύπρου, έως ότου ο Γεώργιος Παπανδρέου βρει ένα άνοιγμα με τους Αμερικανούς (δηλαδή την φοβία τους για την επέκταση της ΕΣΣΔ )και έπεισε τον πρόεδρο Τζόνσον να τους σταματήσει. Ο ίδιος έκανε και μια κίνηση στέλνοντας μια μεραρχία, δίχως βαρέα όπλα, στη Μεγαλόνησο. Την κίνηση την πήραν πίσω οι “Επαναστάτες” της 21ης Απριλίου.
Έτσι φτάσαμε στο 74 και την προδοσία του Ελληνισμού, από τον ίδιο τον ελληνικό στρατό. Η ανυπαρξία αντίδρασης από τη δημοκρατική κυβέρνηση που επακολούθησε και όλες τις υπόλοιπες, κατέταξαν πλέον την Ελλάδα στους ανίσχυρους παίκτες. Καμία ανάλυση ξένων αρθρογράφων δεν ασχολείται με την Ελλάδα. Όλοι μιλούν για τις πρωτοβουλίες της Τουρκίας.
Η προσχώρηση μας στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα ήταν πράξη για την ανόρθωση των οικονομικών μας μεγεθών, αλλά και μια εγγύηση (έτσι πιστεύαμε) για την αποτροπή του πολέμου, ή της πίεσης από την Τουρκία. Διαψευστήκαμε οικτρά στα Ίμια. Όμως, παρά την προσπάθεια να εξοπλιστούμε (και εν μέρει αυτό πέτυχε), η πολιτική μας βασιζόταν στην «ευρωπαϊκή Προοπτική της Τουρκίας». Ζεϊμπέκικα και κουμπαριές ακολούθησαν και βέβαια οι αδύνατοι έγιναν ανίσχυροι, με την πτώχευση του 2010.
Συμμαχίες και όνειρα θερινής νυκτός
Σήμερα όλοι γνωρίζουν τα επακόλουθα μιας “πολιτικής Τσάμπερλεν” προς την Τουρκία. Μάταια λίγοι αναλυτές από χρόνια μιλάμε και γράφουμε για μια Τουρκία που δεν έχει καμιά ευρωπαϊκή προοπτική, αλλά μια προοπτική περιφερειακής δύναμης με απόλυτο έλεγχο στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο. Μας κατέτασσαν στους πολεμοκάπηλους και τους εθνικιστές. Βέβαια κανένας νουνεχής μελετητής της πραγματικότητας, μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας, δεν ήταν ούτε πολεμοκάπηλος ούτε εθνικιστής.
Έβλεπε με ανοιχτά μάτια και άκουγε με ανοιχτά αυτιά! Μάταια είδαμε την Τουρκία να μην αναγνωρίζει την Κυπριακή Δημοκρατία (μέλος της ΕΕ) και η ΕΕ να σφυρίζει αδιάφορα (ελπίζοντας πως η Τουρκία θα συμμορφωθεί προς τας υποδείξεις). Η Τουρκία είχε απλώσει τα κομμάτια στη σκακιέρα και βέβαια είχε βγάλει στο παιγνίδι τη βασίλισσα, καταλαμβάνοντας τη μισή Κύπρο. Τώρα πρόσφατα, έβγαλε και τους δύο πύργους, κάνοντας ροκέ.
Έχει κλεισμένες δύο κάθετες γραμμές, μία με το σύμφωνο με τη Λιβύη και το άλλο με τα τέσσερα ερευνητικά πλοία, με ένα τρυπάνι για υποθαλάσσιες έρευνες. Η “βασίλισσά” τους αλωνίζει στη σκακιέρα. Εμείς κάνουμε σπασμωδικές κινήσεις, προσπαθώντας να αποκτήσουμε συμμάχους και νομικά ερείσματα. Τα τελευταία δεν έχουν καμία αξία, παρά μόνον μπορεί να αποτελέσουν μια δικαιολογία για μια συμμαχία, η οποία όμως θα στηρίζεται μόνο στη θέληση των μερών να βρεθούν αντιμέτωποι με την Τουρκία.
Η στάση των διεθνών παιχτών
Από την ΕΕ, το καλάθι δεν περιέχει παρά λόγια. Η Γερμανία ως συνήθως δεν ξέρει τι κάνει και δεν ενδιαφέρεται για τις επιπτώσεις ενός επαχθούς ελληνικού συμβιβασμού.
Οι γείτονες Ισραηλινοί και Αιγύπτιοι, όπως και τα Εμιράτα και η Σαουδική Αραβία, είναι οι άμεσα θιγόμενοι από τον τουρκικό νέο-οθωμανισμό που στηρίζει ο Ερντογάν. Για αυτούς μια ελληνική υποχώρηση, με την ουρά κάτω από τα σκέλια και μια διευθέτηση υπέρ του τουρκικού επεκτατισμού, θα ήταν ένα θανάσιμο λάθος.
Κανείς από τους προηγούμενους δεν θα είναι πλέον ασφαλής, μετά από μια τέτοια νίκη της Τουρκίας. Ο αντίκτυπος θα φανεί και στα Βαλκάνια, όπου πολλοί γείτονες θα καταλάβουν πως η Τουρκία γίνεται ο ισχυρός παίκτης στην περιοχή. Πρώτα η Αλβανία και τα Σκόπια. Οι Γάλλοι, οι οποίοι συμπορεύονται όσο μπορούν μαζί μας το κάνουν για δικούς τους λόγους. Μια νίκη της Τουρκίας εις βάρος μας θα γύρει την πλάστιγγα της εξωτερικής πολιτικής της ΕΕ υπέρ της Γερμανίας.
Ο γαλλογερμανικός άξονας, που ισορροπούσε την οικονομία με την εξωτερική πολιτική, θα υποστεί μια μόνιμη στρέβλωση. Είναι έτοιμη η Γαλλία να πολεμήσει μαζί μας; Δεν το πιστεύω. Οι δε ΗΠΑ θα περιμένουν τις εκλογές για να αποφασίσουν μια νέα πολιτική για την περιοχή. Αλλά πρέπει να μην ξεχνάμε πως το αντί-ρωσικό μένος στις ΗΠΑ δεν έχει κατασιγάσει και μάλιστα έχει μεγαλύτερη επιρροή στο Δημοκρατικό Κόμμα. Η παρέμβαση των ΗΠΑ υπέρ της Ελλάδος είναι μάλλον απίθανη.
Έχουμε φροντίσει να απενεργοποιήσουμε το ελληνικό λόμπι, έχοντας χωρίσει τους Έλληνες σε αυτόχθονες και ετερόχθονες. Ο διχασμός σε όλο του το παρανοϊκό μεγαλείο! Ας ανοίξουν καμιά εβραϊκή εφημερίδα οι αυτάρεσκοι πολιτικάντηδες των Αθηνών, να δουν πως οι μισές σελίδες τους ασχολούνται με τις εβραϊκές κοινότητες ανά των κόσμο. Εμείς, με τα δεκάδες μας εκατομμύρια, δεν έχουμε καμία ανάγκη συνδρομής των απανταχού Ελλήνων!
Η Ρωσία παραμένει στο παιγνίδι της αρπαγής της “ωραίας Ελένης” από το ΝΑΤΟ στη Μόσχα. Η δε διένεξη Τουρκίας-Ελλάδος είναι βούτυρο στο ψωμί της Ρωσίας, γιατί απειλεί να διχάσει το ΝΑΤΟ και στην ουσία να το κάνει “εγκεφαλικά νεκρό”. Πολύ φοβάμαι όμως, πως ο Πούτιν έχει βάλει μεγαλύτερη μπουκιά στο στόμα του απ’ ότι μπορεί να μασήσει. Η γελοιοποίησή του με το ζήτημα της Αγίας Σοφίας έχει καλυφθεί από την μάστιγα του κορονοϊού, αλλά παραμένει μια θλιβερή σελίδα στην ιστορία της Ρωσίας.
Ταπί και ψύχραιμη η Ελλάδα!
Ανέκαθεν πίστευα πως δεν θα γίνει ποτέ ένας ελληνοτουρκικός πόλεμος. Ο λόγος ήταν πως έβλεπα στον ορίζοντα ελληνικές υποχωρήσεις. Τώρα όμως ο Ερντογάν τα θέλει όλα! Και το Αιγαίο, και τα νησιά, και τις ΑΟΖ Ελλάδος και Κύπρου και την Θράκη. Ζητάει πράγματι ένα νέο Μαντζικέρτ! Ίσως είναι πιθανόν ένα σενάριο για μια βραχεία σύγκρουση, όπου θα διαμεσολαβήσουν οι “φίλοι και σύμμαχοι” για να διευθετήσουν την κατάσταση υπέρ της Τουρκίας (με κάποιο τακτ για την ελληνική κοινή γνώμη).
Για το Ισραήλ και την Αίγυπτο όμως, όπως και για τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και τη Σαουδική Αραβία, αυτό θα είναι πολύ πικρό χάπι για να το καταπιούν. Από πάνω τους βρίσκεται η απειλή της Τουρκίας και της σιωπηλής συμμαχίας της με το Ιράν. Οι ισορροπίες στην περιοχή απειλούνται εκ βάθρων. Αυτό κάνει τον πόλεμο πιο πιθανό. Κανείς στην Ελλάδα δεν θυμήθηκε πως «όταν θέλεις ειρήνη ετοιμάσου για πόλεμο».
Η πτώχευση, το αβυσσαλέο δημογραφικό, κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες μουσουλμάνοι “πρόσφυγες” και λαθρομετανάστες, η εθνομηδενιστική αριστερά, η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση και οι καλοί άνθρωποι “ευρωπαϊστές” και δικαιωματιστές (που αποκαλούν τους ρεαλιστές εθνικιστές και πολεμοκάπηλους), ας περιμένουν στην ουρά να υποβάλουν τα σέβη τους στη νέα τάξη πραγμάτων. Η ελληνική εξωτερική πολιτική παραμένει τα τελευταία εβδομήντα χρόνια αποφασιστικά ψύχραιμη. Τώρα θα μείνει ταπί και βέβαια ψύχραιμη.
