Απευθύνουμε κι εμείς με τη σειρά μας έκκληση για επανέναρξη των συνομιλιών, ενώνοντας τη φωνή μας με όλους τους άλλους που δεν έχουν τίποτε να πουν και απευθύνουν εκκλήσεις. «Ας ξεκινήσουμε τη διαδικασία επανασυναρμολόγησης της χώρας μας», όπως έλεγαν οι γιουνάιτεντ, που ειδικεύονται στο άνοιγμα των οδοφραγμάτων όταν τα κλείνει ο κορωνοϊός, όπως ακριβώς ειδικεύεται ο Μόρφου Νεόφυτος στις αγρυπνίες και ο νοών νοείτω. Απευθύνουμε, λοιπόν, έκκληση, αλλά πού να την απευθύνουμε δεν ξέρουμε. Στον ύψιστο, ίσως. Αν την απευθύνουμε στην Άγκυρα, λέτε να μας ακούσει; Ή είναι απασχολημένη με άλλα; Διότι, χτες διαβάζαμε ότι εξαπέλυσε σε 39 επαρχίες νέα επιχείρηση για σύλληψη δεκάδων στρατιωτικών και για απόταξη εκατοντάδων. Από το 2016 κάνει αυτές τις επιχειρήσεις, πού να ασχοληθεί με τις εκκλήσεις μας! Θα μείνει η χώρα μας ασυναρμολόγητη.
Το σημειώνω γιατί αυτοί που απευθύνουν τις εκκλήσεις δεν πιστεύουν ότι κάνει τέτοια πράματα η τουρκική ηγεσία, ο Ερντογάν, ο Τσαβούσογλου, ο Ακάρ, ο Οκτάι, ότι τους απασχολεί η επανασυναρμολόγηση της Κύπρου, κι ότι είναι εμείς που δεν αφήνουμε την επανασυναρμολόγηση να προχωρήσει, ο Αναστασιάδης, ο Χριστοδουλίδης, ο Αρχιεπίσκοπος, οι «απορριπτικοί» αρθρογράφοι… Ακόμα και τώρα, που απέναντι τους είναι ο Τατάρ για να δηλώνει περήφανος που είναι ο άνθρωπος της Τουρκίας, δεν πείθονται ότι είναι εμείς που θέλουμε πραγματική λύση κι όχι η Τουρκία. Γι’ αυτό απευθύνουμε έκκληση και ενώνουμε τη φωνή μας με τη δική τους. Φτάνει, βέβαια, να σταματήσουν να βγάζουν τα νεύρα τους στα φανταράκια της Λήδρας (για να μην ξεχνιόμαστε) και να αρχίσουν όλοι με τη σειρά να μας αποκαλύπτουν τι θέλουν να διαπραγματευθούμε. Να με συγχωρείτε κιόλας, αλλά μέχρι τώρα αυτό που μας λένε είναι παραμύθια της Χαλιμάς. Υπάρχουν μπροστά μας συγκεκριμένα δεδομένα να διαχειριστούν οι ηγέτες μας. Ε, δεν αρκεί να κάνουμε εκκλήσεις για επανέναρξη συνομιλιών. Διότι, όλοι αντιλαμβανόμαστε ότι αν ξεκινήσουν χωρίς να αλλάξει τίποτα από τα δεδομένα θα είναι ως να τα αποδεχόμαστε και προσπαθούμε να τα βελτιώσουμε. Για να ανταποκριθούμε ολόψυχα στον στίχο του Ντίνου Χριστιανόπουλου: «Τα πρόβατα απήργησαν, ζητούν καλύτερες συνθήκες σφαγής». Θα διαπραγματευθούμε τις συνθήκες της σφαγής μας;
Με την Αμμόχωστο ας πούμε, τι θα γίνει με την επανέναρξη των συνομιλιών; Θα είναι το νέο τουρκικό τετελεσμένο, που βάζουμε στο περιθώριο για να προχωρήσουμε; Δηλαδή, αφού τα Ηνωμένα Έθνη αποφάσισαν να παραδοθεί στη διοίκηση τους και απαγορεύουν τον εποικισμό, εμείς δεν πρέπει να απαιτήσουμε εφαρμογή των αποφάσεων για να μην διαταραχθούν οι συνομιλίες. Αφού τα Ηνωμένα Έθνη αποφάσισαν πως η καθορισμένη ΑΟΖ ανήκει στην Κυπριακή Δημοκρατία εμείς δεν πρέπει να απαιτήσουμε τερματισμό των τουρκικών παρανομιών.
Όταν η Άγκυρα στήνει σενάρια ακόμα και παίζοντας με τις ημερομηνίες που θα κλείσει ραντεβού στην Λουτ, ώστε να δώσει στους συμμάχους της στην ΕΕ δικαιολογία να αποτρέψουν τις όποιες κυρώσεις, εμείς δεν πρέπει να αντιδράσουμε μήπως και χαλάσει πάλι το κλίμα. Κι όταν σε αντίθεση, με τους όρους εντολής του Γενικού Γραμματέα και της απεσταλμένης του, η τουρκική πλευρά διαμηνύει πως δεν διαπραγματεύεται παρά μόνο τη λύση δύο κρατών, εμείς να μην προσπαθήσουμε να αποτρέψουμε τα διαφαινόμενα. Αλλά, τι σημαίνουν όλα αυτά; Ότι αποδεχόμαστε από τη μια τα τετελεσμένα (στην Αμμόχωστο και στην ΑΟΖ) και από την άλλη, ότι είναι υπό διαπραγμάτευση όσα βάζει στο τραπέζι η τουρκική πλευρά. Χωρίς να έχουμε καμιά απαίτηση από τους ανθρώπους των Ηνωμένων Εθνών να ανταποκριθούν στην αποστολή τους.
Τι πρέπει να λέει σήμερα ο Πρόεδρος Αναστασιάδης (και όσοι από τους αρχηγούς μας διαθέτουν ακόμα υγιή κρίση) όταν το 2013 έλεγε: «Κατανοούν άραγε κάποιοι τρίτοι, ότι αν δεν γίνονται από τουρκικής πλευράς αποδεκτά τα αυτονόητα, η δική μας συμμετοχή σε έναν διάλογο θα εκλαμβανόταν και ως αποδοχή των απαράδεκτων αξιώσεων των όσων χωρίς περιστροφές μιλούν για συνομοσπονδία; (…) Παγίδα θα ήταν να εμπλακούμε σε έναν διάλογο εν γνώσει μας, ότι βασικές αρχές λύσης του Κυπριακού δεν γίνονται αποδεκτές» (10/11/2013). Αν ήταν παγίδα τότε, σήμερα τι είναι; Αλλά, δεν πειράζει, ας απευθύνουμε εκκλήσεις όλοι μαζί κι έχει ο Θεός.
