Πηγή: Pew Research Center www.pewforum.org
Στη σημερινή Ευρώπη, χώρες όπως η Γαλλία, η Αυστρία, ακόμα και η Ολλανδία κατανοούν, όλο και περισσότερο τη σοβαρότητα της απειλής που συνιστά η Τουρκία για την Ευρωπαϊκή Ένωση, ενώ όλοι γνωρίζουμε πως η Γερμανία εθελοτυφλεί, κατ’ εξοχήν λόγω των οικονομικών της συμφερόντων. Οι Γερμανοί πάντοτε σκέφτονται εγωιστικά –όπως όλες οι μεγάλες δυνάμεις–, αλλά και κοντόφθαλμα. Αυτό το κράμα αλαζονείας και μικρόνοιας οδήγησε στην καταστροφή της Ευρώπης με τους δύο παγκοσμίους πολέμους και κινδυνεύει σήμερα να οδηγήσει σε μια νέα, ίσως τελεσίδικη καταστροφή της.
Και αν η Γερμανία το 1914-1918 και το 1939-1944 κατέστρεψε την Ευρώπη επιδιώκοντας βλακωδώς μια ανέφικτη κυριαρχία πάνω σε ολόκληρη την ήπειρο, αν όχι και πάνω σε ολόκληρο τον πλανήτη, σήμερα κινδυνεύει να την καταστρέψει με μια λογική του μπεζαχτά – την ίδια με την οποία αρνείται και την εμβάθυνση της ευρωπαϊκής οικονομικής αλληλεγγύης. Με αυτή τη λογική σάλπισε το άνοιγμα των ευρωπαϊκών συνόρων σε ένα τεράστιο μεταναστευτικό κύμα, υπολογίζοντας μόνο σε φτηνά εργατικά χέρια, αδιαφορώντας για τις συνέπειες της ενίσχυσης του ισλάμ στην Ευρώπη, και διατηρεί ταυτόχρονα την Τουρκία ως το χαϊδεμένο της παιδί, υπολογίζοντας μόνο σε επενδύσεις και εμπόριο.
Οδηγεί λοιπόν σε ένα νέο Βατερλό την Ευρώπη, ακριβώς διότι δεν κατανοεί τον θανάσιμο κίνδυνο που εκπροσωπεί ο ισλαμισμός για την εσωτερική συνοχή και συγκρότηση της Ευρώπης, καθώς και τα «κολλητηλίκια» με την Τουρκία για την ίδια την οικοδόμησή της ως ανεξάρτητου γεωπολιτικού παράγοντα.
Όμως η γερμανική πολιτική στην Ευρώπη κρύβεται πίσω από την εξοργιστική φιλοτουρκική στάση που κρατάει αυτή τη στιγμή η Ισπανία, την οποία κυβερνά ο συνασπισμός Ποδέμος και Σοσιαλιστών, και ακολουθούν η επίσης κεντροαριστερή κυβέρνηση της Ιταλίας και η Πορτογαλία, πάλι με κυβέρνηση της αριστεράς. Αυτές οι χώρες πρωτοπορούσαν στη στήριξη της Τουρκίας στις προηγούμενες συνόδους κορυφής και πίσω τους κρυβόταν η Γερμανία. Οι αμετακίνητοι υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων –που δεν ξεχνούν ποτέ να επισημάνουν τις ευθύνες της… Ελλάδας στη Μόρια– δεν βρίσκουν τίποτε το αρνητικό στον τουρκικό ισλαμοφασισμό.
Έχει άραγε ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθήσει να μεταπείσει τους φίλους του; Και ο Παμπλίτο (Ιγκλέσιας);
Ισλαμοποίηση της Ευρώπης;
Πολλοί, ανιστόρητοι συνήθως, εκλαμβάνουν την κριτική μας στην ισλαμοποίηση της Ευρώπης ως μια ρατσιστικού τύπου αντίδραση απέναντι στην πληθυσμιακή και πολιτισμική αλλαγή που σταδιακώς εδραιώνεται στην Ευρώπη. Μάλιστα ο ελληνισμός είναι ο πρώτος που αντιμετωπίζει αυτή την απειλή, που σε μας αποκτά υπαρξιακό χαρακτήρα, όπως είχε συμβεί και το 1453. Και θεωρούν πως οι πληθυσμιακές μετακινήσεις αποτελούν ένα φυσιολογικό φαινόμενο στην Ιστορία! Δεν λένε όμως ότι εδώ δεν πρόκειται απλώς για τη μετακίνηση «ανθρώπων», αλλά ενός πολιτισμού όχι απλώς διαφορετικού, αλλά ανταγωνιστικού προς τον δικό μας. Εάν λοιπόν τα πράγματα αφεθούν να συνεχιστούν έτσι, ο παλιός ευρωπαϊκός και κατεξοχήν ο ελληνικός πολιτισμός θα εξαφανιστεί.
Ο Γάλλος συγγραφέας και αντιστασιακός Αντρε Μαλρώ, που είχε πολεμήσει και στην Κίνα το 1927 και στην Ισπανία με τις Διεθνείς Ταξιαρχίες, και μετέπειτα συνεργάτης και υπουργός του Ντε Γκωλ, έλεγε ήδη το 1956:
«Η φύση ενός πολιτισμού συγκροτείται γύρω από μία θρησκεία, ενώ ο σημερινός πολιτισμός μας αδυνατεί να οικοδομήσει ένα ναό ή ένα ταφικό μνημείο. Θα αναγκαστεί όμως να βρει τη θεμελιώδη αξία του ή αλλιώς να αποσυντεθεί. Αυτό είναι το μεγάλο φαινόμενο της εποχής μας, όπως και η βία της ισλαμικής ισχύος. Υποτιμημένη από τους περισσότερους των σύγχρονων μας, αυτή η άνοδος του ισλάμ είναι αναλογικά συγκρίσιμη με τις απαρχές του κομμουνισμού τον καιρό του Λένιν. Οι συνέπειες αυτού του φαινομένου είναι ακόμη απρόβλεπτες. […] Έχουμε μία πολύ δυτική αντίληψη για αυτούς. Αντί για τα οφέλη τα οποία εμείς ισχυριζόμαστε ότι τους προσφέρουμε θα προτιμήσουν το μέλλον της φυλής τους. Η μαύρη Αφρική δεν θα παραμείνει αμέτοχη σε αυτή τη διαδικασία για πολύ καιρό. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε πλέον είναι να συνειδητοποιήσουμε τη σοβαρότητα του φαινομένου και να προσπαθήσουμε να καθυστερήσουμε την εξέλιξή του».
Όποιος δεν έχει ιστορική αντίληψη και προοπτική αποτυγχάνει και αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα των σημερινών ηγεσιών της Δύσης και της χώρας μας. Άνθρωποι σαν τον Ντε Γκωλ και τον Μαλρώ είχαν πλήρη συναίσθηση του ιστορικού βάθους των φαινομένων, συμπεριλαμβανομένων των αλλαγών στη δημογραφία και τα πληθυσμιακά και οικονομικά μεγέθη. Ποιος θα φανταζόταν, πριν 20 ή 30 χρόνια, ότι η Κίνα θα ήταν ο παγκόσμιος ηγεμόνας σε οικονομικό επίπεδο; Ή ότι η Τουρκία θα παίζει τόσο σημαντικό ρόλο στην περιοχή μας;
Και για να γυρίσουμε στον Μαλρώ: Το 2050 η Αφρική θα έχει 2 δισεκατομμύρια κατοίκους, έναντι περίπου 500 εκατομμυρίων της Ευρώπης. Η δημογραφική έκρηξη δεν θα σταματήσει πριν το 2080 σε μία εποχή που η Νιγηρία θα έχει φτάσει πληθυσμιακά ολόκληρη την Ευρώπη. Καταλαβαίνει κανείς ότι τα πράγματα έχουν μπει σε μία νέα ιστορική περίοδο, μιλάμε για ασύλληπτες αλλαγές.
Το πρόβλημα πλέον είναι δεν αν οι ευρωπαϊκές κοινωνίες θα συνεχίσουν να διαδραματίζουν ηγεμονικό ρόλο -αυτό το έχουν χάσει ανεπιστρεπτί-, αλλά το πώς θα επιβιώσουν ως αυτόνομος πολιτισμός με ιστορικές ρίζες και συνέχεια. Λόγω γεωγραφικής θέσης, οι πρώτοι που αντιμετωπίζουν αυτό το πρόβλημα είναι οι Έλληνες, όπως πρώτοι είχαν κάποτε δεχθεί τις επιδρομές των Αράβων αρχικώς και προπαντός των Τούρκων.
Την Κύπρο και τα μάτια σας
Κύπριοι, αλλά όχι ακριβώς… Έλληνες. Οι ευρωβουλευτές του ΑΚΕΛ καταψηφίζουν στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο την απαγόρευση των Γκρίζων Λύκων. Δεν είναι τυχαίο ότι το ΑΚΕΛ έχει εκλέξει Τούρκο ευρωβουλευτή, καθώς ανοίγει τον δρόμο για την τουρκοποίηση της Κύπρου. Το ΑΚΕΛ εμφανίζεται σαν το τουρκόφιλο κόμμα στο εσωτερικό του ελληνικού κόσμου. Εξάλλου πολλοί από αυτούς υποστηρίζουν πως δεν είναι Έλληνες, αλλά «Νεο-Κύπριοι», ένα νέο έθνος που αποτελείται από Τούρκους και πρώην Έλληνες.
Φοβούνται πολλοί πως η Τουρκία, μετά την εκλογή Τατάρ, σκοπεύει να προσαρτήσει τα κατεχόμενα. Αυτό δεν είναι αλήθεια και μάλλον διατυμπανίζεται για να μας σπρώξει σε νέες διαπραγματεύσεις. Εάν η Τουρκία ενσωμάτωνε τα κατεχόμενα στο τουρκικό κράτος, θα έχανε έτσι τη δυνατότητα να επεμβαίνει στην Κυπριακή Δημοκρατία. Πιστεύω αντίθετα ότι συνεχίζει να προωθεί λύση δύο κρατών, με την Τουρκία να κατέχει τον βορρά και να ελέγχει το άλλο. Γι’ αυτό και νέα τυχόν τοποθέτηση της Κυπριακής Δημοκρατίας στο ίδιο τραπέζι και στο ίδιο επίπεδο με το κατεχόμενο ψευδοκράτος θα είναι εγκληματική. Η μόνη δύναμη της Κύπρου είναι η διεθνής της αναγνώριση. Αν η Κύπρος χάσει αυτό το πλεονέκτημα, θα πρόκειται για καταστροφή για τον ελληνισμό και προοίμιο για την οριστική της τουρκοποίηση.
Η Κύπρος πρέπει να παγιώσει την ταυτότητά της ως ανεξάρτητο κράτος. Οι Τουρκοκύπριοι, αν θέλουν να προσχωρήσουν με όρους μειονότητας, έχει καλώς. Αλλιώς ας πάρουν τον δρόμο τους. Ενώ εμείς δεν θα πάψουμε ποτέ να καταγγέλλουμε την εισβολή και την κατοχή. Και παράλληλα, επειδή μέσα από την παρούσα κρίση ενισχύθηκε και πάλι η σύμπραξη ελληνικού και κυπριακού κράτους και καθώς δεν υπάρχει, τουλάχιστον στο άμεσο μέλλον, η δυνατότητα της de jure Ένωσης Ελλάδας-Κύπρου, θα πρέπει να την πραγματοποιήσουμε de facto, άμεσα, σε επίπεδο αμυντικό, οικονομικό, πολιτισμικό-εκπαιδευτικό.
