Αν εξαιρέσουμε την παραπολιτική διάσταση της ονοματοδοσίας των σηράγγων, η παράδοση του νέου υπερσύγχρονου αυτοκινητόδρομου Αθηνών – Πατρών που εγκαινιάστηκε χθες από τον πρωθυπουργό, είναι ένα σπουδαίο επίτευγμα.Έχω γράψει και άλλη φορά για τη σημασία αυτού του αυτοκινητόδρομου, έχοντας βιώσει ο ίδιος προσωπικά την ταλαιπωρία και τους κινδύνους της κατάστασης όπως είχε για δεκαετίες, κάνοντας με το αυτοκίνητο τη διαδρομή Αθήνα – Γιάννενα, που είναι η ιδιαίτερη πατρίδα μου.
Αν αναλογιστεί κανείς πόσες ζωές χάθηκαν και πόσοι τραυματίστηκαν σε τροχαία ατυχήματα όλα αυτά τα χρόνια στη διαδρομή Αθήνα – Κόρινθος – Πάτρα, θα πρέπει να αναγνωρίσει το έργο αυτό ως «έργο ζωής», με την κυριολεκτικά έννοια και να αποδώσει τα εύσημα στο management της «Ολυμπίας Οδού» για το γεγονός ότι έφερε σε πέρας ένα τόσο απαιτητικό έργο.
Είναι πραγματικά ένα θαύμα το πώς ξεπεράστηκαν δύσκολα γεωγραφικά εμπόδια και πως κατασκευάστηκαν εντυπωσιακές σήραγγες και γέφυρες σε όλο σχεδόν το μήκος της διαδρομής. Είναι μια μεγάλη επιτυχία της επιστημοσύνης των ελλήνων μηχανικών, άλλα όχι μόνο. Είναι και μια μεγάλη επιτυχία του διευθύνοντα συμβούλου της «Ολυμπίας Οδού Α.Ε.» Παναγιώτη Παπανικόλα, καθώς κατάφερε να «κουμαντάρει» ένα σχήμα στο οποίο μετέχουν σχεδόν όλες οι μεγάλες κατασκευαστικές εταιρείες της χώρας, με τη γαλλική VINCI CONCESSIONS S.A.S. να έχει το πλειοψηφικό πακέτο. Αυτό είναι κι ένα θετικό μήνυμα με ευρύτερη σημασία. Όταν ενώνονται μυαλά και δυνάμεις μπορούν να γίνονται σπουδαία πράγματα.
Από κει και πέρα ο πολιτικός καβγάς για το ποιος κόβει την «κορδέλα», δεν αφορά κανέναν Έλληνα. Το ζήτημα είναι πως τέλειωσε ένα έργο που μειώνει τις αποστάσεις και παρέχει ασφάλεια. Το Αθήνα – Πάτρα σε 1 ώρα και 40 λεπτά είναι πλέον γεγονός που μπορεί να έχει καταλυτική σημασία για την ανάπτυξη σε ολόκληρη τη Δυτική Ελλάδα.
Προσωπικά λοιπόν βρίσκω απόλυτα λογικό να κάνει τα εγκαίνια ο πρωθυπουργός, όταν μάλιστα αναγνωρίζει πως η συμβολή της κυβέρνησής του αφορούσε κατά κύριο λόγο στο «ξεκόλλημα» των έργων και μόνον. Τώρα, αν ο Τσίπρας στήριζε κάποτε τους «δεν πληρώνω» δεν έχει και μεγάλη σημασία να το συζητάμε πλέον. Η «στροφή» που κάνει στο θέμα των μεγάλων έργων υποδομής είναι θετική. Προσαρμόζει σε ρεαλιστικά δεδομένα την πολιτική του και την προσγειώνει στο έδαφος, αντί να πετάει στα σύννεφα όπως μέχρι πρόσφατα.
Βεβαίως, ο ΣΥΡΙΖΑ δύσκολα θα ξεπεράσει τις παιδικές ασθένειές του, οι οποίες εξακολουθούν να στέλνουν το λάθος μήνυμα για την τύχη των επενδύσεων στην Ελλάδα… Θέλω να πιστεύω πως ο Τσίπρας δεν έχει χάσει τη μπάλα στο κόμμα του. Και θέλω να το πιστεύω όχι γιατί συμπαθώ τον Τσίπρα ή γιατί με νοιάζουν τα εσωκομματικά του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά γιατί έχει την ευθύνη τη διακυβέρνησης σε μια κρίσιμη στιγμή και δεν μπορεί να αντιμετωπίζονται τα μεγάλα ζητήματα της χώρας με ιδεοληψίες του 19ου αιώνα και τις ψυχολογικές εμμονές κάθε συριζαίας και συριζαίου. Γι αυτό και κατά τη γνώμη μου θα πρέπει εκτός από κορδέλες, που και που να κόβει και κάνα «κεφάλι».
Αλλιώς, θα αργήσει πολύ να ξανακόψει κορδέλες κι αυτό δεν θα είναι προς όφελος ούτε δικό του, ούτε της χώρας.
Δηλώσεις του Παναγιώτη Παπανικόλα ενόψει των εγκαινίων:
Γράφει ο Σπύρος Ριζόπουλος
