του Βασίλειου Δοργανά
Έκπληξη προκάλεσε σε ολόκληρο τον κόσμο αλλά κυρίως στους αντιπάλους του παγκοσμιοποιητικού συστήματος, η πρόσφατη πυραυλική επίθεση των αμερικανικών ναυτικών δυνάμεων της Ανατολικής Μεσογείου κατά συριακής αεροπορικής βάσης, ως απάντηση σε υποτιθέμενη χρήση χημικών όπλων κατα αμάχων από την κυβέρνηση του Σύρου προέδρου Μπασάρ Αλ-Άσαντ. Με το διάβημά της αυτό, το οποίο φαίνεται να είχε σχεδιαστεί από πιο πριν και να ανέμενε μόνον ένα πρόσχημα ώστε να εκτελεσθεί, η διοίκηση Trump δείχνει να παραβαίνει όλες τις προεκλογικές της εξαγγελίες εναντίωσης στις πολεμικές διαθέσεις των νεοσυντηρητικών κύκλων που διαμόρφωναν για δεκαετίες την εξωτερική πολιτική, καθώς και το γεωπολιτικό δόγμα των Ηνωμένων-Πολιτειών. Η Ρωσία στρατηγικός σύμμαχος του μπααθικού καθεστώτος της Δαμασκού αντέδρασε έντονα θεωρώντας το χτύπημα αυτό και ως χτύπημα κατά της ίδιας η οποία στηρίζει τις αντιστασιαστικές επιχειρήσεις του συριακού κυβερνητικού στρατού.
Γιατί οι Αμερικανοί χτύπησαν τη Συρία;
Η πιο μεγάλη σύγχυση και απογοήτευση προκλήθηκε στις γραμμές των εθνικιστών και ταυτοτιστών αντιπάλων της παγκοσμιοποίησης οι οποίοι επιθυμούσαν να δουν στην νίκη Trump την απαρχή μιας αλλαγής πλεύσης της αμερικανικής υπερδύναμης. Άλλωστε ο ίδιος ο νυν Αμερικανός πρόεδρος είχε εξαγγείλει ως υποψήφιος ότι θα ήταν περισσότερο διατεθειμένος να επιδιώξει συνεννόηση με ανθρώπους όπως ο Άσαντ παρά με ισλαμιστικά κινήματα ή αμφιβόλου προελεύσεως και φύσεως ομάδες. Τί δικαιολογεί λοιπόν την τόσο απρόσμενη μεταστροφή του; Πρώτα απ’όλα θα πρέπει να γίνει κατανοητό ότι η στάση μιας υπερδύναμης σταθμίζεται από πολλούς παράγοντες που έχουν να κάνουν με τη γεωγραφική της θέση, τα οικονομικά της συμφέροντα, καθώς και την πολιτική και ιστορική της κουλτούρα. Με άλλα λόγια η όποια μερική πολιτική εξέλιξη δεν θα μπορούσε επουδενί να αλλάξει άρδην τη διεθνή θέση και στάση της Αμερικής, βασικού φορέα παγκόσμιας εξάπλωσης του καπιταλισμού και της, μεσσιανικού τύπου, φιλελεύθερης “εξομάλυνσης” των διεθνών σχέσεων, έως και των εσωτερικών κανόνων διακυβέρνησης άλλων χωρών και εθνών. Εύλογα ωστόσο διερωτάται κάνεις αν ο Trump δεν θα είχε μεγαλύτερο συμφέρον να κρατήσει τη σχετικά ανεκτική προς το μπααθικό καθεστώς στάση που είχε μέχρι πρότινος. Η απάντηση είναι πως όχι, διότι πέρα από τη συμπάθεια που προκαλεί ο ηρωϊκός αγώνας του κατά της ισλαμικής επέλασης, το καθεστώς της Συρίας, καθώς και όλο το οικοδόμημα του αραβικού εθνικισμού, είναι ιστορικά καταδικασμένο, κάτι που οι Αμερικανοί γνωρίζουν παρά πολύ καλά, γι’ αυτό και δεν επιθυμούν να ποντάρουν σε ένα άλογο που ακόμα κι αν κερδίσει αυτήν την κούρσα, θα είναι σίγουρα η τελευταία του. Με ή χωρίς στρατιωτική νίκη του Άσαντ, μοιραία θα υπάρξει μια πολιτική μεταβολή στη Συρία που και την ακεραιότητα της χώρας θα θέσει υπό αμφισβήτηση και θα αυξήσει και την ισχύ του ισλαμικού-σουνιτικού παράγοντα.
Η μεγάλη μεταβολή: αιτίες και λόγοι της επικράτησης του ισλαμισμού στη Μέση Ανατολή
Το μπααθικό καθεστώς έχει ως βάση του την κατάληψη της εξουσίας στη Συρία από μια (άλλοτε καταπιεσμένη και περιθωριοποιημένη) θρησκευτική μειοψηφία, τους Αλαουίτες, οι οποίοι επικαλούμενοι μια εθνική αραβική και συριακή ταυτότητα προσπάθησαν να εξασφαλίσουν τη θέση και την κυριαρχία τους σε μια πλειοψηφικά σουνιτική χώρα. Ο αραβικός εθνικισμός που αντλεί τις ρίζες του στην αναγέννηση του αραβισμού τον 19ο αιώνα (Nahda) και τη ζύμωσή του με τις ευρωπαϊκές επιρροές, εμφανίστηκε πιο συγκροτημένα και εδραιώθηκε τον 20ο αιώνα ως εγχείρημα διαμόρφωσης μιας μεγάλης αραβικής οντότητας, για να καταλήξει μόνο στη δημιουργία μιας σειράς τοπικών κρατών που πάσχιζαν να συγκροτηθούν σε Κράτη-Έθνη κατά το ευρωπαϊκό πρότυπο. Φυσικά αυτή η ουσιαστικά εισαγώμενη λύση ήταν μακροπρόθεσμα μη βιώσιμη αφού οι χώρες και οι λαοί της Μέσης Ανατολής έζησαν πάντα και από αρχαιοτάτων χρόνων στα πλαίσια ενός τοπικού-κοινοτικού συστήματος κάτω από μια αυτοκρατορική οντότητα, εξού και η διαδοχή αυτοκρατοριών στο χώρο αυτό: ασσυριακής, βαβυλωνιακής, μηδο-περσικής, ελληνιστικής, ρωμαϊκής, βυζαντινής, με τελευταία την ισλαμική (συμπεριλαμβανομένης και της οθωμανικής της εκδοχής) η οποία και επηρέασε βαθειά τους λαούς με τη γενικευμένη και βαθειά επιβολή της ισλαμικής θρησκείας-νόμου και την ευρύτερη αφομοίωση της αραβικής γλώσσας. Η εξάντληση της ευρωπαϊκής ισχύος έφερε και την υποχώρηση των ευρωπαϊκων ιδεών όπως αυτής του Έθνους και την εμφάνιση του ισλαμισμού, πολιτικής έκφρασης μιας ανθρωπολογικής, θρησκευτικής και πολιτισμικής πραγματικότητας που δεν έπαψε ποτέ να είναι κυρίαρχη.
Κάθε πολιτική όμως μεταβολή ή επανάσταση ξεκινάει πρωτίστως από τον παράγοντα άνθρωπο, ο οποίος σε ιστορικό επίπεδο καθορίζεται εν πολλοίς από τη δημογραφία. Ο αραβο-μουσουλμανικός κόσμος εγγράφεται στη διαδικασία δημογραφικής έκρηξης του τρίτου κόσμου και των περισσοτέρων σημείων του πλανήτη κατά τον 20ο αιώνα, πλην του βορείου ημισφαιρίου το οποίο εισήλθε σε μαρασμό. Ο πολλαπλασιασμός του πληθυσμού, που ήταν κυρίως έργο των πιο καθυστερημένων και ισλαμοποιημένων τμημάτων του, δημιούργησε στις περισσότερες μουσουλμανικές χώρες νέα, πλατιά στρώματα αντιμέτωπα με την ανεργία, τη φτώχεια και την περιθωριοποίηση που τα αυταρχικά και γραφειοκρατικοποιημένα καθεστώτα όπως τα αραβικά εθνικιστικά, το κεμαλικό ή το ιρανικό μοναρχικό δεν είχαν ούτε το χρόνο, ούτε τα μέσα για να τα εντάξουν κοινωνικά και να τα διαμορφώσουν. Το κενό αυτό ήρθε να καλύψει ο ισλαμισμός του οποίου το εγχείρημα ήταν εύκολα πραγματοποιήσιμο και για το λόγο ότι δεν υπήρχε ουσιαστική ταυτότητα εκτός του τουρκο-ισλαμισμού ή του αραβο-ισλαμισμού, ενώ ήταν δεδομένη φυσικά και η έλλειψη καθεαυτού αραβικού έθνους. Οι επεξεργασμένες εθνικές ιδέες δεν άγγιξαν τα βαθειά λαϊκά στρώματα. Ακόμα και το πιο πετυχημένο παράδειγμα εθνικιστικού κινήματος που ήταν το παλαιστινιακό, δεν άργησε να δώσει τη θέση του στην προέλαση της ισλαμικής και σαλαφιστικής έμπνευσης Χαμάς. Για το μεγαλύτερο αριθμό των νέων, η εποχή της ακτινοβολίας του αραβικού εθνικισμού είναι ξένη και μακρινή, ενώ οι ιδέες του ταυτίζονται περισσότερο με γερασμένα, αυταρχικά καθεστώτα παρά με δρώσες και ριζοσπαστικές πρωτοπορίες. Και στην κατάσταση αυτή θα πρέπει να συνυπολογιστεί το ότι οι ισλαμιστές ευνόησαν και ενεθάρρυναν την υπεργεννητικότητα των στρωμάτων που ήλεγχαν ως μέσο αντίστασης και επιβίωσης απέναντι στον καθεστωτικό κοσμικό και εκσυγχρονιστικό εθνικισμό, τόσο στις αραβικές χώρες όσο και στην Τουρκία, ενώ στα πιο προηγμένα στρώματα παρατηρούνταν φυσικά δημογραφική συγκράτηση, όπως ακριβώς συμβαίνει και στην Ευρώπη.
Είναι λοιπόν λάθος να θεωρούνται οι αμερικανικές και λοιπές δυτικές, φιλελεύθερες-ιμπεριαλιστικές μεθοδεύσεις ως αποκλειστική αιτία για τη νίκη των ισλαμικών ιδεών, αφού κανένα εγχείρημα δεν βρίσκει το δρόμο προς την επικράτησή του εάν δε χαίρει ισχυρών ερεισμάτων στον πληθυσμό και δε βασίζεται σε βαθειά ριζωμένες αντιλήψεις. Είναι γεγονός ότι παρά την αίγλη που του προσέδωσε η στρατιωτική νίκη του 1923, ο τουρκικός κεμαλισμός δεν απετέλεσε ποτέ πλειοψηφικό ρεύμα στα βαθειά λαϊκά στρώματα της Τουρκίας, κάτι που ουσιαστικά ίσχυε και για τους αραβικούς εθνικισμούς. Οι μόνες εστίες διατήρησης μιας παλιάς ταυτότητας ήταν φυσικά οι χριστιανικές μειονότητες της Ανατολής οι οποίες στήριξαν, αναγκαστικά ή ενθουσιωδώς, τον αραβικό εθνικισμό, παραμένοντας όμως πάντα μεταξύ μιας επιφανειακής θεσμικής ένταξης και της πάγιας ισλαμικής εχθρότητας. Τα εθνικιστικά αραβικά καθεστώτα, παρά το ένδοξο αντι-ιμπεριαλιστικό τους παρελθόν, δεν έπαυαν ωστόσο να είναι στην πραγματικότητα ιστορικά φυτώρια της ευρωπαϊκής επιρροής και ως τέτοια δεν κατάφεραν να ριζώσουν ποτέ. Αντιθέτως το δέντρο του ισλαμισμού, παρά τις ζημιές που δέχτηκε, βασίστηκε στις γερές του ρίζες και κατάφερε να αποκτήσει και πάλι ισχυρά κλαδιά και πυκνό φύλλωμα.
Ένας άλλος παράγοντας που συνετέλεσε στη νίκη του ισλαμισμού ήταν το ότι, πριν αρχίσει την πολιτική πάλη, είχε επενδύσει στη μακροχρόνια δημιουργία κοινοτικών αντιδομών που του εξασφάλιζαν και την αντοχή του απέναντι σε κάθε κυβερνητική δίωξη, ενώ ο κοσμικός εθνικισμός μετατρεπόταν σε κρατικό καθεστώς. Οι ισλαμιστές είχαν συχνά την ευχέρεια να στηρίζουν σε μια πρώτη φάση, με δόλιο τρόπο, εθνικιστικά κινήματα, όπως στην περίπτωση της αρχής του νασσερισμού ή στην κατεχόμενη Παλαιστίνη, ώστε να επιβιώσουν και να συνεχίσουν να δρουν μεθοδικά. Εκτός αυτού δεν άργησαν να εξασφαλίσουν και εξαιρετικά σημαντικούς “εξωτερικούς πνεύμονες” όπως οι αντιδραστικές πετρομοναρχίες.
Ο ισλαμικός φονταμενταλιστικός μεσσιανισμός και εξισωτισμός τους επέτρεπε επίσης να υιοθετούν μια ρητορική κοινωνικής δικαιοσύνης προς την κατεύθυνση των φτωχών στρωμάτων, ιδίως σε χώρες όπου δεν υφίσταται αυτό που στην Ευρώπη ονομάζεται εργατικός συνδικαλισμός και εργατικό κίνημα. Με αλλά λόγια, πρωτού διεκδικήσουν την εξουσία, οι ισλαμιστές είχαν κερδίσει το λαό και διέθεταν τον απαραίτητο μηχανισμό ώστε να διεξάγουν την ανοιχτή πολιτική μάχη που δεν ήταν παρά μόνο η κορωνίδα της δραστηριότητάς τους.
Ασσύριοι, Ευρωπαίοι και Αμερικανοί εθελοντές της χριστιανικής πολιτοφυλακής Dwekh Nawsha του βορείου Ιράκ….
Γεωπολιτική ανάγνωση
Στο φως της παραπάνω ανάλυσης γίνεται, πιστεύουμε, κατανοητό το πως και το γιατί οι λαοί της Μέσης Ανατολής στράφηκαν δυναμικά προς τον ισλαμισμό. Στη Συρία, παρά το έρεισμα της μπααθικής κυβέρνησης σε ένα μέρος του πληθυσμού, η μουσουλμανική πλειοψηφία κάνει ανοιχτά ή μη την επιλογή του σουνιτικού πανισλαμισμού και, όπως κάθε πλειοψηφία, αναμένει, ταλαντευόμενη, τις εξελίξεις. Όμως η γενική τάση αναπόφευκτα θα επικρατήσει. Οι δύο πόλοι συσπείρωσης και συντονισμού του διεθνούς σουνιτικού ισλαμισμού, Σαουδική Αραβια και λοιπές ισλαμοκαπιταλιστικές πετρομοναρχίες από τη μια, Τουρκία από την άλλη, επένδυσαν δυνάμεις και χρήμα στη συριακή κρίση προκειμένου να αποδομήσουν ένα από τα τελευταία κοσμικά κράτη και να προωθήσουν, καθένας με τον τρόπο του, το σχέδιο ενός ενωτικού ισλαμικού γεωπολιτικού χώρου, με ιστορικές νομιμοποιητικές αναφορές, αντίστοιχα είτε τα αραβο-ισλαμικά χαλιφάτα, είτε την οθωμανική αυτοκρατορία.
Το Ιράν, προπύργιο του σιιτικού Ισλάμ, προσπαθεί να στηρίξει τον Άσαντ με κάθε μέσο, γνωρίζοντας τις συνέπειες μιας ενδεχόμενης ήττας του στη Συρία για τους εκεί σιιτικούς πληθυσμούς αλλά και τη λιβανική Χεζμπολάχ. Παρόλο που αρκετοί ταυτοτικοί αγωνιστές βλέπουν με συμπάθεια την εναντίωση αυτής της περιφερειακής δύναμης στις δυνάμεις του σουνιτισμού και το Ισραήλ δεν θα πρέπει να αγνοηθεί το γεγονός ότι η ισλαμική επανάσταση του 1979 απετέλεσε κομβικό σημείο για την επιβεβαίωση και του σουνιτικού ισλαμισμού (παρά τις θεολογικές και ιδεολογικές τους διάφορες), καθώς και το ότι ο ιστορικός της ηγέτης Αγιατολάχ Ρουντολάχ Χομεϊνί υπήρξε εισηγητής του όρου “ισλαμοφοβία….
Οι Αμερικανοί θέλουν να εξασφαλίσουν τη σφαίρα επιρροής τους στη μετά Άσαντ εποχή, γι’ αυτό και επιλέγουν πάλι να αποστασιοποιηθούν και κινούνται εχθρικά προς ένα καθεστώς απ’ το οποίο δεν έχουν τίποτα να κερδίσουν και που αποτελεί, συν τοις άλλοις, στρατηγικό εταίρο της Μόσχας. Στόχος τους είναι να κρατήσουν τον έλεγχο ή να προσεταιρισθούν κάποιες, δήθεν μετριοπαθείς δυνάμεις μέσα από το στασιαστικό στρατόπεδο που θα μπορούσαν να αποτελέσουν και μελλοντικό στήριγμά τους σε μια περιοχή της οποίας ο πλήρης έλεγχος τους διέφευγε. Η πολιτική αυτή θα αποδειχθεί έτι μια φορά καταστροφική κι αυτό που προκαλεί έκπληξη είναι ότι ο ίδιος ο Trump την είχε επικρίνει προεκλογικά! Προφανώς ο Αμερικανός πρόεδρος θεωρεί ότι μπορεί να επιτύχει με μια συνταγή που απέτυχε σε κάθε άλλη περίπτωση.
Οι Ρώσοι απ’ την πλευρά τους προσπαθούν να κρατήσουν όρθιο ένα σύμμαχο καθεστώς με το οποίο τους συνδέουν ιστορικές σχέσεις συνεργασίας, πιστεύοντας ότι η καταστολή θα στέκεται πάντα ικανή να αναχαιτίσει τον ισλαμισμό ή ενδεχομένως κι ότι μπορεί να υπάρξει μια δυνατότητα ένταξης των σουνιτικών πληθυσμών στο πολιτικό σύστημα, κατά το παράδειγμα της Τσετσενίας, πράγμα που φαντάζει μάλλον απίθανο εξαιτίας της αντικειμενικής κατάστασης. Επιπλέον για τους Ρώσους είναι καθοριστικής σημασίας η υπεράσπιση ενός μεσανατολικού και μεσογειακού συμμάχου, δεδομένης της προσπάθειάς τους να σπάσουν την απόπειρα γεωπολιτικής περικύκλωσης που τους επιβάλει εδώ και πάνω από έναν αιώνα ο αγγλοσαξωνικός κόσμος και οι σύμμαχοί του και κατά συνέπεια να συνεχίσουν την ιστορική πορεία καθόδου προς τις θερμές θάλασσες.
Ενδιαφέρον παρουσιάζει και η στάση της ισραηλινής οντότητας η οποία, κατά την πάγια τακτική της, στήριξε ό,τι μπορούσε να αποδυναμώσει την εχθρό της, μπααθική Συρία και να προκαλέσει αναταραχές και αιματοχυσίες στον αραβο-μουσουλμανικό και δημογραφικώς ραγδαία αναπτυσσόμενο κόσμο που την περιβάλλει. Η εβραϊκή ηγεσία θεωρεί πως αυτή η στάση εξασφαλίζει την ύπαρξη της κρατικής της οντότητας, όμως η εξάπλωση του ισλαμισμού θα μπορούσε να δημιουργήσει έναν ενιαίο ισλαμικό χώρο εκεί που άλλοτε υπήρχαν τοπικά Κράτη κι έτσι να θέσει το Ισραήλ σε μια κατάσταση σκληρής περικύκλωσης, με τους πιο ακραιφνείς εκ των ισλαμιστών να εισχωρούν έως τα παλαιστινιακά εδάφη και τη λωρίδα της Γάζας και να αναζωπυρώνουν έναν πολέμο που υποβόσκει πάντα. Το ο “ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου” κινδυνεύει να τους οδηγήσει στο “αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων”
Φαλαγγίτισσες του Λιβάνου σε θέσεις μάχης κατά τον πόλεμο του 1975-89 …
Τα διδάγματα από τη νίκη του ισλαμισμού, σοβαρές προειδοποιήσεις για το μέλλον της Ελλάδας και της Ευρώπης!
Δημογραφική ανάπτυξη και βαθειά, υπομονετική και μακροχρόνια δουλειά αντιδομών, σε συνδυασμό με τη στήριξη εξωτερικών πνευμόνων εξασφάλισαν στον ισλαμισμό μια αδιαμφισβήτητη ιδεολογική και κοινωνική ιστορική νίκη. Σήμερα, με την παρουσία δεκάδων εκατομμυρίων μουσουλμάνων μεταναστών και απογόνων μεταναστών, αριθμητικώς και δημογραφικώς συνεχώς αυξανομένων, κάθε εξέλιξη στον αραβικό και ευρύτερα μουσουλμανικό κόσμο θα έχει άμεσο αντίκτυπο και στην ίδια Ευρώπη. Οι αραβικές πετρελαϊκές δυνάμεις εξασφάλισαν μετά τις πετρελαϊκές κρίσεις της δεκαετίας τη 70′ την αποδοχή από τις ευρωπαϊκές χώρες της μουσουλμανικής μετανάστευσης ώστε να διαθέτουν θύλακες και ερείσματα στο εσωτερικό του ευρωπαϊκού κόσμου, κάτι που δέχτηκαν τυφλά και αλόγιστα οι Φιλελεύθεροι και η μεταρρυθμιστική αριστερά.
Στην Ευρώπη της Μεγάλης Αντικατάστασης και του φιλελεύθερου διαλυτισμού υπάρχουν και οι τρεις παράγοντες που οδήγησαν στην ενίσχυση και μακροπρόθεσμα τη νίκη του ισλαμισμού. Βέβαια, αν και οι μουσουλμάνοι δεν αποτελούν προς το παρόν πλειοψηφία, ο όλο και αυξανόμενος αριθμός τους εν συναρτήσει με την εξάπλωση του ισλαμισμού στην Ευρώπη και την αμέριστη στήριξη της οποίας χαίρει από τους εξωτερικούς του πνεύμονες (που έχουν γίνει βασικοί οικονομικοί εταίροι και επενδυτές του ευρωπαϊκού καπιταλισμού) δεν προμηνύει τίποτε καλό για το μέλλον! Σε κοινωνίες μη οργανικές και μη κοινοτικές όπως οι δικές μας, συμπαγείς και δυναμικές κοινότητες καταφέρνουν πάντα να επιβληθούν έναντι νωθρών και χωρίς ανοσοποιητικές άμυνες αυτοχθόνων (προσωρινών) πλειοψηφιών. Η τύφλωση των Φιλελευθέρων που δεν βλέπουν στους μετανάστες παρά μόνο μελλοντικούς ιδανικούς καταναλωτές, φθηνούς μισθωτούς δούλους και χρήσιμους φορολογούμενους, καθώς και η διαστροφή της σύγχρονης αριστεράς του πολυπολιτισμού, έχει ήδη διαμορφώσει έναν τρομερό εφιάλτη για τους περισσότερους λαούς της Ευρώπης!…
Ατενίζοντας την ιστορική αστάθεια του μεσανατολικού χώρου, δεν μπορούμε παρά να αναλογιστούμε πόσο καταστροφική είναι η έλλειψη συγκροτημένων και ισχυρών εθνικών ταυτοτήτων και τις ζημιές που προκάλεσε ο ολοκληρωτικός θρησκευτικός οικουμενισμός του Ισλάμ διαμορφώνοντας αυτό το μάγμα λαοτήτων και πληθυσμιακών ομάδων χωρίς διακριτά όρια και διακριτή εθνο-πολιτισμική ταυτότητα. Αυτό θα είναι αναμφίβολα και το μέλλον μιας οριστικά πολυπολιτισμικής Ευρώπης βυθισμένης στην αστάθεια και τον τρόμο των γενικευμένων συγκρούσεων· το αποδεικνύουν ήδη αυτό περίτρανα τα αλλεπάληλα φρικιαστικά τρομοκρατικά χτυπήματα των τελευταίων ετών, με τελευταίο αυτό της Στοκχόλμης! Συνεπώς πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι αυτό που συμβαίνει στη Μέση Ανατολή είναι ένα προοίμιο του τι θα συμβεί στην Ευρώπη και να σταθούμε δυναμικά πάνω στη βιώσιμη και ρεαλιστική στόχευση της Επαναμετανάστευσης!
Πρέπει να αντιληφθούμε επίσης ότι δεδομένων των προαιωνίων εισβολών τις οποίες υπέστησαν η Ελλάδα και η Ευρώπη από Ασία και Αφρική, είναι ιστορικώς επιβεβλημένη η παρουσία των Ευρωπαίων σε όλες τις όχθες της Μεσογείου. Ο πρώην στρατιώτης του πολέμου της Αλγερίας και μετέπειτα στοχαστικός ιστορικός της ευρωπαϊκής ταυτότητας Dominique Venner είχε γράψει ότι ο άλλοτε ουσιαστικός ρόλος των Γάλλων και Ευρωπαίων της βόρειας Αφρικής ήταν η φύλαξη μιας μεγάλης σκοπιάς! Η γεωπολιτική τάση Ελλήνων, Ρωμαίων και Βυζαντινών για εξάπλωση ή διατήρηση εδαφών στην εγγύς Ανατολή και την Αφρική καθορίζονταν κυρίως από αυτήν την ιστορική σταθερά των ανατολικών και αφρικανικών εισβολών. Βέβαια η παρουσία αυτη δεν μπορεί να λάβει πλέον το χαρακτήρα στρατιωτικών κατακτήσεων, αυτοκρατοριών ή αποικιών, όμως είναι βασικό διακύβευμα η ενίσχυση, οργάνωση και στήριξη θρησκευτικών και εθνοφυλετικών μειονοτήτων, πρωτίστως των Χριστιανών της Ανατολής οι οποίοι βρίσκονται σε διακιδασία γενοκτονικής εξόντωσης όπως κατέδειξαν ακόμη μια φορά και τα τελευταία πολύνεκρα χτυπήματα κατά των Κοπτών της Αιγύπτου, αλλά και άλλων όπως οι Κούρδοι ή οι Βέρβεροι της Βορείου Αφρικής. Επιπλέον επιτακτική καθίσταται και η υπεράσπιση του Λιβάνου, μοναδικής χώρας όπου οι χριστιανικοί πληθυσμοί κατάφεραν και τη θέληση και τον αγώνα τους να ζουν σε συνθήκες ελευθερίας και αξιοπρέπειας, γη ενός αρχαίου πολιτισμού που δέχτηκε τη συνεισφορά του ελληνικού και η οποία επίσης απειλείται από την ισλαμική δημογραφία και επιθετικότητα! Ο αραβικός εθνικισμός απ’την πλευρά του είναι ιστορικά καταδικασμένος ελλείψει αραβικού έθνους και πέραν της θρησκείας αραβικής πολιτισμικής ταυτότητας.
Η κατάσταση είναι κρίσιμη και απαιτεί ένα σκληρό και αδυσώπητο αγώνα για τη σωτηρία της Πατρίδας μας και της Ευρώπης. Η κατάρρευση του αραβικού εθνικισμού και του κεμαλισμού και η επικράτηση του πολιτικού Ισλάμ αποδεικνύουν ότι η ιστορία είναι η σκηνή του απρόβλεπτου! Γι’ αυτό και μια ελληνική και ευρωπαϊκή αναγέννηση παραμένει πάντα εφικτή!…
