Δεν ξέρω αν παρακολουθήσατε για λίγο ή περισσότερο τη συζήτηση στη Βουλή για την Εξεταστική για την Υγεία. Ομολογουμένως, η Μεγάλη Εβδομάδα και η διάθεση διακοπών, στην οποία όλοι λίγο έως πολύ βρισκόμαστε, δεν βοήθησε τηλεοπτικά το γεγονός.
Αλλά, ας το παραδεχτούμε: όσοι το παρακολουθήσαμε, ημών που το καλύπταμε συμπεριλαμβανομένων, δεν γίναμε πιο σοφοί.
Η κυβέρνηση επέλεξε να φέρει το ζήτημα και έβαλε μπροστά τρια σκέλη του φακέλου: την υπόθεση της Novartis, τη φαρμακευτική δαπάνη και την υπόθεση του Ερρίκος Ντυνάν. Στη δική της πρόταση, όμως, δεν συμπεριέλαβε την περίοδο των κ.κ. Ξανθού και Πολάκη, αλλά και τις δύο περιόδους του κ. Κουρουμπλή, το 1996 και το 2015.
Από την άλλη, η στάση της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ ήταν επίσης κάπως αμήχανη: επί των δικών τους ημερών όσα έγιναν και όσα έρευνα η δικαιοσύνη αυτή τη στιγμή. Με άλλα λόγια, δεν πρέπει να είναι και η πιο βολική θέση, αυτή στην οποία βρέθηκαν τα δύο κόμματα που κυβέρνησαν εναλλάξ επί τόσα χρόνια.
Με δεδομένο όμως ότι η κυβέρνηση δεν έχει τίποτε να φοβηθεί, γιατί δεν ενέταξε την περίοδο 2015-2016 στη διερεύνηση; Εγώ το πιστεύω, ούτε ο κ. Ξανθός, ούτε ο κ. Πολάκης είναι άνθρωποι που έχουν πλουτίσει από τη θητεία τους στο Υγείας.
«Καθαρός ουρανός, αστραπές δεν φοβάται», έλεγαν οι κυβερνητικοί, εξηγώντας τη σπουδή τους να αφήσουν εκτός διερεύνησης όλα τα πεπραγμένα επί ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ. Γιατί όμως; Αν δεν φοβάσαι, τότε γιατί δεν συμπεριλαμβάνεις και τη δική σου περίοδο, ώστε να βγεις και από πάνω και μετά να το χτυπάς στους αντιπάλους σου; Αυτό θα είναι ηθικό πλεονέκτημα, όχι το άλλο που ξέμεινε στο 2014.
Το πρόβλημα είναι το εξής: Η εξεταστική επιτροπή θα συγκληθεί, θα παρελάσουν μάρτυρες, πολλοί εξ αυτών θα υποστούν την ταπείνωση μιας φτηνής «ανάκρισης» από εξίσου φτηνούς βουλευτές, θα παραχθεί πολλή ύλη για τα ΜΜΕ και αυτό που εν τέλει θα διαπιστωθεί θα είναι, στην καλύτερη περίπτωση, η πολιτική ευθύνη ορισμένων πρώην υπουργών.
Διότι, ενδείξεις ποινικών ευθυνών η κυβέρνηση θα τις είχε εντοπίσει εδώ και πολύ καιρό και θα τις είχε εκμεταλλευτεί καταλλήλως. Δεν λέω, σε καμία περίπτωση, πως το ζήτημα δεν είναι σοβαρό. Η διαχείρισή του όμως δεν θα είναι.
Η κυβέρνηση επενδύει στο άνοιγμα εκκρεμών φακέλων. Ακούγεται πολύ καλύτερα το να ψάχνεις τα πεπραγμένα στον χώρο της υγείας, παρά να κόβεις το αφορολόγητο. Ο τρόπος όμως που γίνεται είναι εντελώς αποσπασματικός και δεν θα οδηγήσει σε απτά αποτελέσματα.
Ας πούμε πως έχω μαντικές ικανότητες και μπορώ να το προβλέψω. Αρμόδια για τις ποινικές πτυχές αυτών των υποθέσεων είναι η δικαιοσύνη και καλό θα ήταν η κυβέρνηση να την αφήσει σε ησυχία να κάνει τη δουλειά της και να μην προοικονομεί την έκβαση συναφών υποθέσεων.
Όλων τούτων δοθέντων, δεν βλέπω κανέναν ουσιαστικό λόγο για μια ακόμα Εξεταστική. Όχι με τον τρόπο που έγιναν οι προηγούμενες και θα γίνει και αυτή. Δεν υπάρχει ουσιαστική διάθεση για κάθαρση, αλλά για άλλη μια σειρά από πολιτικά τζαρτζαρίσματα.
Οι μεν να εκθέσουν τους δε, οι κυβερνώντες να πείσουν για το πόσο σάπιο είναι το παλιό πολιτικό σύστημα και οι δε για το ότι η κυβέρνηση ουδέν ηθικό πλεονέκτημα διαθέτει. Κάπως έτσι περνούν οι μέρες στη χώρα αυτή, την ώρα που τα πραγματικά προβλήματα μένουν ανοιχτά και ζητούν ουσιαστικές απαντήσεις.
Γράφει ο Γιώργος Ευγενίδης
