Γράφει η Δρ. Τζούλια Μισιτζή
Βαθιά υπαρξιακή ένδεια; Ψυχική υστέρηση;
Mάτια της ψυχής που δεν είδαν ποτε τη ζωή ως χαρά, ως ανθισμένο κήπο, δεν ένιωσαν το δώρο της στιγμής, του τώρα. Τοπία αδιαμόρφωτα χτισμένα στο ανούσιο της ζωής, ενός νου που δεν διεκδικεί μια πιο αληθινή ζωή, αλλά διεκδικεί ένα έπαθλο, ένα τρόπαιο, άλλο ένα πράγμα.
Μια τέτοια ύπαρξη ποτέ δεν λαχτάρησε το ταξίδι. Εξαρτημένος, κακομαθημένος, κρυμμένος πίσω από αυτά που ουσιαστικα δεν του ανήκουν, από έναν υπέρβαλλοντα εγωισμό που υποκατάστησε το είναι με το έχειν.
Και εναντιώνεται όταν καταλάβει ότι δεν μπορεί να ικανοποιήσει τη συντροφό του, τόσο αναίσχυντα, τόσο εφιαλτικά, και τιμωρεί από τη δική του ανεπάρκεια, γιατί “χάλασε η φάση του” και δεν μπορεί να το αντέξει. Δεν έμαθε ποτέ τι είναι η ζωή.
Ζωή είναι το καινούργιο, το ωραίο, το όμορφο. Ένα λουλούδι ανθίζει, ένα πουλί πετάει, ένα παιδί κλαίει ή γελάει. Ζωή είναι η κίνηση, η χαρά αλλά και ο πόνος, τα εναλλασσόμενα συναισθήματα. Ζωή είναι η διαφωνία, η συμφωνία. Δεν υπάρχει αρχή, δεν υπάρχει τέλος, υπάρχει η τωρινή τούτη στιγμή, γιομάτη πίκρα, γιομάτη γλύκα και τη χαίρομαι όλη…, όπως μου δόθηκε.
Και αν “χαλάσει η φάση” ξέρω να φεύγω γιατί και αυτό ζωή είναι!
Πηγη: healthyvoice.gr
