Στις 8 Απριλίου του 2017, ημέρα Σάββατο, στο Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης (ΕΜΣΤ) εγκαινιάστηκε από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Προκόπη Παυλόπουλο και τον Πρόεδρο της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας Φρανκ-Βάλτερ Σταινμάιερ η έκθεση σύγχρονης τέχνης Documenta 14. Έξω από το παλιό εργοστάσιο του ΦΙΞ, δεκάδες παρκαρισμένες αστραφτερές μαύρες λιμουζίνες είχαν μεταφέρει τους «εκλεκτούς» Αφρικανούς και Ασιάτες προσκεκλημένους από το αεροδρόμιο στα εγκαίνια της έκθεσης, ενώ την ίδια στιγμή εκατοντάδες αστυνομικοί είχαν αποκλείσει το κτήριο, διοχετεύοντας το ποτάμι των αυτοκινήτων της λεωφόρου Καλλιρόης στους στενούς δρόμους της περιοχής, προκαλώντας κυκλοφοριακό έμφραγμα στην Αθήνα.
Ταυτόχρονα, οι εγκλωβισμένοι ψηφοφόροι των κομμάτων εξουσίας στην Ελλάδα διέσχιζαν επί δύο ώρες το ένα χιλιόμετρο της αναγκαστικής παράκαμψης αδιαμαρτύρητα, ανέκφραστα και σιωπηλά, επειδή έκαναν το λάθος το πρωινό του Σαββάτου, εξαπατώμενοι από τον λαμπερό ήλιο, να αποδράσουν προς την παραλιακή λεωφόρο, με σκοπό να ξεχάσουν έστω και για λίγο τους πολιτικούς, τα μνημόνια και την νομιμοποιημένη ληστεία των περιουσιακών τους στοιχείων από το πολιτικό σύστημα.
ΠΗΓΗ http://www.dimokratianews.gr/content/74050/i-ideologia-tis-exoysias-i
Την χρονική στιγμή των σουρεαλιστικών εικόνων στου ΦΙΞ, ανεδύετο επίσης παραστατικά η διαλεκτική σχέση μεταξύ της «Εξουσίας» και της «εξουσιαζόμενης μάζας», ένθα η πρώτη αγνοεί προκλητικά τις ανάγκες της δεύτερης, τονίζοντας για μια ακόμη φορά την διαιώνιση της αρχέγονης σχέσης μεταξύ Εξουσιαστή και εξουσιαζόμενου. Ταυτόχρονα, η εικόνα στου ΦΙΞ διέψευδε την γενική θεώρηση που καλλιεργούν οι πολιτικοί και οι στρατευμένοι διανοούμενοι, δημοσιογράφοι και ακαδημαϊκοί, ότι οι εξουσιαστές κατηγοριοποιούνται σε «καλούς» και «κακούς» (π.χ. κόμματα που θα δώσουν λύσεις στο πρόβλημα της χώρας), ενώ η εικόνα της απαξίωσης και της ταλαιπωρίας της μάζας εδραίωνε την θεωρία ότι η Εξουσία αποτελεί μία «αυτοδύναμη και επιδιωκόμενη ανθρώπινη δράση», που όπως όλες οι δράσεις έχει «σκοπό» και χρησιμοποιεί για την επίτευξη του διαχρονικές και καλά δοκιμασμένες «μεθόδους».
Ενώ επί μοναρχίας η Εξουσία είναι «προσωποποιημένη», επί δημοκρατίας είναι «απρόσωπη» και για αυτό η Εξουσία στην δημοκρατία είναι πιο επικίνδυνη όσο αφορά την ελευθερία του ατόμου, ευνοεί την «ανισομερή κατανομή του πλούτου και της εργασίας μεταξύ των τάξεων», ενώ χειραγωγεί την δικαιοσύνη προς όφελός της, προσποιούμενη ότι στην δημοκρατία η Εξουσία εξυπηρετεί την «καθολική βούληση του έθνους» [1].
Ενώ επί μοναρχίας οι αντίπαλοι της γνωρίζουν καλά ότι πάντα θα ευρίσκονται στην απέναντι όχθη και δεν θα μπορέσουν ποτέ να συμμετέχουν στα πλεονεκτήματα και την ισχύ της Εξουσίας, στην δημοκρατία καλλιεργείται εντέχνως η ψευδαίσθηση ότι όλοι οι πολίτες μετέχουν στην Εξουσία, ενώ στην πραγματικότητα αυτή κατέχεται μόνο από έναν κλειστό κύκλο οικογενειών που αναπαράγει εαυτόν, π.χ. πολιτικές οικογένειες, κληρονομικά βουλευτικά αξιώματα, κλπ [2].
Η Εξουσία στην δημοκρατία μέσω του νομοθετικού, φορολογικού και εισπρακτικού μηχανισμού νομιμοποιεί την αρπαγή του πλούτου των εξουσιαζόμενων προς όφελος των εξουσιαστών (ο βουλευτής και ο υπουργός έχει υψηλότατο μισθό, ουσιαστικά δεν φορολογείται ενώ πλειστάκις νομοθετεί προς ίδιον όφελος [2]). Τα κόμματα δεν είναι τίποτα περισσότερο από εταιρείες διαχείρισης εξουσίας προς ίδιον όφελος, για αυτό, όπως όλες οι μονοπωλιακές εταιρείες, συμφωνούν να μετέχουν στην Εξουσία από κοινού μέσω των εκλογών, ενώ σε περιόδους κρίσεως όπου απειλείται η Εξουσία τους από νέα πολιτικά σχήματα Εξουσίας συσπειρώνονται (συγκυβέρνηση). Ο τελικός σκοπός της Εξουσίας είναι ο έλεγχος των μέσων παραγωγής των εξουσιαζόμενων πολιτών προς όφελος των εξουσιαστών.
Οι κύριοι μέθοδοι διαιώνισης της Εξουσίας είναι η «εμπέδωση του φόβου» στους εξουσιαζόμενους, η «καλλιέργεια της πεποίθησης» στην μάζα για τον «θεϊκό προορισμό της και την ανάγκη εξάσκησης της Εξουσίας από μία κλειστή ομάδα ατόμων (πολιτικά κόμματα, πολιτικές οικογένειες)» και τέλος η «εμπέδωση της υπακοής», ώστε να λεηλατούνται οι ιδιωτικές περιουσίες χωρίς τον κίνδυνο της εξέγερσης. Η υπακοή πραγματοποιείται μέσω του χαμηλής ποιότητας εκπαιδευτικού συστήματος, των μηχανισμών προπαγάνδας (τηλεόραση, ραδιόφωνο, φιλικά προσκείμενα έντυπα, Πανεπιστήμια, τέχνη διανόηση), καθώς και με την καλλιέργεια του λαϊκισμού (θεοποίηση των πλέον χυδαίων ενστίκτων της μάζας).
Η νομιμοποίηση της Εξουσίας και η απαίτηση της υποταγής αιτιολογείται είτε «θεϊκά» είτε «λαϊκά» (ελέω Θεού, κυρίαρχος λαός). Έτσι η Εξουσία υφίσταται μόνο επειδή οι πολλοί υπακούουν στους λίγους. Στην δημοκρατία σήμερα η «κοινωνική μηχανική» αποτελεί το απόλυτο όπλο της Εξουσίας για τον έλεγχο των πολλών από τους λίγους, επειδή τους έχει πείσει ότι και αυτοί αποτελούν μέρος της εξουσίας (ο κυρίαρχος λαός, το γενικό καλό), ενώ στην πραγματικότητα οι εξουσιαζόμενοι εργάζονται φορολογούνται και ζουν τις άθλιες ζωές τους, εξυπηρετώντας μόνο τα συμφέροντα των ολίγων.
Στην πατρίδα μας, το ΠΑΣΟΚ κατανοώντας και εφαρμόζοντας ορθά τους νόμους της κοινωνικής μηχανικής καθιέρωσε ένα απόλυτο κλειστό σύστημα εξουσίας (μπλε/ΝΔ, ροζ/ΣΥΡΙΖΑ) ένθα οι πολιτικές πράξεις των χρωματικών συνιστωσών του ΠΑΣΟΚ μπορούν να ερμηνευθούν αποκλειστικά ως πολιτικές πράξεις του πράσινου ΠΑΣΟΚ, ενώ ο «δικομματισμός» και η «συγκυβέρνηση» αποτελούν τις πλέον έξυπνες κινήσεις του. Η νίκη της Εξουσίας επί των εξουσιαζόμενων είναι απόλυτη αφού κατόρθωσε να δημιουργήσει ένα νέο είδος πολιτικά μεταλλαγμένου πολίτη, του «Homo Pasokus Hellenicus» [3], καθολικά απαθή στους εξουσιαστές, παρά το γεγονός ότι όχι μόνο εξευτελίζεται καθημερινώς, όπως π.χ. στις 8 Απριλίου στο ΦΙΞ, αλλά ληστεύεται συστηματικά από το σύστημα Εξουσίας μέσω των ληστρικών φόρων, της κατάργησης των συντάξεων και του ΕΝΦΙΑ.
Σήμερα, το σύστημα Εξουσίας στην Ελλάδα έχοντας αντιληφθεί την ανεπάρκειά του και τις αντιφάσεις του έχει εξελιχτεί σε μία «ενδιάμεση μεταπρατική τάξη» μεταφοράς του πλούτου των Ελλήνων πολιτών στα κέντρα Εξουσίας του εξωτερικού, κυρίως της Γερμανίας, με αντάλλαγμα να γίνει δεκτό στο πλανητικό σύστημα Εξουσίας και κατανομής εργασίας, το οποίο επειδή είναι παγκοσμιοποιημένο θα είναι «αιώνιο και θεϊκό».
Όσο για τους εξουσιαζόμενους, αυτοί βιώνουν χαρούμενοι την αποχαύνωση και την εξαθλίωση τους επιτυγχάνοντας 80% τηλεθέαση στα τηλεοπτικά σκουπίδια που τους προσφέρει το κλειστό σύστημα Εξουσίας.
[1] Berdrant de Jouvenel, «On Power», Viking press, New York, 1949.
[2]Angelo Godevilla, “The Ruling class”, Beaufort books, New York, 2010.
[3] http://www.dimokratianews.gr/content/44050/ta-ayga-bokanovsky-i-homo-pasokus-hellenicus
