ΕΜΑΝΟΥΕΛ ΜΑΚΡΟΝ
Ο άνθρωπος… start-up !!!
Συντάκτης: Κορίνα Βασιλοπούλου
«Ενα έθνος start-up είναι ένα έθνος στο οποίο ο καθένας μπορεί να λέει ότι θα μπορεί να δημιουργήσει μία επιχείρηση start-up. Θέλω να γίνει η Γαλλία ένα τέτοιο έθνος».
Yψηλές, «επαναστατικές» και καινοτόμες οι φιλοδοξίες του υποψήφιου προέδρου της Γαλλίας Εμανουέλ Μακρόν, έτσι όπως τις επανέλαβε πολύ πρόσφατα σε συνέδριο για τις επιχειρήσεις start-up.
Αλλωστε, πάει περίπου ένας χρόνος από τότε που δήλωσε ότι θέλει να φέρει την επανάσταση στη Γαλλία με τον ίδιο τρόπο με τον οποίο οι καινοτόμες επιχειρήσεις έφεραν την επανάσταση στην οικονομία.
Αν τα γκάλοπ έχουν δίκιο, ο «κεντρώος» και «ανεξάρτητος» υποψήφιος, επικεφαλής του κινήματος «Εμπρός!» (Εn Marche!) θα πάρει αύριο Κυριακή το εισιτήριο για τον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών στις 9 Μαΐου.
Σε αυτή την περίπτωση, προβλέπεται να συντρίψει την ακροδεξιά Μαρίν Λεπέν -εφόσον είναι αυτή η αντίπαλός του- με περισσότερες από 20 μονάδες διαφορά.
Και όχι μόνο τη Λεπέν, αλλά και τον δεξιό Φρανσουά Φιγιόν και τον αριστερό Ζαν-Λικ Μελανσόν και οποιονδήποτε τολμήσει να σταθεί απέναντι στην «ανανεωτική» ορμή του.
Αγνωστος στο ευρύ κοινό μέχρι πριν από λίγα χρόνια και χωρίς να έχει περάσει ποτέ από τη δοκιμασία της κάλπης, ο Μακρόν, στα 39 του, εκπροσωπεί την «ελπίδα».
Απαραίτητη διευκρίνηση: την ελπίδα του επιχειρηματικού κόσμου, της Δεξιάς των Γάλλων σοσιαλιστών που γυρίζει την πλάτη στον επίσημο υποψήφιο του κόμματος Μπενουά Αμόν, των Βρυξελλών και του Βερολίνου απέναντι στο φόβητρο της Λεπέν και εσχάτως και του Μελανσόν.
Αν κάτι οφείλει κανείς να αναγνωρίσει στον Μακρόν είναι ο τρόπος με τον οποίο ανελίχθηκε.
Δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι και ο ίδιος είναι ένα πρότυπο επιτυχημένης start-up.
Ο Εμανουέλ Μακρόν γεννήθηκε στις 21 Δεκεμβρίου 1977 στην Αμιέν. Γιος ενός καθηγητή Νευρολογίας και μιας φυσικού, φοίτησε στα καλύτερα σχολεία.
Συνέχισε με σπουδές Φιλοσοφίας και μάστερ Πολιτικών Επιστημών στο Paris Nanterre, ένα από τα κορυφαία πανεπιστήμια της γαλλικής πρωτεύουσας, για να καταλήξει στην περίφημη ΕΝΑ, την Εθνική Σχολή Δημόσιας Διοίκησης, απαραίτητο σταθμό για την πολιτική αφρόκρεμα της χώρας.
Μετά την αποφοίτησή του, η καριέρα του ήταν μετεωρική: ελεγκτής στο υπουργείο Οικονομικών (υπηρεσία αντίστοιχη του ΣΔΟΕ) από το 2004 ώς το 2008.
Μεταπήδηση στον ιδιωτικό τομέα στην επενδυτική τράπεζα Ρότσιλντ. Εκεί κέρδισε το προσωνύμιο «Μότσαρτ των Οικονομικών».
Η «συμφωνία» που… συνέθεσε ήταν να πείσει τη Nestlé να εξαγοράσει μονάδα της Pfizer έναντι 12 δισ. δολαρίων.
Ενδιάμεσα, ήταν για τρία χρόνια μέλος του Σοσιαλιστικού Κόμματος (2006 – 2009).
Επιστροφή στο Δημόσιο το 2012, ως σύμβουλος του προέδρου Φρανσουά Ολάντ και δυο χρόνια αργότερα υπουργός Οικονομίας και Βιομηχανίας, αντικαθιστώντας τον Αρνό Μοντεμπούρ, υπερβολικά «αριστερό» πια για τη σοσιαλδεξιά κυβέρνηση.
Θέση από την οποία παραιτήθηκε πέρυσι τον Αύγουστο για να δουλέψει πάνω στο δικό του ηγετικό μέλλον.
Στην κυβέρνηση, «έλαμψε» διά του νόμου που φέρει το όνομά του και ψηφίστηκε τον Φεβρουάριο του 2015.
Ο νόμος Μακρόν έδινε το πράσινο φως για το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων, τη διεύρυνση της κυριακάτικης εργασίας και προέκρινε τις διαδικασίες της διαιτησίας σε περίπτωση απόλυσης.
Προάγγελος του (αντι)εργασιακού νόμου Κομρί που σήκωσε πέρυσι τη Γαλλία στο πόδι και πέρασε τελικά με διάταγμα λόγω των έντονων αντιδράσεων στη Βουλή.
Αν το άστρο του συνεχιστεί, θα έχει τη χαρά να διοικήσει τη Γαλλία ως επιχείρηση.
Πολλοί αντίπαλοί του τον κατηγορούν για ασάφεια και κενολογία. Μάλλον κάνουν λάθος.
Το σύνθημά του «ούτε δεξιά ούτε αριστερά» είναι από μόνο του βαθιά (α)πολιτικό.
Εξάλλου, το πρόγραμμά του για την οικονομία τα λέει όλα.
Φιλοδοξεί να μειώσει τον φόρο στις επιχειρήσεις, να δώσει έμφαση στις επιχειρησιακές διαπραγματεύσεις έναντι των συλλογικών, να περικόψει τις δημόσιες δαπάνες κατά 60 δισ. (εκ των οποίων τα 15 στην υγεία), να απολύσει 120.000 δημοσίους υπαλλήλους, αλλά να προσλάβει 10.000 αστυνομικούς, να χτίσει χώρους κράτησης για 15.000 άτομα στις γαλλικές φυλακές στην επόμενη δεκαπενταετία και να κόβει επί τόπου πρόστιμα στους χρήστες ναρκωτικών.
Ο Μακρόν είναι ένας άριστος μαθητής του νεοφιλελευθερισμού, εξ ου και αγαπημένος του πολιτικού, οικονομικού και μιντιακού κατεστημένου εντός κι εκτός γαλλικών συνόρων.
«Τελευταίο σπασμό του συστήματος» τον αποκαλεί σε άρθρο του στη Le Monde Diplomatique ο αριστερός Γάλλος οικονομολόγος Φρεντερίκ Λορντόν.
Η κρίση του πολιτικού συστήματος, η καταβαράθρωση των σοσιαλιστών λόγω δεξιάς στροφής και ο κίνδυνος που ακούει στο όνομα Λεπέν δείχνουν να τον ευνοούν.
Εάν, φυσικά, τα προγνωστικά δεν πέφτουν εντελώς έξω. Στη σημερινή απρόβλεπτη πολιτικά εποχή, μηδένα προ του τέλους μακάριζε.
