Είμαστε με τον Μακρόν, επειδή δεν είμαστε με την Λεπέν. Είμαστε με τον Μακρόν, χωρίς να γνωρίζουμε ακριβώς τι είναι ο Μακρόν, αλλά επειδή γνωρίζουμε τι είναι η Λεπέν. Γνωρίζουμε ότι ο Μακρόν είναι ευρωπαϊστής. Αυτό είναι καθησυχαστικό, εφόσον φοβόμαστε ότι η διάλυση της ΕΕ, η οποία θα επέλθει αν επικρατήσουν οι δυνάμεις που δεν είναι απλώς ευρω-σκεπτικιστικές, αλλά αξιώνουν απόσυρση της σημαίας της ΕΕ από το φόντο πίσω τους σε δημόσια εμφάνιση, θα κάνει την κατάσταση για μας ακόμα πιο ζοφερή από όσο είναι. Από την άλλη πλευρά, η μη διάλυση της ΕΕ δεν συνεπάγεται απαραιτήτως πιο φιλικές πολιτικές.
Κανένα εκλογικό αποτέλεσμα μέχρι σήμερα (ψήφος υπέρ ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ, ΟΧΙ στο ελληνικό δημοψήφισμα, ψήφος υπέρ BREXIT, ψήφος υπέρ Τραμπ, απειλή από το γαλλικό εθνικιστικό ρεύμα) δεν στάθηκε ικανό να προκαλέσει περιορισμό της λιτότητας και χαλάρωση της μέγγενης στην ΕΕ. Ηδη το Βερολίνο ευχήθηκε καλή επιτυχία στον Μακρόν. Αυτό δεν ξέρουμε εάν θα αρέσει στον γαλλικό λαό. Σίγουρα δεν θα αρέσει στον ελληνικό. Αλλά ευτυχώς δεν είναι εκείνος που ψηφίζει.
Οταν πρωτοείχε αρθρωθεί ο ακροδεξιός λόγος του πατρός Λεπέν, πριν κάποια τέρμινα, η περίπτωση είχε αρχικά θεωρηθεί γραφική, μετά ενδιαφέρουσα και από ένα σημείο και πέρα μεγάλη έκπληξη, λόγω διεύρυνσης της αποδοχής του πολιτικού του λόγου σε έναν λαό που θεωρητικά κατ’ εξοχήν θα απομόνωνε αυτές τις φωνές. Τα χρόνια πέρασαν, τα πράγματα σκούρηναν και η κόρη Λεπέν, πιο καπάτσα και φιλοσοφημένη περίπτωση, διεκδίκησε τα ηνία της γαλλικής δημοκρατίας χωρίς να είναι δημοκρατική. Πρεσβεύοντας, ακριβέστερα, μια δημοκρατία της περιχαράκωσης που δεν θα σηκώνει και πολλή διαφορετικότητα, μια δημοκρατία με υψηλή δόση παιδικότητας: Το αγαπημένο παιχνίδι των παιδιών είναι να επινοούν εχθρούς και στη συνέχεια να κρύβονται από αυτούς, ή- φαντασιακά- να τους εξολοθρεύουν.
Η αλήθεια είναι ότι το περιβάλλον περιέχει τους εχθρούς μας. Αν είμαστε μόνοι στην οικογένεια, στο σχολείο, στο γραφείο, στο ποδοσφαιρικό πρωτάθλημα, στα Βαλκάνια, στο Αιγαίο, στον πλανήτη, τα πράγματα θα ήταν ευκολότερα. Αλλά δεν είναι φυσιολογικό να είμαστε. Χρειαζόμαστε επομένως μια πολιτική που κατ’ αρχάς θα αποδέχεται το αναπόφευκτο και να το διαχειρίζεται.
Η Λεπέν προτείνει την άρνηση του αναπόφευκτου, μέχρι που η άρνηση αυτή να σε ερημοποιήσει. Αλλά δεν μπορούμε να δηλώνουμε γοητευμένοι από την πολιτική διαχείριση που κάνουν οι ευρωπαϊστές. Η ζωή πάντα ενείχε την ανταγωνιστικότητα, αλλά στο επίπεδο της μικροκλίμακας μπορούσες να δίνεις μια απάντηση. Με την προέλαση της παγκοσμιοποίησης, η ανταγωνιστικότητα έγινε τόσο ευρεία υπόθεση που μεμονωμένα δεν μπορείς να την αγγίξεις. Ποιά απάντηση μπορείς να δώσεις σαν άτομο στο κινέζικο εμπόριο; Πόσο ένοχος μπορεί να είσαι για τις μεταρρυθμίσεις που δεν έγιναν, τις στρεβλώσεις που προκάλεσαν κόλαση; Και πόσο μέρος της ζωής σου θα διαρκέσει η τιμωρία σου για τα ανομήματά σου αυτά;
Αλλά όλα αυτά έχουν γραφτεί και ξαναγραφτεί από μυριάδες κόσμο, εμβριθέστερους ή διαισθητικούς αναλυτές. Ο καιρός τρέχει, αλλά δεν τρέχει τίποτε άλλο. Προς το παρόν, Μακρόν. Αν κερδίσει ξέρουμε τι γλιτώνουμε. Αλλά δεν βλέπουμε να κερδίζουμε και κάτι. Το γεγονός ότι γλιτώνουμε αυτό που γλιτώνουμε, είναι ένα κέρδος. Αλλά δεν φτάνει αυτό για να αγαπήσεις την πολιτική. Είμαστε με τον Μακρόν. Ο Μακρόν με ποιούς είναι;]
