Δεν ξέρω εάν το γνωρίζατε, αλλά στην Αθήνα, εδώ και καιρό, έχει ανοίξει μία σπουδαία φιλοσοφική σχολή, της οποίας το βασικό πρόγραμμα σπουδών, αποτελείται από όλα τα ρεύματα του φιλελευθερισμού, δηλαδή το οικονομικό, το φιλοσοφικό, και το κοινωνικό.
Τα μαθήματα παραδίδονται εξ αποστάσεως, όπως εξάλλου συμβαίνει με πολλά σύγχρονα “πανεπιστήμια”. Ο “διευθυντής” και “πρύτανης” της “σχολής” ονομάζεται Αλαφούζος.
Δεν γνωρίζω (και άρα δεν το υιοθετώ), εάν το επίθετο του έχει κάποια σχέση με όσα διάβασα στο εβραϊκό περιοδικό “Χρονικά”, τεύχος Ιανουάριος-Φεβρουάριος 2010, σελίδα 8: «….υπάρχουν πολλά εβραϊκής προέλευσης προσωπικά ονόματα, όπως Σαμπάτης (Σαμπεθάι), Αβράμης (Αβραάμ), δάβος (δαβίδ), Αρώνης (Ααρών), Λεβής (Λεβύ) καθώς και Μπενιζέλος (Μπεν Ζελόν), ίσως και Αλαφούζος. Φυσικά πολλά από τα προαναφερθέντα ονόματα δεν χρησιμοποιούνται πλέον ως προσωπικά, έχουν όμως επιβιώσει σε επώνυμα…». Σε κάθε περίπτωση, ακόμη και εάν το επίθετό του δεν έχει σχέση με τα παραπάνω, υπάρχει η παροιμία που λέει: άλλος έχει τ’ όνομα (ή τη φήμη) και άλλος τη χάρη…
Τα μαθήματα παραδίδονται εξ αποστάσεως, όπως εξάλλου συμβαίνει με πολλά σύγχρονα “πανεπιστήμια”. Ο “διευθυντής” και “πρύτανης” της “σχολής” ονομάζεται Αλαφούζος.
Δεν γνωρίζω (και άρα δεν το υιοθετώ), εάν το επίθετο του έχει κάποια σχέση με όσα διάβασα στο εβραϊκό περιοδικό “Χρονικά”, τεύχος Ιανουάριος-Φεβρουάριος 2010, σελίδα 8: «….υπάρχουν πολλά εβραϊκής προέλευσης προσωπικά ονόματα, όπως Σαμπάτης (Σαμπεθάι), Αβράμης (Αβραάμ), δάβος (δαβίδ), Αρώνης (Ααρών), Λεβής (Λεβύ) καθώς και Μπενιζέλος (Μπεν Ζελόν), ίσως και Αλαφούζος. Φυσικά πολλά από τα προαναφερθέντα ονόματα δεν χρησιμοποιούνται πλέον ως προσωπικά, έχουν όμως επιβιώσει σε επώνυμα…». Σε κάθε περίπτωση, ακόμη και εάν το επίθετό του δεν έχει σχέση με τα παραπάνω, υπάρχει η παροιμία που λέει: άλλος έχει τ’ όνομα (ή τη φήμη) και άλλος τη χάρη…
Λέγαμε λοιπόν, ότι σε αυτή την “πανεπιστημιακή σχολή” κάτι περίεργοι – ανθρωπολογικά- τύποι, διδάσκουν στους “αμύητους” ‘Έλληνες τη σωτηριολογική γνώση του φιλελευθερισμού, ήτοι, όλο το απαύγασμα της αγγλικής πνευματικής ανωμαλίας.
Για παράδειγμα, σε μία από τις εκπομπές – συγγνώμη- μαθήματα ήθελα πω, αυτού του σταθμού–πανεπιστημίου, αναφέρθηκε και το όνομα του Άγγλου φιλελεύθερου-ωφελιμιστή Jeremy Bentham του οποίου την πνευματική ασθένεια την είχαμε αναλύσει σε ένα προηγούμενο άρθρο.
Ένας από τους κεντρικούς “καθηγητές” αυτής σχολής αποκαλεί μάλιστα τον εαυτό του “δεξιό”, δείχνοντας έτσι πόσο αγράμματος και αστοιχείωτος είναι, αφού από πολιτικής άποψης, ο φιλελευθερισμός εντάσσεται στην αριστερά και όχι φυσικά στην Δεξιά.
Για παράδειγμα, σε μία από τις εκπομπές – συγγνώμη- μαθήματα ήθελα πω, αυτού του σταθμού–πανεπιστημίου, αναφέρθηκε και το όνομα του Άγγλου φιλελεύθερου-ωφελιμιστή Jeremy Bentham του οποίου την πνευματική ασθένεια την είχαμε αναλύσει σε ένα προηγούμενο άρθρο.
Ένας από τους κεντρικούς “καθηγητές” αυτής σχολής αποκαλεί μάλιστα τον εαυτό του “δεξιό”, δείχνοντας έτσι πόσο αγράμματος και αστοιχείωτος είναι, αφού από πολιτικής άποψης, ο φιλελευθερισμός εντάσσεται στην αριστερά και όχι φυσικά στην Δεξιά.
Κάθε τόσο, σε αυτή τη σχολή, καλούν και εξωτερικούς “καθηγητές”: είχαν καλέσει, για να τον συγχαρούν, τον Κ. Ζουράρη όταν ψήφησε υπέρ του νόμου για το σύμφωνο συμβίωσης των ομοφυλόφιλων. Καλούν επίσης και τον γνωστό Ζαν Κοέν, του οποίου η μορφή, δεν ξέρω για ποιο λόγο, μου θυμίζει κάτι από έναν ζωγραφικό πίνακα του Ιερώνυμου Μπος.
Ένας μητροπολίτης πριν κάποιο καιρό είχε διαμαρτυρηθεί διότι : «Έγινε πλέον έθος του τηλεοπτικού διαύλου ΣΚΑΙ η κατά την Αγία και Μεγάλη Εβδομάδα κάθε έτους, ανασταύρωσις του Ενσαρκωθέντος Θεού Λόγου με την τηλεοπτική αναπαραγωγή δήθεν επιστημονικών ντοκυμαντέρς που όλως περιέργως άρχονται και τελειούνται με Εβραίους συνεντευξιαζομένους, που σκοπόν έχουν την απομείωσιν και την κατασπίλωσι του Παναγίου Προσώπου του Σωτήρος και Λυτρωτού Κυρίου»
Θα διερωτηθείτε ίσως, τι σχέση έχει η κατασπίλωση της σταυρώσεως του Ιησού, με τον φιλελευθερισμό του ΣΚΑΙ; Και όμως έχει, εάν διαβάσουμε προσεκτικά όσα γράφει ο Γερμανός καθηγητής της πολιτικής φιλοσοφίας, Eric Voegelin, για τον Άγγλο πατέρα του κλασικού φιλελευθερισμού, τον John Locke: «Εάν λάβουμε υπ’ όψιν αυτή την αποκρουστική διαστροφή των ανθρώπινων ιδεών· εάν περαιτέρω θυμηθούμε κάποιες άλλες λεπτομέρειες, όπως το Θεό ως ιδιοκτήτη· τα βέβηλα σχόλια επί του Δείπνου του Κυρίου, (…) την άρνηση να εισαχθούν οιεσδήποτε θετικές-ηθικές αρχές στη δημόσια σφαίρα για τη συγκράτηση του πάθους και αν λάβουμε υπ’ όψιν την ασυνείδητη άγνοια της σοβαρότητας της ερμηνείας του, καταλήγουμε στο συμπέρασμα -στο οποίο ο προσεκτικός αναγνώστης έχει ήδη φθάσει- πως ο Locke έπασχε από μια σοβαρή πνευματική διαταραχή. Λέω εσκεμμένα πνευματική (spiritual) και όχι διανοητική (mental)· ο Locke δεν ήταν μία κλινική περίπτωση και η ασθένεια του δεν συγκαταλέγεται στις κατηγορίες της ψυχοπαθολογίας. Η δική του περίπτωση είναι μία περίπτωση πνευματικής ασθένειας με την έννοια της ‘πλατωνικής νόσου’· ανήκει δηλαδή στην πνευματοπαθολογία του 17ου αιώνα (…) Στον Locke, η ζοφερή παράνοια της απληστίας φθάνει στο αμόκ.»
Τον κομμουνισμό στην Ελλάδα τον έφερε κάποιος Αβραάμ Ελιέζερ Μπεναρόγια. Το φιλελευθερισμό θέλει να τον φέρει κάποιος Γιάννης Αλαφούζος. Τι είδους συγγένεια υπάρχει μεταξύ αυτών των δύο προσώπων δεν γνωρίζω. Πάντως, τουλάχιστον ιδεολογικά (αφού ο μαρξισμός και ο φιλελευθερισμός είναι οι δύο αντίθετες όψεις του ίδιου φιλοσοφικού νομίσματος), ανήκουν και οι δύο στην Αριστερά.
Έτσι λοιπόν, επειδή κατά την διάρκεια των εκπομπών-μαθημάτων, οι περισπούδαστοι καθηγητές της σχολής συνηθίζουν να υβρίζουν την αριστερά, ας τους εξηγήσει κάποιος ότι υβρίζουν… τον εαυτό τους!
Εκτός βέβαια και εάν οι μαζοχιστικές πρακτικές τους ερεθίζουν ποικιλοτρόπως. Έξαλλου, τέτοια και πολλά άλλα βίτσια, τα είχαν κάποιοι Άγγλοι φιλελεύθεροι… Και απ’ ότι βλέπω μάλλον αυτές οι τάσεις τους είναι διαχρονικές…
Εν κατακλείδι, η ουσία του ελληνικού πολιτικού τοπίου συνοψίζεται ως ακολούθως: σήμερα στην Ελλάδα συγκρούονται δύο αντίθετες εκκοσμικευμένες γνωστικές σέκτες: η μία βρίσκεται στη κυβέρνηση και η άλλη στην αντιπολίτευση.
Σημείωση: πάντως, αν κάποιοι από αυτούς επιθυμούν το αντίδοτο στην πνευματοπαθολογία τους, αυτό υπάρχει, είναι βέβαια λίγο πικρό, αλλά έτσι είναι όλα τα φάρμακα που λειτουργούν.
Γράφει ο Ιωάννης Αυξεντίου
