Έχει σχεδόν υποτριπλάσιο μπάτζετ, λιγότερο ταλέντο και πάει σαν αουτσάιντερ σε εχθρικό περιβάλλον. Ε, και; Τον Ολυμπιακό στο Final Four οι άλλοι τρεις (πρέπει να) τον φοβούνται.
Γράφει ο Χρ. Ρομπόλης.
Σε ένα πρωτάθλημα 30 αγωνιστικών και μια σειρά που κρίνεται σε πέντε παιχνίδια δεν μπορεί παρά να απονέμεται στο τέλος δικαιοσύνη. Και ουδείς πρέπει να αμφιβάλλει πως η τελική σύνθεση του Final Four περιλαμβάνει τις τέσσερις καλύτερες ομάδες της Ευρώπης.
Ο Ολυμπιακός έφτασε πανάξια στον προορισμό του και μπορεί να θεωρεί εαυτόν αναμφίβολα πετυχημένο στη φετινή ευρωπαϊκή του πορεία. Όμως δεν έχει ολοκληρώσει την αποστολή του…
Στην αγαπημένη του Πόλη, εκεί που το 2012 άλλαξε ο ρους της ιστορίας του και απέκτησε το δικαίωμα να πιστεύει πως μπορεί να κερδίσει οποιονδήποτε αντίπαλο ακόμη κι όταν όλα μοιάζουν χαμένα, ο Ολυμπιακός πηγαίνει ως το απόλυτο μπασκετικό παράδοξο: η ομάδα που έχει το λιγότερο ταλέντο και το μακράν μικρότερο μπάτζετ είναι αυτή που πρέπει να φοβούνται ή τουλάχιστον να σέβονται και να υπολογίζουν ίσως περισσότερο από κάθε άλλη οι τρεις υπόλοιποι διεκδικητές.
Σε αντίθεση με ΤΣΣΚΑ, Φενέρμπαχτσε και Ρεάλ οι «ερυθρόλευκοι» δεν χτίστηκαν με μοναδικό στόχο την κατάκτηση της Ευρωλίγκας. Για τους άλλους τρεις οτιδήποτε λιγότερο θα συνιστά αποτυχία, για τον Ολυμπιακό απλώς μια χαμένη ευκαιρία. Η Φενέρμπαχτσε καλείται-δίχως το απαιτούμενο βάρος φανέλας-να σηκώσει στις πλάτες της όχι απλώς τις απαιτήσεις για έναν ευρωπαϊκό τίτλο για τον οποίο έχουν δαπανηθεί πάνω από 100 εκατ. ευρώ την τελευταία τριετία, αλλά και τις προσδοκίες ενός λαού που θα κάνει κατάληψη στο «Σινάν Ερντέμ» περιμένοντας να πανηγυρίσει την πρώτη τουρκική Ευρωλίγκα. Η Ρεάλ έχει αντίστοιχη πίεση μετά το περσινό κάζο από τη Φενέρ στα play offs και έχοντας δαπανήσει πρωτοφανή για την ιστορία της ποσά για να επιστρέψει στην κορυφή της Ευρώπης χωρίς τη «στάμπα» πως τα καταφέρνει μόνο σε ισπανικό έδαφος (η τελευταία της Ευρωλίγκα εκτός Ισπανίας ήταν το 1980). Η δε ΤΣΣΚΑ μπορεί να έσβησε πέρσι τη δίψα πολλών ετών κατακτώντας μετά από διαδοχικές παταγώδεις αποτυχίες την Ευρωλίγκα, αλλά τώρα μπροστά της ξεπροβάλλει ξανά το φάντασμα του Ολυμπιακού που την έχει στοιχειώσει στις τρεις τελευταίες συναντήσεις τους σε Final Four.
Κόντρα στα μεγάλα «πρέπει» των τριών άλλων διεκδικητών ο Ολυμπιακός πηγαίνει στην Πόλη με την αίσθηση της εκπλήρωσης του στόχου του και από την αγαπημένη του θέση. Αυτή του απόλυτου αουτσάιντερ, το οποίο όμως αποδεδειγμένα και κατ’ επανάληψη όποιος κάνει το λάθος να υποτιμήσει θα το πληρώσει ακριβά. Επιστρέφοντας στο γήπεδο που το 2012 άρχισαν όλα, ο Ολυμπιακός δικαιούται να πιστεύει πως μπορεί να κάνει μία ακόμη υπέρβαση. Ή μάλλον δύο… Ακόμη και κόντρα σε ποιοτικότερους και ακριβότερους αντιπάλους, σε εχθρική ατμόσφαιρα και πιθανώς με κόντρα διαιτησία. Είναι εφικτό να τα καταφέρει και πάλι. Ίσως να μην ήταν σε μια σειρά πέντε αγώνων αλλά σίγουρα είναι σε ένα και μόνο παιχνίδι.
Πώς, λοιπόν, να μην υπολογίζεις, σέβεσαι ή ακόμη και φοβάσαι μια παρέα με ηγέτη τον σπουδαιότερο παίκτη μεγάλων αγώνων στην Ευρώπη (7 νίκες σε 8 ματς Final Four), τον Βασίλη Σπανούλη, έναν δεύτερο αρχηγό που έχει υπογράψει με μεγάλα καλάθια τις σημαντικότερες επιτυχίες των τελευταίων ετών, τον Γιώργο Πρίντεζη, με έναν ελληνικό κορμό που σε τόσο νεαρή ηλικία έχει ήδη παραστάσεις που άλλοι δεν αποκτούν σε μια ολόκληρη καριέρα, τους Μάντζαρη, Παπανικολάου, Παπαπέτρου και Αγραβάνη, με ξένους που δίχως να είναι πρώτα ονόματα έχουν γίνει ένα με τους υπόλοιπους αποδεχόμενοι το ρόλο τους και επιτελώντας τους στο ακέραιο, με έναν προπονητή που όντας όσο ψύχραιμος και αυστηρός πρέπει κατά περίπτωση κατευθύνει υποδειγματικά την ομάδα, τον Γιάννη Σφαιρόπουλο, και δύο ανθρώπους που κόντρα σε προσωπικό κόστος ή ακόμη και σε προσωπικές τραγωδίες είναι πάντα δίπλα σε όλους τους παραπάνω, τον Παναγιώτη και τον Γιώργο Αγγελόπουλο;
Το βέβαιο είναι ένα: ο Ολυμπιακός θα πάει στην Πόλη για να παλέψει. Κι αν πέσει, σίγουρα δεν θα είναι αμαχητί…
Πηγή: http://www.sport-fm.gr/
