Το νέο μνημόνιο αποτελεί τον ορισμό της παράδοσης άνευ όρων,
..είναι η απόλυτη εικόνα του δωσιλογισμού και της προδοσίας.
Και ναι, πρόκειται για νέο μνημόνιο, ασχετο αν δεν αρέσει αυτό στους αριστερούληδες, και άσχετο αν χρησιμοποιεί την αλήθεια αυτή με το όνομά της ο Κούλης.
Οποιαδήποτε συμφωνία με τους τοκογλύφους «εταίρους» περιέχει καινούργιες απαιτήσεις, φέρνει νέες δεσμεύσεις που θα υλοποιηθούν με νέα μέτρα, άσχετα με το πότε θα εφαρμοστούν,
..αποτελεί, κόντρα στα ελεινά ψέματα των καλόπαιδων, ΝΕΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ.
Η παράδοση της χώρας χωρίς όρους και η απόλυτη προδοσία δεν συνάγεται από τα πολλά καινούργια και εξοντωτικά νέα δημοσιονομικά μέτρα, εναντίον πάντα του λαού,
..δηλαδή εις βάρος των «μη εχόντων», αλλά και των λίγα εχόντων.
Αποδεικνύεται όμως περίτρανα από τις απαιτήσεις των δανειστών που προφανώς δέχτηκαν οι Εφιάλτες, εφ’ όσον κατά δήλωσή τους η συμφωνία «έκλεισε»,
..απαιτήσεις όπως αυτή που προβλέπει πως το ανώτατο δικαστήριο της χώρας δεν θα μπορεί να κρίνει κάποιον από τους νόμους της συμφωνίας αντισυνταγματικό.
Έτσι:
-Απαιτούν να γίνει νομική γνωμοδότηση (θετική βεβαίως, βεβαίως) ότι η συνταξιοδοτική μεταρρύθμιση συνάδει με το ελληνικό σύνταγμα και με τον Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων.
-Απαιτούν υιοθέτηση νομοθεσίας που επιτρέπει στους εισαγγελείς να στέλνουν πληροφορίες στη φορολογική διοίκηση ως απλή πληροφορία χωρίς δεσμευτικό αποτέλεσμα, αφήνοντας στη φορολογική διοίκηση τη διακριτική ευχέρεια να διαχειρίζεται την πληροφορία (δηλαδή στους ίδιους εφ’ όσον αυτοί θα ελέγχουν ολόκληρο τον φορολογικό και εισπρακτικό μηχανισμό).
-Οι αρχές να υιοθετήσουν νομοθεσία που θα εμποδίζει τη φορολογική διοίκηση και το προσωπικό της να εφαρμόζει ελέγχους και να κάνει έρευνες με εντολή των εισαγγελέων (για να μπορούν να προστατεύουν τους δικούς τους και τα λυκόρνια των ξένων εταιρειών).
-Οι αρχές να τροποποιήσουν τον νόμο 4177/2013 αφαιρώντας τους περιορισμούς στο μέγεθος και το είδος των καταστημάτων που μπορούν να λειτουργούν την Κυριακή (ο θάνατος του εμποράκου).
-Η διαδικασία καθορισμού του χαρτοφυλακίου ακίνητης περιουσίας που θα μεταβιβαστεί στο Ταμείο (για να ξεπουληθεί) θα συμφωνηθεί από κοινού μεταξύ των «θεσμών» και των ελληνικών αρχών (διαλιέχτε! ό,τι πάρετε ένα τάληρο).
Και πολλά ίσως ακόμη που ακόμη δεν έχουν εντοπιστεί ή κρύβονται μέσα σε άλλες παραγράφους της συμφωνίας σαν ρώσικες μπάμπουσκες.
Υπάρχει δηλαδή μία επίθεση (που υπογράφτηκε ή θα υπογραφεί απ’ τους νεοφιλελεύθερους αριστερούς) στον νομικό χάρτη της χώρας, ακόμη και εναντίον του καταστατικού χάρτη, δηλαδή του Συντάγματος.
Αν αυτό δεν αποτελεί παράδοση τύπου Τσολάκογλου, τότε τί είναι; Σώσιμο της χώρας; Ανάπτυξη;
Και το ερώτημα εδώ είναι ο τίτλος του σημερινού σχολίου: Δεν υπάρχει όριο πιά σ’ αυτή την ντροπή;
Κακώς όμως θα καταλάβουν όσοι νομίσουν πως το ερώτημα απευθύνεται στους Εφιάλτες της σημερινής και των προηγούμενων κυβερνήσεων.
Το ερώτημα απευθύνεται σ’ εμας τους ίδιους.
Εμείς είμαστε οι ελεεινοί αυτοί που επιτρέπουν την προδοσία, την άνευ όρων παράδοση, την καταστροφή.
Σε άλλες χώρες, άλλες εποχές, με άλλους λαούς, για πολύ λιγότερο σημαντικούς λόγους, οι υπεύθυνοι μιάς τέτοιας χρεοκοπίας και εξευτελισμού ενός κράτους θα κινδύνευαν με αγχόνες ή λυντσάρισμα, ή ρίξιμο στα μπουντρούμια ακόμη και χωρίς δίκες.
Βρισκόμαστε όμως σε τούτη την χώρα, σε πιό «πολιτισμένες» εποχές, με τούτον τον αποχαυνωμένο και ελεεινό λαό,
..που προκειμένου να μην χάσει την βολή του,
..ή να μην διακινδυνεύσει ό,τι απέμεινε απ’ αυτήν,
..θυσιάζει τα παιδιά του και την ίδια την χώρα.
Ντροπή πια, ελεεινοί!
Ντροπή!..
