Με όλο τον σεβασμό (κλπ) που οφείλει να δείχνει κανείς στην πολιτική διαδικασία – και στην σεπτή Βουλή των Ελλήνων , όπου η πολιτική διαδικασία έρχεται και δίνει και στα πολιτικά κόμματα, της Κυβέρνησης, της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης και της ελάσσονος Αντιπολίτευσης, όπου η εν λόγω πολιτική διαδικασία σφυρηλατείται – θα μας επιτραπεί μια παρατήρηση.
Τώρα που θα αρχίσει να προχωράει επί της ουσίας η συζήτηση (στην Βουλή: πρώτα βέβαια στα τηλεπαράθυρα και στις παραπολιτικές στήλες όπου δοκιμάζεται η αντιπαράθεση) για το πακέτο αντίμετρων με τα οποία θα επιχειρηθεί να αμβλυνθεί η βία των για-μετά-το-Μνημονιο-3-μέτρων τα οποία θα προνομοθετηθούν για το 2019-20, ο καθένας σωστό είναι να έχει ομολογημένη θέση . Ξεκάθαρη. Ανεπιφύλακτη. Από αίσθηση εντιμότητας προς τον αναγνώστη, να καταθέσουμε όσο πιο απογυμνωμένη γίνεται την δική μας άποψη:
Δεν ενδιαφέρει, δεν ενδιαφέρει καθόλου – μα καθόλου! αν το δίδυμο πακέτο αντιμέτρων, εκείνων με την κοινωνική χροιά (εδώ είναι η επιδότηση ενοικίου προς 600.000 οικογένειες, εδώ η διεύρυνση των συσσιτίων στα σχολεία, εδώ η μείωση της συμμετοχής στο κόστος αγοράς φαρμάκων εδώ το Κοινωνικό Εισόδημα Αλληλεγγύης στην οιαδήποτε μετονομασία του – εδώ και οι ενεργητικές πολιτικές για την αγορά εργασίας “) και εκείνων με την οικονομικότερη (περικοπή του συντελεστή φορολόγησης των εταιρειών, μικρή ίσως μείωση του πρώτου συντελεστή της φορολογίας εισοδήματος , “χάϊδεμα” του ΕΝΦΙΑ και της εισφοράς αλληλεγγύης), έχει την μια ή την άλλη πατρότητα. Αν, δηλαδή, βγήκε από την ψυχή κοινωνικής ευαισθησίας της Κυβέρνησης ή από την ανάγκη της Τρόικας/των “Θεσμών” να απομακρύνουν την αύρα κοινωνικής αναλγησίας που τις συνοδεύει. Και αν συμφωνήθηκε ρόλος “υπερεπόπτη” στο ΔΝΤ, που θα ανοίγει ή κλείνει την στρόφιγγα για τα αντίμετρα.
Αντίστοιχα, για μας περιορισμένο ενδιαφέρον έχει η φορτική έκκληση της Αντιπολίτευσης προς την Κυβέρνηση να προτάξει, να μεθοδεύσει εδώ και τώρα το δικό της κοινωνικό και οικονομικό πακέτο – μείωση ΕΝΦΙΑ κατά 20%, φοίτηση όλων των παιδιών σε παιδικούς σταθμούς, μετάβαση από το 24% στο 13% ΦΠΑ για τα αγροτικά εφόδια κοκ.
Μετά την οριακά αποδοτική (πολιτικά) και δυσάρεστα άστοχη στην εφαρμογή κίνηση της “13ης σύνταξης” στο κλείσιμο του 2016, έτσι όπως κατέληξε και σε ανθρώπους που δεν είχαν ανάγκη, ακόμη και στην Κυβέρνηση συνειδητοποιούν ότι τα μέτρα ελάφρυνσης των πιο πιεσμένων κοινωνικών ομάδων πρέπει να είναι στοχευμένα. Να πηγαίνουν δηλαδή σε όσους τα έχουν – αληθινά, συγκεκριμένα! – ανάγκη… Όμως όλοι οι σχολιάζοντες, κρίνοντες, προτείνοντες και αντιπροτείνοντες (και ο σύρων τις γραμμές αυτές προοσέρχεται πρώτος!) οφείλουμε όταν τσακωνόμαστε για μέτρα και αντίμετρα να έχουμε τα μάτια λιγάκι χαμηλωμένα. Το “ναι ή όχι” στα επιδόματα στέγασης ή στην στήριξη των παιδικών σταθμών ή στην μικρότερη συμμετοχή στα φάρμακα δεν είναι σωστό, δεν είναι επιτρεπτό να “χρωματίζεται” με βάση την πολιτική ατζέντα. Η κατεδαφιστική ατζέντα λογικής ΄70, και ’80 άντε και ΄90 (“ότι πεις, είναι λάθος”, “όχι σε όλα!”) τουλάχιστον σ’ αυτά τα θέματα πρέπει να πάει πίσω.
Να το πούμε αλλιώς: οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, όσοι μπαίνουμε με ζήλο στην συζήτηση για τα αντίμετρα ΟΥΤΕ επίδομα ενοικίου χρειαστήκαμε ή θα χρειαστούμε, ΟΥΤΕ η συμμετοχή στα φάρμακα αν μειωθεί θα μας γίνει τόσο αισθητή, ΟΥΤΕ από τις ενεργητικές πολιτικές για την αγορά εργασίας περιμένουμε σανίδα σωτηρία, ενώ τα παιδιά μας είχαν ή θα έχουν πρόσβαση δι’ ιδίων σε παιδικούς σταθμούς. Η πολιτική τάξη και η δημοσιογραφική/δημοσιολογούσα κουστωδία μιλάει για μέτρα που αφορούν άλλους, “εκεί έξω”. Γι αυτό χρειάζεται περισσότερη σεμνότητα στον λόγο, “τα μάτια χαμηλωμένα”.
Αρθρογράφος Α.Δ. Παπαγιαννίδης
Πηγή: http://www.kontranews.gr/
