Ποιός ήταν ο πρώτος που είπε τη φράση “δεν πας να κάνεις καμιά άλλη δουλειά” και για ποιό σκοπό; Αγνωστο. Το βέβαιο είναι ότι η σύσταση πάει γάντι στις μέρες μας. Είναι πράγματι απελπιστικό να είναι κανείς άνεργος, αλλά πλέον και η εργασία για πολλούς έχει γίνει ασύμφορη υπόθεση. Αυτό προκύπτει παρακολουθώντας τον έναν μετά τον άλλον, τους εκπροσώπους επιστημόνων και επαγγελματιών να δηλώνουν ότι με τις αυξήσεις των εισφορών, δέχθηκαν όλοι την τελειωτική βολή. Προσοχή: Οχι τη χαριστική, όπως από λάθος την αποκαλούμε. Η χαριστική βολή είναι ο ανθρωπισμός του εντεταλμένου φονέα. Η τελειωτική βολή δεν διέπεται από οίκτο. Σκοπός της είναι να ολοκληρώσει αυτό που δεν πέτυχαν οι προηγούμενες.
Η αύξηση των εισφορών θεσπίστηκε για να διασωθεί το ασφαλιστικό ή- καλύτερα- για να περισωθεί ό,τι είναι δυνατόν. Σύμφωνα όμως με τους επαγγελματίες σχεδόν όλων των κλάδων, η εξίσωση, ούτως ή άλλως δύσκολη από πριν, τώρα πια δεν βγαίνει. Το επάγγελμά τους δεν είναι δυνατόν να τους αφήσει εισόδημα. Είτε θα το εγκαταλείψουν είτε θα το ασκούν μέχρι να ξημερώσει μια καλύτερη κατάσταση. Το ερώτημα “πώς θα ζουν ενδιαμέσως”, απαντάται με τον γνωστό ελληνικό τρόπο: Ολο και κάπως τα βολεύουν οι περισσότεροι, αφήνοντας ως μέγιστη σπατάλη την πολυτέλεια του ενός καφέ, κάτι που εξηγεί, σε ένα βαθμό τη μεγάλη απήχηση κάποιων τηλε-διαγωνιστικών παιχνιδιών, με το ψευτοσασπένς που δίνει μια συγκίνηση και επιτρέπει στο μυαλό σου να ξεφύγει. Ειδάλλως θα σε φάει η κατάθλιψη.
Τείνουμε να γίνουμε μια χώρα στην οποία όποιος εργάζεται θα μισεί τη δουλειά του, αλλά θα την ασκεί γιατί δεν θα έχει κάποια άλλη δουλειά να κάνει. Ισως αυτό που ζούμε είναι η εκκίνηση του λεγόμενου μετασχηματισμού του ελληνικού μοντέλου. Οι δανειστές δεν θέλουν μια Ελλάδα επαγγελματιών, γιατί αυτό το μοντέλο έχει υψηλό κόστος και μεγάλη φοροδιαφυγή. Θέλουν μια Ελλάδα υπαλλήλων με πενιχρές αποδοχές, με το χρήμα να καταλήγει σε λίγες τσέπες, φορολογικά ελέγξιμων πολυεθνικών εταιριών, οι οποίες θα ρυθμίζουν μέσω του ελεύθερου ανταγωνισμού το εργασιακό μοντέλο σε υπερεθνική κλίμακα. Ετσι, αν σήμερα λέγαμε ότι στην Ελλάδα δεν γίνεσαι πλούσιος αν πορεύεσαι με τον σταυρό στο χέρι, αύριο θα λέμε ότι στην Ελλάδα δεν γίνεσαι πλούσιος όπως και να έχει, παρ’ εκτός εάν σου κατέβει στο κεφάλι μια καινοτόμα ιδέα, από αυτές είναι αδύνατο να κατανοήσει όποιος δεν έχει γνώσεις πληροφορικής και πείρα από τον κόσμο του διαδικτύου.
Πριν έξι χρόνια, σε μια συνέντευξη τύπου, είχαμε την ευκαιρία να θέσουμε στον τότε πρωθυπουργό Γ. Παπανδρέου το ερώτημα πώς θα τα βγάλει πέρα μέσα στην κρίση κάποιος που είναι αργά να επινοήσει μια καινοτομία και που δεν έχει τα φόντα να ασχοληθεί με τον πρωτογενή τομέα. Δεν τα καταφέρνουν όλοι με τα σαλιγκάρια, αδελφέ, μολονότι δεν τρέχουν και τα πιάνεις εύκολα. Μας είχε απαντήσει κάπως αόριστα και ημιτεχνοκρατικά περί επανακατάρτισης και προγραμμάτων που θα φέρουν νέο περιβάλλον. Σήμερα βλέπουμε ότι το ερώτημα πάει να γίνει δραματικά επίκαιρο και η απάντηση δραματική μη λειτουργική. Ούτως ή άλλως, για να γίνεις έστω και υπάλληλος σε κάποιον άλλον, πρέπει να υπάρχει αυτός ο άλλος. Σήμερα, η λέξη “άλλος” ακούγεται μόνο στις τουαλέτες, αλλά και πάλι μόνο σε καταστήματα που έχουν θαμώνες.
Πηγή:http://www.pelop.gr
