Μια άστοχη, ομολογουμένως, δήλωση του Κώστα Καζάκου ήταν αρκετή ώστε να πυροδοτηθεί μια θύελλα αντιδράσεων για το πρόσωπό του, για τη διαδρομή του και την υποκριτική αξία του. ΘΑ μπορούσε δε να σημειώσει κάποιος ότι ο θόρυβος που προκλήθηκε εις βάρος του προσέγγισε τα όρια του προσωπικού κανιβαλισμού.
Προς άρση πιθανών παρεξηγήσεων, ας διευκρινιστεί ότι ο γράφων θα ήταν από τους τελευταίους που θα έσπευδαν να αντικρούσουν όσους είχαν ενστάσεις καλλιτεχνικού ενδιαφέροντος για τη συγκεκριμένη προσωπικότητα. Όμως, από το σημείο αυτό μέχρι να διατυπώνει ο καθένας εκ του περισσού κι εκ του ασφαλούς άποψη για τον ηθοποιό Κώστα Καζάκο, λόγω μιας ατυχούς τοποθέτησης του που έγινε μάλλον περισσότερο από μια παρόρμηση της στιγμής παρά με μια βάσιμη συλλογιστική, υπάρχει μια πολύ μεγάλη απόσταση που αρκετοί κάλυψαν με χαρακτηριστική ευκολία στο πληκτρολόγιο ενός υπολογιστή. Ναι, ο Κώστας Καζάκος έκτισε μια σημαντική κινηματογραφική καριέρα με ταινίες με εθνικιστικό ύφος.
Όμως, από την άλλη πλευρά, ήταν εκεί- νη την ίδια σκοτεινή περίοδο για τη χώρα που έγραψε ιστορία συμπρωταγωνιστώντας το 1973 με τη σύντροφο της ζωής του Τζένη Καρέζη στο «Μεγάλο μας Τσίρκο», το εμβληματικό έργο του Ιάκωβου Καμπανέλλη. Επρόκειτο για μια παράσταση, που έχει προσλάβει πλέον τις διαστάσεις θρύλου, η οποία με αλληγορικό τρόπο καυτηρίαζε τη χούντα. Προφανής η αντίφαση, αλλά τα προαναφερόμενα συνιστούν και μια απτή πραγματικότητα. Κατά τα άλλα, το εάν ο ίδιος ανέλαβε σε μεγάλη ηλικία τα ηνία του ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας ως καλλιτεχνικός διευθυντής του, αυτό δεν είναι πρόβλημα δικό του. Είναι πρόβλημα δικό μας κι εν προκειμένω της δημοτικής Αρχής, η οποία επέλεξε τον Κώστα Καζάκο για την εν λόγω θέση με καθαρά ιδεολογικοπολιτικά κριτήρια.
Παρεμπιπτόντως, μέχρι τουλάχιστον την ώρα που γράφονταν αυτές οι λέξεις, η Μαιζώνος έδειχνε να παρακολουθεί το θόρυβο που προκάλεσε ο Κώστας Καζάκος με μια εμφανή αμηχανία. Πρόκειται για μια μάλλον αναμενόμενη στάση, αυτή που τηρούμε άλλωστε και στην προσωπική μας ζωή όταν αισθανόμαστε πως κάποιος που εμπιστευτήκαμε μας «άδειασε» με τις πράξεις του ή τα λεγόμενά του. Και κάτι τελευταίο για την ηλικία του Κώστα Καζάκου, για την οποία έχουν ειπωθεί πολλά τα τελευταία εικοσιτετράωρα, σε μια επίδειξη ηλικιακού ρατσισμού από πολλούς που είναι εξαιρετικό αμφίβολο ότι θα έχουν στο μέλλον την ανάλογη με τον ίδιον πνευματική διαύγεια, υπό την προϋπόθεση φυσικά ότι θα περάσουν τα ογδόντα. ΕΝΑΣ άνθρωπος και ειδικότερα ένας καλλιτέχνης δεν κρίνεται από την ηλικία του, αλλά από το έργο του και από τη «φρεσκάδα» του μυαλού του.
Τα υπόλοιπα, χωρίς να αναφερθούμε σε συγκεκριμένα παραδείγματα, συνιστούν απλώς τροφή για σκέψη…
