Μαίνεται στόν δημόσιο διάλογο τῆς χώρας τό ψευτοδίλημμα γιά τίς εὐθῦνες τῆς γενικῆς καταστροφῆς πού βιώνουμε ὡς χώρα. Ποιός λοιπόν εὐθύνεται κυρίως, ἡ κυβερνώσα ἐλίτ ἤ ὁ λαός; Κι ὅπως συμβαίνει σέ ὅλα τά θέματα, εἶναι ἀδύνατον νά ἐπιτευχθεῖ μιά σύνθεση: καθένας πιάνει μιάν ἀκραία ἑρμηνεία καί πασχίζει νά ξεσκίσει τήν ἀντίθετη (μαζί μέ τόν φορέα της).
Κι ὅμως, ὅσοι ζήσαμε σ’ αὐτήν τή χώρα καί κάτι γνωρίσαμε ἀπό τήν σύγχρονη ἱστορία της, δέν θά ἔπρεπε νά ἔχουμε ἀκόμη ἀμφιβολίες. Ἡ πατρίδα μας στήθηκε ὡς κράτος (καί κυρίως ὡς ἰδεολογία) ἀπό τήν ἐποχή τοῦ Ὄθωνος ὡς ἀποικία τῆς Δύσης καί οἱ ἐλίτ πού ἀνέλαβαν ὡς μεσάζοντες τῆς ξένης ἐξουσίας ἀποδείχθηκαν ἄξιοι συνεχιστές τῶν κοτζαμπάσηδων τῆς Τουρκοκρατίας, μάλιστα πολύ χειρότεροι ἐκείνων.
Τώρα τό ἀφεντικό δέν ἦταν ἕνας ἀποκτηνωμένος πλήν ἐξαγοράσιμος πασάς μέ ἀναφορά στήν οἰκεία Κωνσταντινούπολη ἀλλά ἕνα προηγμένο (τεχνικά) σύστημα ἑδρεῦον στά φωτισμένα Λονδινοπαρίσια. Πῶς νά τήν παλαίψει ὁ χθεσινός τσέλιγκας πού βάλθηκε νά παριστάνει τόν ἀστό; Ὅλα τά συμπλέγματα πού τοῦ ἔβγαζε ἡ σχέση του μέ τήν Ἑσπερία, ξεσποῦσαν στά κεφάλια τῶν ἰθαγενῶν. Καί τί κράτος νά στήσει, γιά ποιόν; Τά σοβαρά λύνονταν πάντα “ἔξω”, τά ἄλλα (τά ἐσωτερικά) θά τά βρίσκαμε μεταξύ μας – μέ τό ἀζημίωτο, φυσικά.
Σιγά σιγά ὅμως ὁ ντερμπιές ἀπέξω ἄρχισε νά λασκάρει καί οἱ ἀπό κάτω ἄρχισαν νά βλέπουν καλύτερα πώς πίσω ἀπό τή βιτρίνα δέν ὑπάρχει τίποτε. Μετά τό 1974 ἄρχισαν “δημοκρατικά” νά κερδίζουν μερίδιο ἐξουσίας, βρέθηκαν ἀπό τό 1981 στή θέση τῆς μπάνκας καί – μιμούμενοι τό ἦθος τῶν ἀρχόντων τους – ἁπλῶς τήν …τίναξαν στόν ἀέρα. Ποιές πολιτικές δυνάμεις καί κουραφέξαλα;
Τήν τελευταία 40ετία ἡ πασοκική λαίλαπα μόλυνε τά πάντα (καί σήμερα ψοφάει πνιγμένη στά σκατά της), ἡ γαλάζια της ἐκδοχή ἐπεβίωσε μόνο γιατί (φραστικά) θυμίζει κάτι ἀπό παραδοσιακές ἀξίες, ἐνῶ ἡ κρατικοδίαιτη Ἀριστερά αὐτές τίς μέρες πατώνει στίς δικές της ἐξετάσεις. Ἄπειρα τά τεκμήρια πού χαρίζει ἡ ἐπικαιρότητα σέ κάθε πρόταση ἀπό τίς ἀνωτέρω διατυπωθεῖσες, ὅμως ἡ ἐπιλεκτική τους χρήση χωρίζει δύο στρατόπεδα πού κανονικά δέν ἔχουν τίποτε νά χωρίσουν (ἐξαιροῦνται οἱ ἐπαγγελματίες πολιτικάντηδες καί οἱ πράκτορες).
ΣΤΟ ΔΙΑ ΤΑΥΤΑ: Χρειαζόμαστε μιά πολιτική δύναμη πού ἄνωθεν θά φρενάρει τόν συλλογικό μας κατήφορο, δέν ἔχουμε χρόνο γιά μεταβολή ἀπό τά κάτω. Θέλουμε ἡγεσία πού θά δώσει ὅραμα ξανά στόν ἑλληνικό λαό, πού θά τοῦ πεῖ ὅλη τήν ἀλήθεια καί θά τόν πείσει νά θυσιάσει πράγματα. Νά τοῦ μιλήσει γιά πολιτισμό, γιά περηφάνεια, γιά ἦθος, γιά τόν δύσβατο δρόμο τῆς ἐλευθερίας. Δέν πάει ἄλλο μέ τήν σημερινή ἀποχαύνωση!
Ζοῦμε στόν ὡραιότερο τόπο τῆς γῆς, μιλᾶμε τήν πλουσιότερη γλῶσσα τῆς ἀνθρωπότητας, κουβαλᾶμε τήν συναρπαστικότερη ἱστορία τοῦ κόσμου… Μιάν ἐλάχιστη φιλοδοξία νά μᾶς ἐμπνεύσει κάποιος, ὥστε νά ἀνταποκριθοῦμε σέ ἕνα κλάσμα τῆς αἴγλης τοῦ ἑλληνικοῦ ὀνόματος, κι ὅλα θά δείξουν ἀλλιῶς. Τό ρωσικό παράδειγμα ἐπί Πούτιν εἶναι ἡ ἀπόδειξη πώς ναί, τό θαῦμα ΓΙΝΕΤΑΙ!
Κώστας Καραΐσκος
