Σε masterclass στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης
Μία ταινία που έγραψε την δική της ιστορία και συνεχίζει να αποτελεί σημείο αναφοράς με πολλούς συμβολισμούς μέσω σημειολογικών γεγονότων, ήρθε ξανά στο προσκήνιο μέσω του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης!
Όπως όλες οι εικόνες που συνάντησε ο «Φάνης» (Γιώργος Χωραφάς) στην παιδική του ηλικία, τού έμειναν αξέχαστες, έτσι και οι θεατές της ταινίας που έχει σημειώσει την μεγαλύτερη εισπρακτική επιτυχία στην χώρα μας, θυμούνται ακόμα την ατμόσφαιρα, τις στιγμές και την μουσική που συνόδευε το έργο.
Ο λόγος για την Πολίτικη Κουζίνα (2003), φιλμ που αποτέλεσε την πρώτη συνεργασία του γεννημένου στην Κωνσταντινούπολη σκηνοθέτη Τάσου Μπουλμέτη με την πολυβραβευμένη συνθέτρια, Ευανθία Ρεμπούτσικα. Ιστορίες από το παρασκήνιο της επαγγελματικής τους συνάντησης, αλλά και πιο τεχνικά θέματα σε σχέση με την μουσική στο στάδιο της γραφής του σεναρίου, μοιράστηκαν οι δύο καταξιωμένοι καλλιτέχνες, με το κοινό του 65ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης στο masterclass «O ήχος του σκηνοθέτη και το βλέμμα της μουσικού», που έδωσαν στο Ολύμπιον.
«Η πρόταση από τον Τάσο έγινε το Πάσχα του 2000 στην Κωνσταντινούπολη, όπου είχαμε βρεθεί και μας ξενάγησε σε μέρη που γυρνούσε μικρός, στις γειτονιές του, στην παιδική χαρά που έπαιζε, στο σχολείο του…», ανέφερε η Ευανθία Ρεμπούτσικα, λέγοντας πως οι δυο τους είναι οικογενειακοί φίλοι και γνωρίζονταν περίπου δέκα χρόνια πριν την Πολίτικη Κουζίνα. «Ένα βράδυ που ήμασταν οι δυο μας για ποτό στο ξενοδοχείο Τσιραγάν στο Βόσπορο, μου είπε τελειώνω το σενάριο για μία ταινία, θα ήθελα πάρα πολύ να δεις αν μπορείς να γράψεις τη μουσική», πρόσθεσε.
«Το πρώτο πράγμα που έκανα από τη στιγμή που δέχτηκε, ήταν να της κάνω μία γενικότερη ενημέρωση για το τι αφορά η ταινία. Ήθελα, πριν διαβάσει την ιστορία, με κάποιον τρόπο να κινητοποιήσω τη φαντασία της και να της πω τα δικά μου τα συναισθήματα», ανέφερε από την πλευρά του ο Τάσος Μπουλμέτης. Αυτό που βρήκε πολύ ενδιαφέρον στην Ευανθία Ρεμπούτσικα, ήταν -όπως είπε- ότι «η Ευανθία έχει βυζαντινά ακούσματα, έχει ανατολίτικους δρόμους μέσα στην ψυχή της, κι αυτό γιατί ο πατέρας της είχε τελειώσει τη Θεολογική Σχολή της Χάλκης».
Το σενάριο το πήρε αργότερα στα χέρια της η συνθέτρια, αλλά αρκετούς μήνες πριν ξεκινήσουν τα γυρίσματα της ταινίας. «Όταν διάβασε το σενάριο μου έφερε τρία – τέσσερα θέματα. Όλα ήταν υπέροχα, αλλά καταλήξαμε σε δύο, τα οποία ήταν βασικά θέματα κι εγώ εμπνεύστηκα από αυτά, μου έδωσαν δρόμους και τράβηξα την ταινία έχοντας μία ατμόσφαιρα βασισμένη πάνω τους», επισήμανε ο Τάσος Μπουλμέτης. Μάλιστα, όταν το οπτικοακουστικό υλικό που προέκυψε από τα γυρίσματα πήγε για μοντάζ, η συνθέτρια επένδυσε και με άλλα θέματα πάνω στις εικόνες. «Είναι μια ταινία που έχει πάρα πολλά θέματα, κάτι που είναι ασυνήθιστο γενικά. Συνήθως οι ταινίες έχουν ένα, το πολύ δύο θέματα. Εδώ έχουμε πολλά, αλλά αυτό δεν λειτούργησε αρνητικά στο κοινό», συμπλήρωσε ο σκηνοθέτης.
Προς μεγάλη έκπληξη του κοινού, η Ευανθία Ρεμπούτσικα είπε πως έως τότε δεν είχε φανταστεί ότι θα γράψει ποτέ μουσική για τον κινηματογράφο. «Ήμουν με το βιολί μου, έπαιζα σε κάποιες συναυλίες, νόμιζα ότι θα ήμουν για πάντα σολίστ», ανέφερε. «Η Πολίτικη Κουζίνα ήταν η πρώτη μου ταινία», τόνισε, λέγοντας ότι έως τότε, έκανε πάρα πολλή δουλειά για την τηλεόραση, την οποία χαρακτήρισε «μεγάλο σχολείο».
Ωστόσο, προφανώς λειτούργησε το DNA της μουσικού, καθώς η σχέση της με τον κινηματογράφο ξεκινά από… «Όταν ο πατέρας μου ήταν κινηματογραφιστής και ήθελε πάρα πολύ να γίνει σκηνοθέτης, αλλά δεν μπόρεσε εκείνα τα χρόνια κι έτσι άνοιξε τον κινηματογράφο ΡΕΞ. Η μητέρα μου ήταν έγκυος σε μένα όταν έσπασαν τα νερά την ώρα μιας προβολής. Με το που γεννήθηκα, βρέθηκα και πάλι σ’ αυτόν τον χώρο», σημείωσε η Ευανθία Ρεμπούτσικα. Όπως λέει, ο κινηματογράφος είναι συνέχεια μέσα στο μυαλό της και αποτελεί πάρα πολύ μεγάλη αγάπη, καθώς εκεί μέσα έζησε και μεγάλωσε βλέποντας ταινίες, ακούγοντας τις μουσικές από τις ταινίες, βλέποντας τα μπουλούκια ή τους καραγκιοζοπαίχτες που έπαιζαν εκεί. Επίσης, στον ίδιο κινηματογράφο ήταν η πρώτη της εμφάνιση ως μουσικός στην εφηβική της ηλικία όταν έπαιξε με τα άλλα τρία της αδέρφια.
Η έμπνευσή της αντλείται και πάλι από τον κινηματογράφο. «Ακόμα κι όταν εμπνέομαι, είναι σαν να ζω μέσα σε σκοτεινή αίθουσα και να βλέπω άλλοτε χρωματιστές εικόνες κι άλλοτε ασπρόμαυρες». Με το ένστικτό της, την ψυχή και την αγάπη της γράφει στη συνέχεια μουσική για τις εικόνες αυτές. «Γράφω με σχεδόν κλειστά τα μάτια, με ένα μαντολίνο ή ένα πιάνο -σχεδόν ποτέ με το βιολί, γιατί δεν βολεύει- με την παρτιτούρα και το μολύβι μου, συχνά και με στιλό, γιατί δεν σβήνω εύκολα. Πραγματικά, την ώρα που γράφω, είναι σαν να είμαι σε μία σκοτεινή αίθουσα και να βλέπω την ταινία και το σενάριο και προσπαθώ να σιγοτραγουδήσω την εικόνα, σαν να έχω πολύ μεγάλη σχέση μαζί της», είπε συγκινημένη.
Ο Τάσος Μπουλμέτης είναι από τους σκηνοθέτες που γράφει τα σενάρια μόνος του. Συνήθως ξεκινά έχοντας μια ιδέα, αλλά χωρίς να ξέρει ποιο θα είναι το τέλος της ταινίας. «Αυτό που ξέρω είναι το συναίσθημα με το οποίο θέλω να φύγει ο θεατής όταν θα δει την ταινία. Το συναίσθημα αυτό είναι ο οδηγός μου κι έτσι αρχίζει και με βάζει μέσα στη λογική της μουσικής», επισήμανε.
