Τώρα πού πέρασαν οἱ ἀπαιτούμενες ἡμέρες σεβασμοῦ στό πένθος συγγενῶν καί φίλων τοῦ Κ. Μητσοτάκη, τέσσερεις παρατηρήσεις πάνω στά χιλιάδες πού ἀκούστηκαν ἑκατέρωθεν:
1) Οἱ πολιτικοί δέν εἶναι δημοσιογράφοι, οὔτε φιλόσοφοι. Ἀλλά ἀκόμα κι ἄν τύχει νά εἶναι, δέν κρίνονται ὡς πολιτικοί γιά αὐτά πού εἶπαν ἤ προέβλεψαν ἀλλά γι αὐτά πού ἔπραξαν καί ἐπέτυχαν.
2) Ὁ Μητσοτάκης ὥς πρωθυπουργός, ἀπέτυχε να φέρει τήν κάθαρση πού ὑποσχέθηκε, ἀπέτυχε να ἀλλάξει την κρατικοδίαιτη οἰκονομία, ἀπέτυχε μέχρι και να ὑπερασπιστεῖ το ἱστορικό ὄνομα τῆς Μακεδονίας ἀπέναντι σε ἕνα νεοσύστατο κρατίδιο ὄπως τα Σκόπια. Ἀσχέτως τῶν διαφόρων ἑρμηνειῶν για τίς πολιτικές συγκυρίες, νομίζω πώς το ἀντικειμενικό εἶναι ὄτι ἀπέτυχε σε αὐτά τα τρία βασικά ζητήματα τῆς διακυβέρνησής του.
3) Στάθηκε συνεπής στις φιλοευρωπαϊκές του διακηρύξεις καί ἐπέτυχε να ἐντάξει την Ἑλλάδα στήν συνθήκη τοῦ Μάαστριχτ. Νά την μετατρέψει δηλαδή καί ἐπισήμως ἀπό “ἀνεξάρτητο” κράτος σε ἐπαρχία τῶν Βρυξελλῶν
4) Ἡ σημαντικότερη πολιτική του παρακαταθήκη εἶναι ἕνα νεοφιλελεύθερο κεντροδεξιό κόμμα, και δύο γόνοι συνεχιστές τῆς πολιτικῆς οἰκογενείας – δυναστείας, πού ἀνήκουν στίς πιό αεθνικές – φιλελέ τάσεις τῆς ἐγχώριας δεξιάς.
Νομίζω πώς το καλύτερο πού ἄφησε εἶναι το σπάνιο πλέον παράδειγμα ἑνός πολύτεκνου πολιτικοῦ πού δέν χώρισε με την γυναῖκα του, καί δέν ἀκούστηκε να γκομενίζει. Ἄ! καί το ἀκόμα πιό σπάνιο παράδειγμα πολιτικοῦ πού μιλοῦσε καλά ἑλληνικά. Αὐτά…
