Τέχνη και Εξουσία είναι δύο καταστάσεις ασυμφιλίωτα εχθρικές. Η Τέχνη μπορεί να υπάρξει και να αναπτυχθεί μόνο ως λειτουργία αμφισβήτησης της εξουσίας, ως λειτουργία ασυμβίβαστη με τις καθεστωτικές επιταγές, με την καθεστωτική παρακμή και με κάθε μορφή κοινωνικής αποσύνθεσης και πνευματικής καθίζησης…
Η Τέχνη σήμερα έχει ανάγκη από μια ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ αγωνιστική και ανατρεπτική. Μόνο η συνείδηση της ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ της καπιταλιστικής σήψης και παρακμής μπορεί να δώσει ξανά ζωή και προοπτική στην καλλιτεχνική δημιουργία, στην Τέχνη και στη Σκέψη…
Αυτά που εμφανίζονται σήμερα ως καλλιτεχνικά δημιουργήματα είναι υποπροϊόντα της καπιταλιστική αποσύνθεσης, θεάματα ύπνωσης και αποβλάκωσης, ιδεολογικά δηλητήρια των κυρίαρχων χρηματιστηριακών ελίτ: Των μαφιόζων του χρήματος…
Προς αυτήν την ίδια στρατηγική κατεύθυνση (της ναρκωτικής χειραγώγησης και καθεστωτικής υποταγής) λειτουργούν και τα ποικίλα θεάματα των φεστιβάλ, των συναυλιών, των «καλλιτεχνικών» σόου, αλλά και των τηλεοπτικών εκπομπών («στην υγειά σας ρε παιδιά» κ.α…).
Ενδεικτικά: Κάποιες σχετικές αναλύσεις:
Περί Τέχνης, εδώ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=7829
Ακόμα:
α). «Οι καμαρίλες του καλλιτεχνικού εκχυδαϊσμού»
β). «Ο παροξυσμός της κραιπάλης»
ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=3031
Ακόμα:
«ΕΙΣ ΥΓΕΙΑΝ ΤΩΝ ΚΟΡΟΪΔΩΝ»
ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=5147
Τη συνταγή την είχε ανακαλύψει ο ρωμαϊκός καισαρισμός:«Άρτος και θεάματα»!
Οι καίσαρες της ιμπεριαλιστικής παρακμής, η σημερινή εξουσία της Νέας Τάξης έχει …εξαφανίσει τον άρτο και προβάλλει αχαλίνωτα τα θεάματα, τα τελετουργικά υπερθεάματα…
Ιδιαίτερα τα προϊόντα και τα υποπροϊόντα της σήψης και παρακμής του συστήματος ανυψώνονται σε υπερθεάματα των «νέων αξιών», σε «κατακτήσεις» της «προόδου» και των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων»: Κάθε διαστροφή και ανωμαλία, κάθε νοσηρό και παρακμιακό, κάθε δηλητήριο της καπιταλιστικής αποσύνθεσης «ντύνεται» με τις πολύχρωμές φορεσιές της «προόδου» και τις πανηγυρικές, εμπορικές παρελάσεις των «κινημάτων»!!!
Οι συναυλίες αποτελούν το προνομιακό «μέσον» για τον εθισμό των «καταναλωτών» (των λαϊκών στρωμάτων) στην καθεστωτική ύπνωση και νάρκωση: Είναι ένα «αθώο» (δεν υπάρχει τίποτα το «αθώο») μέσον χειραγώγησης και υποταγής των λαών στο καθεστώς και σε κάθε εξουσία.
Οι συναυλίες δεν έχουν καμία σχέση με την Τέχνη, απλώς αποτελούν την ακραία και συχνά χυδαία εμπορευματοποίηση των καλλιτεχνικών ιστορικών κατακτήσεων. Μια εμπορευματοποίηση που απονευρώνει και πολτοποιεί τις ιστορικές καλλιτεχνικές κατακτήσεις, συνακόλουθα τις καθιστά ανώδυνες και τις ενσωματώνει στο σύστημα.
Οι συναυλίες και τα «καλλιτεχνικά» υπέρ-θεάματα αφυδατώνουν και ισοπεδώνουν τις κοινωνικές-αγωνιστικές δομές ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ που γέννησαν τα μεγάλα καλλιτεχνικά δημιουργήματα…
Έτσι αφαιρείτε από το ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ αυτών των καλλιτεχνικών δημιουργημάτων η επαναστατική του δυναμική, η δυναμική της ασυμβίβαστης αμφισβήτησης του καθεστώτος (αυτή που γέννησε αυτά τα έργα) και το καλλιτεχνικό προϊόν μετατρέπεται σε «εργαλείο» καθεστωτικής ύπνωσης και χειραγώγησης…
Στις συναυλίες και γενικά στα «καλλιτεχνικά» υπερθεάματα διακρίνεις καθαρά την καθεστωτική «στάμπα», την ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ της υποταγής στο σύστημα.
Στην πρόσφατη συναυλία του Σαββόπουλου στο Καλλιμάρμαρο αυτό γίνεται ορατό και δια γυμνού οφθαλμού και σκανδαλωδώς προκλητικό.
Η συναυλία πραγματοποιήθηκε κάτω από την ιδεολογική ομπρέλα: «όλοι μαζί μπορούμε»: Η «θετική» παραλλαγή του«μαζί τα φάγαμε»…
Το «όλοι μαζί μπορούμε» αποτελεί το κεντρικό σλόγκαν του καθεστώτος. Κάθε κυβερνητική «αλητεία» και κάθε καθεστωτικό κόμμα προβάλει, υστερικά», το «όλοι μαζί μπορούμε»: Ιδεολογικό και πολιτικό αίτημα του κεφαλαίου και των κομματικών υπηρετών του με στόχο να χειραγωγήσουν και να ΥΠΟΤΑΞΟΥΝ τα θύματα της δικής τους εκμετάλλευσης στους δικούς τους σκοπούς, σκοπούς περαιτέρω καταλήστευσης των θυμάτων…
Σήμερα, το «όλοι μαζί μπορούμε» αποτελεί και μακάβριο χλευασμό του ελληνικού λαού. Τον καλεί («όλοι μαζί μπορούμε») να αποδεχτεί και να νομιμοποιήσει τα κυβερνητικά και κομματικά ανδρείκελα του 4ου Ράιχ, να αποδεχτεί και να «αγωνιστεί» για τη συνέχιση της γενοκτονίας του και της ΦΡΙΚΗΣ…
Σήμερα το «όλοι μαζί μπορούμε» σημαίνει ΑΠΟΔΟΧΗ της μετατροπής της Ελλάδας σε ΑΠΟΙΚΙΑ, αποδοχή του αφανισμού μας…
Αυτό είναι το ιδεολογικό στίγμα της συναυλίας του Σαββόπουλου: Το στίγμα της ΤΑΥΤΙΣΗΣ του ελληνικού λαού με τις δυνάμεις της νέας κατοχής μας…
Θα μείνουμε στο Σαββόπουλο διότι εκφράζει και αποτυπώνει, σε καλλιτεχνικό επίπεδο, καλύτερα από κάθε άλλο Έλληνα καλλιτέχνη, το κοινωνικό και πολιτικό φαινόμενο της εκρηκτικής ριζοσπαστικοποίησης της νεολαίας.
Το φαινόμενο αυτό άρχισε να εκδηλώνεται ρωμαλέα, σε όλο τον κόσμο, στα μέσα της δεκαετίες του ΄60. Κορυφώθηκε με το Γαλλικό Μάη του ’68 και με τα δυναμικά κινήματα νεολαίας στη δεκαετία του ’70.
Στην Ελλάδα άρχισε να αναπτύσσεται εκρηκτικά από το 1965, αλλά η δικτατορία των συνταγματαρχών το ανέκοψε…
Πρόλαβε, ωστόσο να αποτυπωθεί και στο τραγούδι με τις μπουάτ και το «νέο κύμα». Από δω αρχίζει και η «ιστορία» του Σαββόπουλου, το καλλιτεχνικό του βελόνιασμα από την «επαναστατική» ριζοσπαστικοποίηση της μικροαστικής νεολαίας.
Η δικτατορία, όπως είπαμε το ανέκοψε (το φαινόμενο της ριζοσπαστικοποίησης της νεολαίας), αλλά δεν το κατάργησε. Αντίθετα το συμπίεσε και του έδωσε πιο βίαια εκρηκτικότητα, αλλά με λιγότερο βάθος συνείδησης, δηλαδή χωρίς να έχει την αναγκαία κινηματική ωρίμανση και αφομοιωτική ικανότητα.
Η κορύφωση αυτής της ριζοσπαστική έκρηξης ήταν εξέγερση στο Πολυτεχνείο το 1973.
Η καθυστερημένη έκφραση της νεολαιίστικης εξέγερσης στην Ελλάδα γέννησε πολλές απομιμήσεις και μηχανικές αντιγραφές των ξένων αγωνιστικών εμπειριών.
Συχνά οι διεθνείς εμπειρίες δεν «χωνεύτηκαν» και δεν ενσωματώθηκαν οργανικά στην ελληνική πραγματικότητα, αλλά μεταφέρθηκαν «αμάσητες» και μηχανικά…
Το ίδιο συνέβηκε και στην καλλιτεχνική έκφραση των ριζοσπαστικών εκρήξεων: «κλοπές», αντιγραφές, απομιμήσεις ξένων μουσικών προτύπων και καλλιτεχνικών φορμών, ακόμα και σε επίπεδο «κλοπής» και αυτούσιων αντιγραφών ποιητικών στίχων…
Ο Σαββόπουλος, σαν ο πιο ικανός και εμπορικός εκφραστής του ριζοσπαστισμού της νεολαίας, αποτυπώνει πιο ορατά όλα τα χαρακτηριστικά των «αντιγραφών» και μηχανικών απομιμήσεων: Από τις μουσικές «δομές» του Μπόμπ Ντίλαν μέχρι ποιητικούς στίχους, ξένων και Ελλήνων ποιητών…
Ο Σαββόπουλος στην πραγματικότητα δεν μπόρεσε να αποτυπώσει το ΒΑΘΟΣ και τη ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ των εκρήξεων της νεολαίας. Έμεινε στην ΕΠΙΦΑΝΕΙΑ και επιχείρησε να τραβήξει από την ιστορία τζάμπα την αφρόκρεμα του νεολαιίστικου ριζοσπαστισμού.
Η ικανότητα του Σαββόπουλου συνίσταται σε τούτο: Στο σφετερισμό της ριζοσπαστικής έκρηξης της νεολαίας.
Είναι μια «καλλιτεχνική ικανότητα» που αποτελεί το συμμετρικό ισοδύναμο της «ικανότητας» του πολιτικού σφετερισμού των «επαναστάσεων» της νεολαίας, ο οποίος κυριάρχησε (ο σφετερισμός) μετά την πτώση της χούντας με πρώτα βιολιά τους «αριστερούς» κάθε κοπής, ποικιλίας και απόχρωσης…
Εξάλλου ο ίδιος ο Σαββόπουλος δεν είχε «ζυμωθεί» μέσα στις αντιδικτατορικές αγωνιστικές εμπειρίες, δεν είχε, έτσι, αφομοιωμένη καλλιτεχνικά, την αγωνιστική αμφισβήτηση της χούντας.
Η μόνη αντίσταση του Σαββόπουλου στη χούντα ήταν λίγες μέρες κράτησης στα κελιά της Μπουμπουλίνας, αρχές Σεπτέμβρη 1967,επειδή βρέθηκε, κατά λάθος, στη λίστα αυτών που κρύβανε το Μίκη (αν θυμάμαι καλά).
Αυτή η επιδερμική προσέγγιση της νεολαιίστικης ριζοσπαστικοποίησης και η «ικανότητα» του σφετερισμού, της απομίμησης, της «αντιγραφής» και της μηχανικής μεταφοράς των ξένων καλλιτεχνικών μορφών της νεολαιίστικής ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΗΣ, τον όπλισε με μια άλλη «ικανότητα» που αποτελούσε και την επιδημία της μετά-χουντικής «δημοκρατίας»: Την «ικανότητα» της αφηνιασμένης ΕΜΠΟΡΙΑΣ: Πολιτικής και καλλιτεχνικής.
Ο Σαββόπουλος αναδείχτηκε σε ένα μεγάλο και δεινό καλλιτεχνικό έμπορα της πολιτικής αμφισβήτησης της νεολαίας.
Αναμφισβήτητα διέθετε οξύτατο πολιτικό και καλλιτεχνικό κριτήριο, γι αυτό και εξέφρασε, καλύτερα από κάθε άλλον, έστω επιδερμικά, «εμπορικά» και νοθευμένα, την ΑΚΜΗ της νεολαιίστικης ριζοσπαστικοποίησης, αλλά και την παρακμή της: Την πλήρη ενσωμάτωση αυτής της ριζοσπαστικοποίησης στο καθεστώς…
Ενσωμάτωση που έχει καταγραφεί ΟΧΙ μόνο στην ιδεολογική ομοιομορφία του ΣΗΜΕΡΑ, Όχι μόνο στις πολιτικές πτήσεις, στις παλινωδίες και στις αιμομιξίες, αλλά και στο σημερινό κατοχικό κατεστημένο…
Η ανολοκλήρωτη «επανάσταση» της νεολαίας, οδήγησε στο σημερινό εκφυλισμό της «αριστεράς», στην πολιτική αποσύνθεση που ζούμε και σε μια κυβέρνηση του 4ου Ράιχ από τους «εραστές» των νεολαιίστικών εκρήξεων…
Προϊόν αυτής της ιστορικής διαδρομής είναι ο Σαββόπουλος και ένας από τους πλέον κυνικούς σφετεριστές εμπόρους των αμφισβητήσεων, ένας αριβίστας που τεντώθηκε και απλώθηκε σε όλο το πολιτικό φάσμα της μετά-χουντικής «δημοκρατίας…
