Παρακολουθήσαμε όλη τη Σαββοπουλική αντιπαράθεση, διαβάσαμε τις διαφωνίες, τις επευφημίες, τις κατηγόριες, τους συναισθηματισμούς και όλο τον απόηχο της πρόσφατης συναυλίας. ΑΛΛΑ αυτό με τον Καρανίκα δεν μπορώ να το αφήσω ασχολίαστο.
Ο «ειδικός» σύμβουλος στρατηγικού σχεδιασμού στο πρωθυπουργικό γραφείο, τονίζω το «ειδικός» μπας και σκεφτεί κανείς πως στρατηγικό σχεδιασμό μπορούν να κάνουν και άλλοι, έγραψε αυτό το ασύντακτο παραλήρημα και (αρκετά) μετά λένε, το κατέβασε.
Ο Καρανίκας λοιπόν που πληρώνεται από εμένα και σένα για να έχει τη θεσάρα και να πίνει καφεδάκι απέναντι στο Κολωνάκι όταν κουράζεται από τον βαθύ σχεδιασμό, γράφει στoυς διαδικτυακούς λογαριασμούς του όπως ένα 10χρονο, που περιγράφει έναν ποδοσφαιριστή που άλλαξε ομάδα.
Το γεγονός πως αποκαλεί τον Σαββόπουλο αμοραλ κλέφτη τραγουδιών ενώ έμμεσα του προσάπτει και πολλά άλλα, με κάνει αυτομάτως να παίρνω θέση υπέρ του Σαββόπουλου για δύο λόγους.
Ακόμα και αν αποδεχτούμε πως ο Σαββόπουλος δεν είναι ικανός να γράψει τους στίχους του «Μπάλου», όση έμπνευση και αν δανείζονταν, δεν θα μπορούσε να του προσδώσει αυτή την εικόνα, αυτό το βλέμμα, αυτή τη χροιά και αυτό το προσωπικό στυλ.
Γιατί οι άνθρωποι έχουν κάτι που το κουβαλάνε και δεν είναι μεμονωμένο αλλά μία σύνθεση, που καθοδηγεί και εδραιώνει την παρουσία τους.
Το ότι ο παλιός «Νιόνιος» έχει δώσει τη θέση του στον σημερινό Σαββόπουλο δεν μειώνει όσα προηγήθηκαν και μπορεί η βυζαντινή του μανία και η ορθόδοξη κατάληψη καθώς και κάποιες άλλες επιλογές του να μην συνάδουν με αυτό που είχαν στη σκέψη τους πολλοί αφελείς νοσταλγοί αλλά είναι δικαίωμά του όπως και δικαίωμά μας, να τον κρίνουμε, γιατί μας το έχει επιτρέψει.
Δεν μπορώ όμως να μην αναγνωρίσω το βάθος των στίχων του που κάποιοι έχουν ένα ανατριχιαστικό μεταφυσικό μεγαλείο, δείχνοντας άνθρωπο που σκέφτεται βαθιά και που κάποιοι κούφιοι Καρανίκες ονομάζουν συντηρητικά.
Από τη ρομαντική και εφηβική «Συννεφούλα» έως την πολιτική «Παράγκα και Συγκέντρωση της ΕΦΕΕ» από το «Φορτηγό έως «Τα τραπεζάκια έξω» και από το «Κούρεμα» έως τον « Χρονοποιό», ο Διονύσης Σαββόπουλος έχει δώσει τροφή για μελέτη. Είναι ολόκληρη σπουδή το έργο του ακόμα και για τους επικριτές του.
Γι αυτό κ. Καρανίκα, γίνεσαι ακόμα πιο λίγος απέναντι σε ένα τέτοιο μέγεθος, όταν το μόνο που έχεις να πεις είναι για κλεμμένα κομμάτια και κάποια παραφρασμένα από τη δική σου κρίση γεγονότα, μέσα σε μια παιδαριώδη ανάρτηση και το μόνο που θυμάσαι από τον Σαββόπουλο είναι οι σκιές του γιατί τα άλλα του, θέλουν κόπο και διανοητική προθυμία.
Στρατηγικός σχεδιασμός λοιπόν είναι τα παρακάτω λόγια, με την έννοια του στρατηγικού σαν απολογισμό ζωής που δεν μας νοιάζει αν ο ίδιος τον έκανε καλά.
Μας νοιάζει το κίνητρο να τον κάνουμε για τον εαυτό μας.
«Κλείνει τώρα ο κύκλος και είναι ο θάνατος πολύς,
Θάνατος στη μέση στη ζωής.
Και πονώ για σένα που ήρθε η ώρα να το δεις,
Δόξα είναι η ευθύνη της δικής μας αλλαγής».
Της Κατερίνας Σαλωνίκη
