«Σύμφωνα με τα ευαγγελικά κείμενα κύριο πεδίο κηρυκτικής δράσης και δημόσιας ζωής του Κυρίου μας ήταν η Γαλιλαία, ενώ σύμφωνα με τον ιστορικό Ιώσηπο και τον Φίλωνα τον Αλεξανδρέα που έζησαν την εποχή του Χριστού ο Μέγας Αλέξανδρος μετά την κατάκτηση της Παλαιστίνης όπου και μετέφερε Έλληνες αποίκους, εγκατέστησε στην Αλεξάνδρεια 30.000 περίπου Εβραίους της Παλαιστίνης, στους οποίους έδωσε όχι μόνο ειδικά προνόμια αλλά και Ελληνική υπηκοότητα…»
.jpg)
Συνέχεια από το προηγούμενο…
4. Προσεκτική μελέτη των πηγών πιθανολογεί τη χρησιμοποίηση της Αραμαϊκής από μορφωμένους Εβραίους της εποχής εκείνης και μάλιστα στα μεγάλα κέντρα όπως είναι τα Ιεροσόλυμα και ήταν σίγουρα η γλώσσα της λατρείας στο Ναό και στις Συναγωγές παράλληλα με την Εβραϊκή, όμως ο πολύς λαός, ο «αμ χαάρετς» όπως τον αποκαλούσαν, δεν μιλούσε και δεν καταλάβαινε Αραμαϊκά στα χρόνια του Ιησού Χριστού19.
Ως παράδειγμα αναφέρω την εβραϊκή λέξη Μεσσίας που αναφέρεται μόνο δύο φορές στην Καινή Διαθήκη20 και που το περιεχόμενό της δεν ήταν δυνατόν να αποδοθεί στα Αραμαϊκά ακριβώς και γι’ αυτό διατηρήθηκε στην Αραμαϊκή διάλεκτο όπως ήταν όπως διατηρήθηκε και στην ελληνική κοινή, γεγονός που βεβαιώνεται από το διάλογο του Ιησού Χριστού με τη Σαμαρείτιδα21, όπου μετά τη λέξη Μεσσίας προσθέτεται «ο λεγόμενος Χριστός» όπως ακριβώς ερμηνεύεται ελληνικά η λέξη Μεσσίας. Το ότι μάλιστα ο διάλογος του Χριστού με τη Σαμαρείτιδα έγινε στην Ελληνική γλώσσα και όχι στην Αραμαϊκή φανερώνει ότι τόσο στη Σαμάρεια όσο και στη Γαλιλαία οι λαϊκές τάξεις μιλούσαν εκτός της Κοινής Ελληνικής και μια άλλη διάλεκτο αποτελούμενη από αραμαϊκά και ελληνικά στοιχεία και δεν ήταν καθόλου καθαρή αραμαϊκή.
Στα βιβλία, πάντως, της Καινής Διαθήκης διατηρούνται ενδείξεις ότι Γαλιλαίοι μιλούσαν την Αραμαϊκή με ξενίζουσα προφορά σαν να επρόκειτο για μια ξένη γλώσσα22 γι’ αυτούς. Εξάλλου δεν πρέπει να λησμονούμε ότι στη Γαλιλαία υπήρχε πλήθος Ελλήνων και εξελληνισμένων κατοίκων ώστε ώθησε τους Ιουδαίους να δώσουν το περιφρονητικό όνομα «Γαλιλαία των εθνών» δηλ. των ειδωλολατρών, όπως και κατά την εποχή του Ησαΐα. Εννοείται ότι κατά τα πρώτα ελληνιστικά χρόνια οι Ιουδαίοι απουσίαζαν σχεδόν τελείως από την επαρχία αυτή και ότι η παρουσία τους άρχισε να γίνεται αισθητή μετά τη μακκαβαϊκή επανάσταση.
Πολλές μάλιστα ελληνικές ή εξελληνισμένες πόλεις βρίσκονταν γύρω από την περίφημη λίμνη της Γεννησαρέτ όπως η Σέπφωρις την οποία θεωρεί η παράδοση γενέτειρα της Θεοτόκου Μαρίας, η Τιβεριάδα που κτίστηκε γύρω στο 20 μ.Χ. από τον Ηρώδη Αντύπα, η Φιλωτέρεια που καταστράφηκε από τον Ιουδαίο ηγεμόνα Αλέξανδρο Ιανναίο, το Επτάπηγον που διατηρεί ως σήμερα το όνομά του (Εττάβγα), η Καπερναούμ που είναι τόσο γνωστή από το έργο του Χριστού, η Σκυθόπολη νότια της λίμνης της Γεννησαρέτ την οποίαν κατοικούσαν Φιλισταίοι όπου και υπάρχουν τα ερείπια ενός ελληνικού μοναστηριού της Θεοτόκου Μαρίας κτισμένο τον 6ον αιώνα με θαυμάσια ψηφιδωτά που σώζονται σε καλή κατάσταση ως τις μέρες μας, που έπαιξαν σημαντικό ρόλο στον ευρύτερο χώρο της Παλαιστίνης. Επομένως, είναι απίθανη η εκδοχή η Αραμαϊκή στα χρόνια του Χριστού να ήταν η μητρική γλώσσα του λαού και η κοινή Ελληνική δεύτερη. Ακριβώς το αντίθετο μάλλον συνέβαινε.
.jpg)
5. Σύμφωνα με τα ευαγγελικά κείμενα κύριο πεδίο κηρυκτικής δράσης και δημόσιας ζωής του Κυρίου μας ήταν η Γαλιλαία, ενώ σύμφωνα με τον ιστορικό Ιώσηπο και τον Φίλωνα τον Αλεξανδρέα που έζησαν την εποχή του Χριστού ο Μέγας Αλέξανδρος μετά την κατάκτηση της Παλαιστίνης όπου και μετέφερε Έλληνες αποίκους, εγκατέστησε στην Αλεξάνδρεια 30.000 περίπου Εβραίους της Παλαιστίνης, στους οποίους έδωσε όχι μόνο ειδικά προνόμια αλλά και Ελληνική υπηκοότητα24.
6. Κατά την εποχή του Χριστού οι Εβραίοι της Αιγύπτου ανέρχονταν σε 100.000 σύμφωνα με τον Εβραίο συγγραφέα Φίλωνα, σύγχρονο του Χριστού, ο οποίος εκτός του ότι έγραψε όλα του τα συγγράμματα στην Ελληνική γλώσσα, τονίζει στο έργο του τη μεγάλη επίδραση της Ελληνικής φιλοσοφίας, παιδείας και γλώσσας στους αποδήμου κατοίκους των Εβραϊκών Κοινοτήτων. Από το ένα εκατομμύριο οι 300.000 ζούσαν στην Αλεξάνδρεια που ήταν το μεγαλύτερο και ισχυρότερο κέντρο Εβραϊσμού της διασποράς. Δεύτερο κέντρο Εβραίων ήταν η Αντιόχεια όπου οι Έλληνες βασιλείς της Συρίας, μιμούμενοι τους Πτολεμαίους της Αιγύπτου, εγκατέστησαν στην Αντιόχεια πολλές χιλιάδες Εβραίων. Όλοι Δε οι Εβραίοι της διασποράς μιλούσαν την κοινή Ελληνική γλώσσα25
Με σεβασμό και τιμή
ΑΓΓΕΛΟΣ ΠΑΝ. ΣΑΚΚΕΤΟΣ
