«Είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι οι Έλληνες στην Παλαιστίνη παρουσιάζουν μία αδιάκοπη δραστηριότητα από πολύ παλιά, από μία προϊστορική φάση της ζωής τους ως την εποχή που αναγκάστηκαν από τους Άραβες να αποσυρθούν ή να περιορισθούν.
Οι Ισραηλίτες πίστευαν ότι οι Φιλισταίοι, που είχαν τεθεί επικεφαλής κατά την επιδρομή των λαών της θάλασσας, προέρχονταν από μία μακρινή θαλάσσια χώρα, την Καφτώρ (Δευτερ. 2, 23, Αμώς 9, 7 κ.α.), την οποία παράδοση την ταυτίζουν με την Κρήτη. Τόσο μάλιστα ισχυρή διατηρήθηκε αυτή η παράδοση ώστε ο Ρωμαίος ιστορικός Τάκιτος έγραψε από σύγχυση ότι οι Ιουδαίοι ήσαν άποικοι από την Κρήτη, ταυτίζοντας παραδόξως τους Ιουδαίους με τους Φιλισταίους.
Πάντως οι λαοί της εγγύς Ανατολής πίστευαν κατά την αρχαιότητα ότι οι Φιλισταίοι ήσαν συγγενείς με τους Έλληνες, ενώ ο Προφήτης Ιωήλ που έγραψε περί τα τέλη του 6ου π.Χ. αιώνα τους αποκαλεί ευθέως Έλληνες, οι δε Εβδομήκοντα μεταφράζουν το όνομα Φιλιστιείμ με τους Έλληνες….»
.jpg)
Συνέχεια από το προηγούμενο…
Τα 2.700.000 και πλέον Εβραίων της διασποράς που έφθαναν στα Ιεροσόλυμα κάθε χρόνο για να γιορτάσουν το Εβραϊκό Πάσχα μιλούσαν μόνο την Ελληνική γλώσσα όπως βεβαιώνει ο Ιώσηπος στα έργα του: Α) Αρχαία Ιστορία των Εβραίων, Β) Οι Πόλεμοι των Εβραίων, Γ) Contra Apionem κ.ά., τα οποία συνέγραψε στη Λατινική από την οποία ο ίδιος παρά τη δήλωσή του ότι δεν εγνώριζε τη γλώσσα των Ελλήνων μετέφρασε όπως ομολογεί στα Ελληνικά «ίνα γίνωσιν αντιληπτά παρά των ομοεθνών μου των διαβιούντων έξω της Παλαιστίνης», που γνώριζαν μόνο την Ελληνική γλώσσα.
Σύμφωνα με τις ίδιες πηγές, οι Εβραίοι κατά την Ελληνορωμαϊκή εποχή ξεπερνούσαν τα 60.000.000 σε ολόκληρο τον κόσμο, ενώ –όπως βεβαιώνει ο Ιώσηπος- αρχιτέκτονες, κτίστες, άλλοι τεχνίτες και εργάτες που ανοικοδόμησαν το ναό του Σολομώντος, γνωστό στα χρόνια του Χριστού ως Ναό Ηρώδη του Μεγάλου που όπως είναι γνωστό ήταν Έλληνας και πίστευε στο δωδεκάθεο του Ολύμπου, ήσαν Αλεξανδρινοί Εβραίοι. Εξάλλου ο Ιώσηπος και πάλι μας πληροφορεί ότι οι δημόσιες ανακοινώσεις του ναού που αναρτούσαν στις εσωτερικές πύλες του όπως και οι λέξεις του κιβωτίου των εισφορών «Γαζοφυλάκιον…»26, είχαν γραφεί στην κοινή Ελληνική γλώσσα.
Σημαντικό μάλιστα είναι ότι μέχρι σήμερα με τη βοήθεια της αρχαιολογικής σκαπάνη βρέθηκαν στο χώρο της Παλαιστίνης και κυρίως στα Ιεροσόλυμα και γύρω από αυτά 399 επιγραφές σε πέτρα, πωρόλιθο, μάρμαρο, οπτή γη κ.ε. με ελληνικά κείμενα. Μάλιστα, ο συντάσσων τις λίγες αυτές γραμμές, εντόπισε σε πρόσφατο προσκύνημα στη Χεβρών και μάλιστα στο κτίριο των τάφων των Πατριαρχών εντοιχισμένη λίθινη επιγραφή που αναφερόταν στους Έλληνες μαστόρους του κτίσματος, ενώ πολλές άλλες είναι εγκατεσπαρμένες σε πολλά σημεία της αγίας γης.
Είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι οι Έλληνες στην Παλαιστίνη παρουσιάζουν μία αδιάκοπη δραστηριότητα από πολύ παλιά, από μία προϊστορική φάση της ζωής τους ως την εποχή που αναγκάστηκαν από τους Άραβες να αποσυρθούν ή να περιορισθούν.
Οι Ισραηλίτες πίστευαν ότι οι Φιλισταίοι, που είχαν τεθεί επικεφαλής κατά την επιδρομή των λαών της θάλασσας, προέρχονταν από μία μακρινή θαλάσσια χώρα, την Καφτώρ (Δευτερ. 2, 23, Αμώς 9, 7 κ.α.), την οποία παράδοση την ταυτίζουν με την Κρήτη. Τόσο μάλιστα ισχυρή διατηρήθηκε αυτή η παράδοση ώστε ο Ρωμαίος ιστορικός Τάκιτος έγραψε από σύγχυση ότι οι Ιουδαίοι ήσαν άποικοι από την Κρήτη, ταυτίζοντας παραδόξως τους Ιουδαίους με τους Φιλισταίους. Πάντως οι λαοί της εγγύς Ανατολής πίστευαν κατά την αρχαιότητα ότι οι Φιλισταίοι ήσαν συγγενείς με τους Έλληνες, ενώ ο Προφήτης Ιωήλ που έγραψε περί τα τέλη του 6ου π.Χ. αιώνα τους αποκαλεί ευθέως Έλληνες, οι δε Εβδομήκοντα μεταφράζουν το όνομα Φιλιστιείμ με τους Έλληνες. Γραπτές πάντως μαρτυρίες δεν έχουμε, είναι όμως γεγονός ότι περί το 1320 π.Χ. οι Φιλισταίοι εγκαταστάθηκαν στις νότιες ακτές από το Κάρμηλο ως τη Γάζα και η περιοχή ονομάστηκε Παλαιστίνη.
.jpg)
Οι Εβραίοι παρά τη σημαντική τους παρουσία στην παγκόσμια ιστορία δεν μπόρεσαν να δώσουν το δικό τους όνομα στον τόπο όπου από το 2.000 π.Χ. έζησαν, δημιούργησαν την Παλαιά Διαθήκη, μεγαλούργησαν και στη συνέχεια αποξενώθηκαν για να επιστρέψουν πρόσφατα. Το όνομα στο χώρο αυτό το έδωσαν οι αντίπαλοί τους Φιλισταίοι, τους οποίους Ισδραηλίτες τους ονόμαζαν Πελιστιείμ, οι Εβδομήκοντα το μετέγραψαν Φιλιστιείμ και ο Ηρόδοτος το σταθεροποίησε σε Παλαιστίνη, το οποίο από τότε γενικά επεκράτησε.
Γι’ αυτό και πέραν της μεγάλης επίδρασης των Εβραίων της διασποράς από την τότε ελληνική διανόηση, και αυτή ακόμη η φιλοσοφία των Εβραίων της Ιουδαίας επηρεάστηκε όπως βεβαιώνουν τα βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης «ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΗΣ», «ΑΣΜΑ ΑΣΜΑΤΩΝ», του βασιλιά Σολομώντα27. Μερικοί μάλιστα στίχοι του τελευταίου έχουν καταπληκτική ομοιότητα με αντίστοιχους στίχους των «ΕΙΔΥΛΛΙΩΝ» του Κώου ΘΕΟΚΡΙΤΟΥ που ήταν ο πιο φημισμένος ποιητής στην Αλεξάνδρεια τον 3ο π.Χ. αιώνα.
Ακόμη και αυτοί οι Μακκαβαίοι αν και υπήρξαν σφοδροί πολέμιοι της εξάπλωσης του Ελληνισμού στην Παλαιστίνη, δεν μπόρεσαν να αποφύγουν την επίδραση του Ελληνικού πνεύματος αφού μιλούσαν την κοινή Ελληνική γλώσσα. Τόσο μάλιστα δυνατή και τόσο μεγάλη ήταν η ελληνική επίδραση στην Παλαιστίνη κατά την εποχή των Αποστόλων ώστε πολλοί Εβραίοι είχαν δύο ονόματα, ένα Σημιτικό και ένα Ελληνικό και σπάνια Λατινικό28. Και το φαινόμενο αυτό της έντονη και δημιουργικής παρουσίας του Ελληνισμού δεν είναι επακόλουθο μόνο της κατάκτησης του Μεγάλου Αλεξάνδρου στην Παλαιστίνη. Όχι. Όταν ο Μέγας Αλέξανδρος έφθασε στην Παλαιστίνη ο Ελληνισμός ήταν ήδη βαθιά ριζωμένος στον τόπο εκείνο και οι ρίζες του δεν είναι δυνατόν να ήσαν τόσο βαθιές, αν η παρουσία του Ελληνισμού δεν ήταν παλαιότερη της εποχής του Μεγάλου Αλεξάνδρου.
Αύριο η συνέχεια…
Με σεβασμό και τιμή
ΑΓΓΕΛΟΣ ΠΑΝ. ΣΑΚΚΕΤΟΣ
