Τι υποστηρίζει ο ιστορικός του Βυζαντίου Βασίλιεφ για τον Ελληνισμό και τον Χριστιανισμό; (6)

Ο Μπουασιέ σημειώνει πως το γεγονός ότι ο Kωνσταντίνος άφησε τον εαυτό του στα χέρια τών χριστιανών, που αποτελούσαν μια μειονότητα χωρίς πολιτική σημασία, αποτελούσε ένα επικίνδυνο εγχείρημα και ότι, επομένως, εφόσον δεν άλλαξε την πίστη του για λόγους πoλιτικούς, μετεστράφη στον Χριστιανισμό από πεποίθηση(3). Ο Φ. Λο (F. Loτ) τείνει να δεχθεί την ειλικρίνεια τής μεταστροφής τού Kωνσταντίνου.

Συνέχεια από το προηγούμενο…

(…) Οι γνώμες των επιστημόνων -σχετικά με αυτό το θέμα- διαφέρουν πολύ. Ο Π. Μπατιφόλ (Ρ. Batiffol) υποστηρίζει την ειλικρίνεια τής μεταστροφής τού Κωνσταντίνου(l) και, τώρα τελευταία, ο Ζ. Μωρίς (J. Maurice), ειδικός στη νομισματική τής εποχής τού Κωνσταντίνου, πρoσπάθησε να αποδείξει τον θαυματουργικό παράγοντα στην μεταστροφή τού Αυτοκράτορα(2).

Ο Μπουασιέ σημειώνει πως το γεγονός ότι ο Kωνσταντίνος άφησε τον εαυτό του στα χέρια τών χριστιανών, που αποτελούσαν μια μειονότητα χωρίς πολιτική σημασία, αποτελούσε ένα επικίνδυνο εγχείρημα και ότι, επομένως, εφόσον δεν άλλαξε την πίστη του για λόγους πoλιτικούς, μετεστράφη στον Χριστιανισμό από πεποίθηση(3). Ο Φ. Λο (F. Loτ) τείνει να δεχθεί την ειλικρίνεια τής μεταστροφής τού Kωνσταντίνου.

Ο Ε. Στάιν (Ε. Sτein) δέχεται πολιτική αιτία, τονίζοντας ότι το μεγαλύτερο και σημαντικότερο γεγονός τής θρησκευτικής πολιτικής τού Kωνσταντίνου υπήρξε η εισδοχή τής Χριστιανικής Εκκλησίας μέσα στον κρατικό οργανισμό και υποθέτοντας ότι ο Kωνσταντίνoς είχε, κατά κάποιον τρόπο, επηρεασθεί από το παράδειγμα τού Ζωροαστρισμού, επίσημης θρησκείας τής Περσικής Αυτοκρατορίας(5).

Ο Γκρεγκουάρ γράφει ότι η πολιτική -και ειδικότερα η εξωτερική πολιτική – προηγείται πάντοτε τής θρησκείας (6). Ο Α. Πιγκανιόλ λέει ότι ο Κωνσταντίνος υπήρξε χριστιανός δίχως να γνωρίζει (7).

Οπωσδήποτε η «μεταστροφή» τού Κωνσταντίνου, που συσχετίζεται με τη νίκη του κατά τού Μαξεντίου, το 312, δεν πρέπει να θεωρείται ως πραγματική του μεταστροφή στον Χριστιανισμό, εφόσον έγινε πραγματικός χριστιανός μόνον τον χρόνο που πέθανε. Κατά τη διάρκεια τής ζωής του παρέμεινε ο Ponτifex maxίmus και δεν χρησιμοποιούσε τη λέξη «Kυριακή», αλλά την έκφραση «ημέρα του ηλίου» καθώς και την φράση «ανίκητος ήλιος» με την οποία, την περίοδο αυτή, συνήθως εννοούσαν τον θεό τών Περσών, τον Μίθρα, τού οποίου η λα­τρεία είχε διαδοθεί σε όλη την Αυτοκρατορία, τόσο στην Ανατολή όσο και στη Δύση.

Μερικές φορές αυτή η λατρεία τού ήλιου υπήρξε ένας σο­βαρός αντίπαλoς τού Χριστιανισμού. Είναι δε βέβαιο ότι ο Κωνσταντίνος υπήρξε ένας υποστηρικτής τής λατρείας τού ήλιου, έχοντας κληρονομή­σει την αφοσίωσή του αυτή στον ήλιο από την οικογένειά του. Πιθανόν ο solinvicτus ήταν ο Απόλλων. Ο Μωρίς παρατηρεί ότι η θρησκεία τού ήλιου κατέστησε τον Κωνσταντίνο λαοφιλέστατο στην Αυτοκρατορία.

Η συνέχεια στο επόμενο…

Με σεβασμό και τιμή

ΑΓΓΕΛΟΣ ΠΑΝ. ΣΑΚΚΕΤΟΣ

ΠΗΓΗ