Σαφώς μία χώρα και ένα υγειονομικό σύστημα θα πρέπει να χαρακτηρίζεται από ένα σχέδιο και ένα πρόγραμμα, το οποίο να εξασφαλίζει τη βιωσιμότητά του. Με τη διαφορά ότι αυτό δεν θα έχει στο επίκεντρό του, τους αριθμούς αλλά τις ανθρώπινες ζωές.
Η Ελληνική Ομοσπονδία Καρκίνου διεκδικεί τις ημέρες αυτές, το αυτονόητο για τους ογκολογικούς ασθενείς. Και αυτό δεν είναι άλλο από την απόκτηση πρόσβασης στο σύνολο των εξετάσεων που έχουν κριθεί από τα αρμόδια επιστημονικά όργανα απαραίτητες για την αντιμετώπιση των πασχόντων. Πρόσβαση μάλιστα την οποία έχουν προπληρώσει οι πολίτες μέσω των ασφαλιστικών εισφορών που καταβάλλουν μηνιαίως. Ιδιαίτερα στο οικονομικό περιβάλλον που ζούμε η δημόσια περίθαλψη αποτελεί μονόδρομο για χιλιάδες ανθρώπους.
Στο σημείο αυτό έρχεται η πολιτεία και σβήνει από τον κατάλογο των παροχών μία σειρά από εξετάσεις, φάρμακα, αναλώσιμα κ.ά. Παράλληλα βάζει ηλικιακά όρια στους δικαιούχους των παροχών της. Προφανώς οι συγκεκριμένες αποφάσεις δεν έρχονται να τελειώσουν το πάρτι που γίνεται επί δεκαετίες στον χώρο της Υγείας. Και αυτό απέδειξε και η πρόσφατη έκθεση των ελεγκτών της δημόσιας υγείας.
Το Πάρτι συνεχίζεται με τους ίδιους προσκεκλημένους. Ανάμεσα σε αυτούς φυσικά δεν είναι οι ασθενείς που είναι και οι κύριοι μέτοχοι του ταμείου που ροκανίζουν συστηματικά οι λυμαίνοντες τον χώρο της Υγείας.
Οι Πολίτες εργάζονται και προπληρώνουν για την περίθαλψή τους και αυτό οφείλει να το σεβαστεί το κράτος, το οποίο υποχρεούται πάνω απ’ όλους και απ’ όλα να βάζει την προστασία της αξίας του ανθρώπου. Αυτό άλλωστε είναι η πρωταρχική του υποχρέωση την οποία δεν μπορεί να αναθεωρήσει ή να αναστείλει.
