Του Αλέξανδρου Δρίβα
Γνωρίζουμε από την Οικονομία, πως ο χρυσός δεν χάνει την αξία του ακόμη και στον πόλεμο. Ο βασικός λόγος για τον οποίο καμιά κοινωνία δεν αφανίστηκε από την ιστορία της ανθρωπότητας από κάποια οικονομική ύφεση, είναι γιατί ο χρυσός κράτησε την αξία του σε κάθε μορφής κακουχία. Ποιός χρυσός; Οι ανθρώπινες ικανότητες. Tα τελευταία ψηφίσματα της κυβέρνησης που αφορούν την παιδεία, έχουν ήδη γίνει αντικείμενα σφοδρής κριτικής από το μεγαλύτερο μέρος της ελληνικής κοινωνίας.
Αυτή η σφοδρή κριτική είναι και η μόνη βάσιμη ελπίδα που υπάρχει. Το μεγαλύτερο μέρος της κριτικής που αφορά τη γελιοποίηση της αριστείας καθώς αυτή μπαίνει στην κληρωτίδα για τους υποψήφιους σημαιοφόρους στα δημοτικά σχολεία, αναλώνεται στον φθόνο που κατέχουν πολλοί θιασώτες αφηγημάτων, πολλοί από τους οποίους, σήμερα κυβερνούν. Είναι όμως έτσι;
Το όνειρό τους, γίνεται πραγματικότητα
Πάνω στα ρήματα «θέλω» και «μπορώ», στηρίχθηκε και συνεχίζει να στηρίζεται η πορεία της ανθρωπότητας πάνω στην ιστορική γραμμή. Oι ανθρώπινες ικανότητες, από την εποχή του Ανθρώπου του Κρο-Μανιόν, φύουν από την ίδια την ανθρώπινη φύση και εξελίσσονται χάρη στην εκπαίδευση.
Στο έργο του Αριστοτέλη, εκπαίδευση, αρετή και έθος αποκτούν διαλεκτική σχέση. Ολόκληρη η πρόοδος της ανθρωπότητας, εξελίχθηκε πάνω στην παράδοση μάθησης και στη μετέπειτα, εξέλιξη αυτής. Η λεγόμενη καινοτομία, ήταν αυτή που έκανε τον Άνθρωπο του Κρο-Μανιόν να υπερισχύσει έναντι του Ανθρώπου του Νεάντερταλ. Τα «σοφιστικέ» όπλα και εργαλεία του πρώτου, ήταν εκείνα που οδήγησαν το είδος αυτό σε εξελικτική επιτυχία. Επιχειρήματα που δανειζόμαστε από τις επιστήμες όμως, πολλές φορές βάλλονται. Από ποιούς βάλλονται; Από εναγκαλισμένους και εναγκαλιζόμενους με αφηγήματα και ιδεολογήματα.
Ιδεολογική λαφυραγωγία και ο δαρβινισμός ενός πολιτικού Medrano
Ο γράφων πιστεύει στην διεπιστημονική προσέγγιση του αληθούς και θεωρεί οτι οι ονομαζόμενες (πλέον) παραδοσιακές ιδεολογίες, έχουν παρακμάσει στο σύνολό τους σε όλον τον κόσμο. Η ελληνική κυβέρνηση, εφόσον ξεγέλασε τον ελληνικό λαό και δεν κατάφερε να έλθει στην πολυπόθητη ρήξη με λόμπι και κυβερνήσεις που διαλύουν την Ε.Ε, αφοσιώθηκε σε ένα ιδεολογικό έργο. Με σφύρα και καλέμι, η ιδεοληπτική λαίλαπα έχοντας σύμμαχο ένα ουδέτερο «αριστερό ψαλτήρι» που ονομάζεται ακροκεντρώος χώρος, ακυρώνει όχι μόνο τα όσα ενώνουν τον Ελληνισμό ανά τις χρονικές περιόδους αλλά στρέφεται και εναντίον της ίδιας της φύσης.
Η ελληνική αριστερά, σε αντίθεση με την αριστερά που έχει αναπτυχθεί στην Ευρώπη, παραμένει μονολιθική, καχεκτική και αυταναφορική. Σύμφωνα με την πιο ακραία της μορφή που υπακούει συνοπτικά στο «δεν έχει η θάλασσα σύνορα», η κυβερνώσα ελληνική αριστερά έχει ξεπεράσει τον ίδιον τον πολιτιστικό σχετικισμό και έχει αγγίξει την το σημείο της ιδεολογικής εμπάθειας με τα εγχώρια ήθη και έθιμα.
Ο πρόεδρος της Ελληνικής Βουλής, ούτε λίγο ούτε πολύ θεωρεί τριτοκοσμικούς όσους προσεύχονται και όσους παρελαύνουν. Πολιτικοί εκπρόσωποι της κυβέρνησης δίνουν το «παρών» σε παρελάσεις ομοφυλοφίλων αλλά δεν επιθυμούν την ύπαρξη παρελάσεων που τιμούν το Έθνος.
Όντας εκτός των διεθνών εξελίξεων και αδιαφορώντας για τις ζυμώσεις που λαμβάνουν χώρα στον δυτικό κόσμο, (που προσπαθεί να σφυρηλατήσει ταυτότητα) πολιτεύονται ακόμη εντός του μηδενιστικού πλαισίου που εδώ και αρκετό καιρό, έχει αποκηρύξει ο δυτικός κόσμος.
Γιατί όμως μιλούμε για ιδεολογική εναντίωση κατά της φύσης; Αρχικά, οφείλουμε να αναφέρουμε πως η έννοια «φύση» για τους θιασώτες των μηδενιστικών αφηγημάτων, η έννοια της «φύσης» έχει ταυτιστεί με τον Δαρβινισμό και άρα με τον φασισμό. Ο πληθωρισμός των χαρακτηρισμών που χρησιμοποιούν για να καταδικάσουν οποιονδήποτε διαφωνεί, πλαισιώνεται γύρω από την έννοια του «φασισμού». Η χρήση της ευγονικής από τη ναζιστική Γερμανία, συλλήβδην καθιστά –γι’αυτούς- την ενοχοποίηση της φύσης και των επιλογών της. Ο ανθρώπινος βίος ακολουθεί τον κύκλο ακμής και παρακμής. Στο ενδιάμεσο, προσπαθεί να πράξει οτιδήποτε είναι σύμφυτο με το ένστικτο της αυτοσυντήρησής του, που είναι ο θεμέλιος λίθος της ύπαρξής του.
Η λαφυραγωγική λαίλαπα που κυβερνά τη χώρα έχει μια συγκεκριμένη οπτική πάνω στα ζητήματα που αφορούν την ταυτότητα. Γιατί δεν επιθυμούν την αριστεία; Επειδή δεν επιθυμούν τη διάκριση. Το επόμενο ερώτημα, εύλογα είναι γιατί δεν επιθυμούν τη διάκριση (χρησιμοποιώντας την ισότητα); Το αφήγημά τους έχει για μεταφυσική την υπεραξία και μόνο αυτή. Οι ικανότητες και οι κλίσεις, ενοχοποιούνται καθώς ο έχων μια κλίση θα τη χρησιμοποιήσει για να διεκδικήσει μια καλύτερη θέση στο κοινωνικό γίγνεσθαι.
Η κλίση και η ικανότητα που έχει, η «αριστεία» του, θα δημιουργήσει ανισότητα. Τι και αν η φύση «μισεί» την ομοιομορφία και επιθυμεί την ποικιλομορφία, το ιδεοληπτικό αφήγημα επιθυμεί την επιβολή της δικτατορίας του ανταγωνισμού προς τα κάτω. Είναι οι άνθρωποι που τον Νίκολα Τέσλα θα τον έβαζαν σε φυλακή όχι γιατί θα αποδείκνυε κάτι που δε θα ταίριαζε σε κάποιο θεοσοφικό σύστημα, αλλά γιατί θα είχε πετύχει την γνώση μιας σπουδαίας ανακάλυψης-εφεύρεσης.
Μίσος για ό,τι συνιστά τον άνθρωπο
Η πολιτική κοινωνιολογία μας κάνει γνωστό το οτι ο άνθρωπος επιθυμεί να διατηρεί τη δική του σφαίρα. Αν αυτή σε φιλοσοφικό επίπεδο του δίνει μια λύση –έστω προσωρινή- στο ερώτημα-πάθος της ύπαρξης, τότε του το κατοχυρώνει λόγω της ελευθερίας του αυτοπροσδιορισμού του (και επομένως, του ετεροπροσδιορισμού του). Δεν είναι διόλου τυχαίο οτι τα σπλάχνα αυτών των ιδεοληπτικών αφηγημάτων, ξεκίνησαν να βάλλουν κατά της ιδιοκτησίας η οποία συνιστά το ένστικτο της αυτοσυντήρησης.
Ο άνθρωπος, δεν είναι tabula rasa όσο και να το ήθελαν οι οικοδόμοι του μηδενισμού που με θράσος καπηλεύονται έννοιες όπως «αλληλεγγύη» και «ισότητα» για να κραυγάσουν όχι τον θαυμασμό, αλλά τον οίκτο για την πεμπτουσία της Δημιουργίας, τον Άνθρωπο. Θα ήταν πρακτικό για κάθε ιδεοληπτικό να είναι ο άνθρωπος tabula rasa και μέσα από την προπαγάνδα να προγραμματίζεται, όμως για καλή μας τύχη, η φυσική επιλογή αδιαφορεί για τη γνώμη του Κυρίου Βούτση και του Κυρίου Γαβρόγλου.
Κατά την Ορθοδοξία, είμαστε εικόνες θεού. Η «σύγχρονη» σε ιδέες κυβέρνηση, επιθυμεί τη δημιουργία ενός όχλου ο οποίος θα είναι εικόνα προλετάριου. Σαφώς και «πόλις κορφώνει άνθρωπον». Αυτή η κυβέρνηση, βλέποντας παντού Βάρκιζες, παντού «ταξικό μίσος», επιθυμεί να δημιουργήσει εκείνο το εκλογικό σώμα που θα την επανεκλέγει. Μόνο ένα άοσμο, άμορφο εκλογικό σώμα που δεν έχει θέσει την υπαρξιακή του συγκρότηση κάτω από μια ταυτότητα που μοιράζεται με τους οικείους του μπορεί να ανανεώνει μια τέτοια ιδεοληπτική λαίλαπα. Η φτωχή και ενδεής επιχειρηματολογία για το έγκλημα που διέπραξαν βάζοντας το σύμβολο της σημαίας σε πλειστηριασμό…μέσω κλήρωσης, είναι οτι με κλήρωση διεξάγονταν οι διαδικασίες απόδοσης και απονομής αξιωμάτων στην Αρχαία Αθήνα. Τι άλλο λοιπόν περιμένετε από ανθρώπους που ταυτίζουν το βραβείο με το αξίωμα; Πώς να μην είναι ιδεοληπτικοι λαφυραγωγοί;
* Ο Αλέξανδρος Δρίβας είναι υποψήφιος διδάκτωρ διεθνών σχέσεων.
