Δυο άρθρα σε ένα: Αποκρυπτογραφώντας τα τρέχοντα ζητήματα & η αποσιώπηση της “διαλεκτικής διαδικασίας”

Γράφει ο Ελευθέριος Αναστασιάδης

Πριν κάποιες ημέρες, τα τρέχοντα θέματα δημόσιας συζήτησης ήταν τα εξής: η απόφαση της κυβέρνησης να επιλέγονται οι σημαιοφόροι των δημοτικών σχολείων με κλήρωση και οι νέες κυρώσεις που οι ΗΠΑ επέβαλλαν στη Ρωσία. Ίσως να είναι χρήσιμο να πούμε δύο λόγια για καθένα από αυτά τα δύο ζητήματα.

                                             Η ΚΛΗΡΩΣΗ ΚΑΙ Η ΣΗΜΑΙΑ

Ακούστηκαν κραυγές, διαμαρτυρίες και ειπώθηκαν πολλά, αλλά μάλλον ουδείς θέλησε να αποκρυπτογραφήσει τον πυρήνα του ζητήματος. Είναι σημαντικό να αρχίσουμε τη συζήτηση από την έννοια που προσδίδει η διαδικασία της κλήρωσης σε διάφορες καταστάσεις και αυτές είναι κυρίως δύο.
Κατά πρώτον, επιλύει ένα ζήτημα επιλογής μεταξύ διαφορετικών υποκειμένων, όταν δεν υπάρχουν χαρακτηριστικά που τα διαφοροποιούν το ένα από το άλλο. Για παράδειγμα, υπάρχουν δύο στρατιώτες και ένας από αυτούς πρέπει να σταλεί σε μία επικίνδυνη αποστολή.
Έχουν την ίδια ηλικία, την ίδια ικανότητα, έχουν και οι δύο σύζυγο και παιδιά.

Αναγκαστικά γίνεται κλήρωση μεταξύ ίσων. Η δεύτερη περίπτωση είναι όταν η κλήρωση γίνεται ακριβώς για να επιβάλλει την ισότητα εκεί που δεν υπάρχει. Αυτό δηλαδή που γινόταν σε κάποιες αρχαίες δημοκρατίες στις οποίες δεν υπήρχε το αξιακό σύστημα των αρίστων αρχόντων, αλλά η ιδέα (μη ανταποκρινόμενη στην πραγματικότητα) της κοινωνικής ισότητας. Η περίπτωση της επιλογής σημαιοφόρων με κλήρωση εντάσσεται σε αυτή τη δεύτερη περίπτωση.

Σε ένα προηγούμενο άρθρο, είχαμε αποκρυπτογραφήσει αυτή την αριστερή θέση ως εξής: «…Το σημαντικότερο χαρακτηριστικό της “αριστερής φύσης”  είναι η θέληση για ισότητα». Ποια είναι τα ασυνείδητα κίνητρα που δημιουργούν αυτή την ανάγκη; Ο Sigmund Freud (τον οποίο η αριστερά λατρεύει αλλά συχνά αγνοεί)  είχε γράψει πως: «Ο κομμουνισμός δεν γεννιέται από την απληστία για τα υλικά αγαθά, αλλά από τον φόβο ότι μπορεί να μας αγαπούν λιγότερο από τους άλλους.» Με άλλους όρους, οποιαδήποτε διαφορά, είναι σημάδι ότι κάποιος μπορεί να είναι περισσότερο αξιαγάπητος από εμένα.
Γι’ αυτό, ο αυθεντικός επαναστάτης αγωνίζεται να φέρει μία τέλεια ισότητα, πρώτα διαμέσου της εξάλειψης των διαφορών που δημιουργεί η ιδιοκτησία, μετά,  αναγκαστικά, με την εξάλειψη εκείνων των διαφορών που υπάρχουν εξαιτίας των διαφορετικών πολιτιστικών αξιών. Τέλος, αφού επιτύχει όλα τα παραπάνω, πιέζει για την  κατάργηση κάθε εξωτερικής διαφοράς, από το ντύσιμο, έως και τις, εάν είναι δυνατόν, διαφορές που συνίστανται από μία διαφορετική φυσική έλξη.

Μία τέτοια κατάσταση περιγράφει ο L.P. Hartley στο νουβέλα Facial Justice, όπου μιλά για ένα ινστιτούτο τυποποίησης  των προσώπων, μέσα στο οποίο οι όμορφες κοπέλες, προς τιμήν του δόγματος της ισότητας, υπόκεινται σε μία χειρουργική επέμβαση που τις φέρνει στο επίπεδο της γενικής ασχήμιας.

Αυτή η ανικανότητα να δεχτεί κάποιος ότι οι άλλοι μπορεί να είναι καλύτεροι από εκείνον ή ότι δεν κατάφερε  να πραγματοποιήσει την επιτυχία στη ζωή, ανικανότητα  που εξηγεί την ισχυρή τάση προς την ισότητα του επαναστάτη, μας εισαγάγει, κατά την γνώμη μας, σε μία πιο βαθιά ανάλυση από αυτή που προσφέρει η ψυχολογία. Σε αυτή την επιθυμία για ισότητα, συναντούμε την παλαιά, αλλά πάντα επίκαιρη άρνηση των γνωστικών, της “περιορισμένης κατάστασης”. Μία κατάσταση έντασης, γιατί το κάθε ξεχωριστό Εγώ, εξαιτίας της πτώσης, δεν μπορεί να ταυτιστεί με το “Όλο”. Μόνο αρνούμενο ως Εγώ, θα μπορέσει να επιστρέψει στην απόλυτη ενότητα του Πληρώματος, θα πάψει να είναι μέρος και θα γίνει το “Όλο”.
Η ισότητα μεταφερόμενη στο μέγιστο επίπεδο, όπως είχε σημειώσει ο Leibniz, καταργεί ακόμη και την αριθμητική διαφορά, δύο σταγόνες τέλεια όμοιες δεν είναι πια δύο, αλλά μία. Έτσι λοιπόν, τη σημαία δεν πρέπει να την κρατά ο καλύτερος, γιατί “καλύτερος” δεν υπάρχει, το καλύτερο είναι το “όλο”, άρα η λύση είναι η κλήρωση.

Ίσως όμως ακόμη χειρότερη και από αυτή την επιλογή της κυβέρνησης ήταν η δικαιολογία που έδωσε ο υπουργός παιδείας: «Τη σημαία όλοι έχουν δικαίωμα να την κρατούν διότι όλοι θα πάνε στο στρατό και ως εκ τούτου αυτή δεν μπορεί να αποτελεί επιβράβευση της άριστης μαθητείας». Μέγιστη υποκρισία! Κατά πρώτον, ο ίδιος υπουργός θέλει να καταργήσει την έπαρση της σημαίας και την ωδή του εθνικού ύμνου στα σχολεία και επίσης στελέχη  του ΣΥΡΙΖΑ είχαν διατυπώσει την άποψη ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα να καίει ελευθέρως το εθνικό σύμβολο, οι περισσότεροι δε εξ αυτών δεν έχουν πάει και στρατό.
Κατά δεύτερο λόγο και εγώ θα ήμουν σύμφωνος όλοι οι μαθητές να κρατήσουν τη σημαία, ανεξαρτήτως βαθμού. Μόνον που για να συμβεί αυτό θα έπρεπε να γίνονται παρελάσεις καμιά πενηνταριά φορές το χρόνο. Επομένως η κλήρωση δεν πρόκειται να επιφέρει τη δυνατότητα να έλθει μία στιγμή όπου όλοι οι μαθητές θα έχουν κρατήσει τη σημαία. Άρα, η επιλογή είναι αναγκαία, διότι πρέπει να δειχθεί ότι η σημαία αξίζει τον καλύτερο. Η αριστερά , ως “αριστερά” (δηλ. “κακός  οιωνός”) πάντα διακατεχόταν από το ψέμα και την υποκρισία.

Τώρα, όσον αφορά τις διαμαρτυρίες των φιλελεύθερων (δηλ. την άλλη μορφή της αριστεράς) εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ γι’ αυτό το ζήτημα, εδώ έχουμε  να κάνουμε  με  άλλου  είδους υποκρισία. Αυτοί δεν βλέπουν τη σημαία ως εθνικό και θρησκευτικό σύμβολο αλλά απλά ως αντικείμενο  επιβράβευσης του καλύτερου μαθητή. Τον δε “καλύτερο” ο φιλελευθερισμός δεν τον ταυτίζει με την καλοκαγαθία, αλλά όπως δείξαμε σε προηγούμενο άρθρο, με την αποτελεσματικότητα.

 ΠΟΥ  ΤΟ  ΠΑΝΕ  ΜΕ  ΤΗΝ  ΡΩΣΙΑ

Οι ΗΠΑ, χρησιμοποιώντας διάφορες προφάσεις, συνεχίζουν να θέτουν οικονομικές και εμπορικές κυρώσεις στη Ρωσία και ταυτόχρονα εξοπλίζουν  τις  χώρες που βρίσκονται  γύρω  από αυτήν, προσπαθώντας να μειώσουν και να περιορίσουν τη γεωπολιτική ισχύ της. Γιατί ακολουθούν αυτή την οδό; Όπως είχαμε αναφέρει σε άλλο άρθρο,  ο Αμερικανό-εβραίος γεωπολιτικός George Friedman, άνθρωπος του βαθέως αμερικανικού κράτους είχε διαφωτίσει το όλο θέμα γράφοντας: «Μόνον η συνεργασία  Γερμανίας –Ρωσίας μπορεί να απειλήσει τις ΗΠΑ, δεν θα το επιτρέψουμε (…)Η αποσταθεροποίηση είναι ο μόνος σκοπός των ενεργειών μας στο εξωτερικό. (…) άγνωστο μένει τι θα κάνει η Γερμανία στο μέλλον.» Συμπέρασμα:  εάν κάποτε η Ρωσία συνεργαστεί-συνεταιριστεί με τη Γερμανία αλλά και γενικότερα με όλη την Ευρώπη,  τότε ο άξονας Ευρώπη–Ρωσία θα αποκτήσει την πρώτη γεωπολιτική ισχύ και η Αμερική θα βρεθεί στη δεύτερη εάν όχι στην τρίτη θέση.

Βεβαίως, υπάρχει και ο ρόλος του εβραϊκού λόμπι στις ΗΠΑ. Όσο η Ρωσία βοηθά τη Συρία και αντιτίθεται στον προετοιμαζόμενο πόλεμο εναντίον του Ιράν, το γνωστό λόμπι θα κάνει τα πάντα για να φέρνει σε δύσκολη θέση τη Ρωσία. Και ας μην ξεχνάμε επίσης πως η εβραϊκή κοινότητα των ΗΠΑ που ουσιαστικά διοικείται από απογόνους μεταναστών από τη Ρωσία έχει ένα πηγαίο μίσος για αυτή τη χώρα.

Τέλος, υπάρχει και ένας άλλος λόγος για τον οποίο ορισμένοι κύκλοι θέλουν την απομόνωση της Ρωσίας. Ο Samuel Phillips Huntington αλλά και πριν από αυτόν ο Walter Lippmann (και οι δύο  άνθρωποι του “ατλαντικού συστήματος”)  θεωρούσαν ότι τα ορθόδοξα κράτη δεν μπορούν να είναι μέλη αυτού του συστήματος, στο οποίο πρέπει να ανήκουν μόνον εκείνες  οι  χώρες στις οποίες έχει επικρατήσει  το  πνεύμα του Γαλλικού Διαφωτισμού και της αντίστοιχης επανάστασης. Έτσι λοιπόν, η Ρωσία ως “μη-Διαφωτιστική υπερδύναμη” πρέπει να κρατηθεί όσο γίνεται πιο μακριά από την “πεφωτισμένη”  Δύση.

Που θα οδηγήσει αυτή η πολιτική είναι αβέβαιο…

Η ΑΠΟΣΙΩΠΗΣΗ ΤΗΣ “ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗΣ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑΣ” ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΙΣΗΜΗ  ΙΣΤΟΡΙΟΓΡΑΦΙΑ

Γράφει ο Ιωάννης Αυξεντίου

Όταν πριν λίγες ημέρες άκουγα τις δηλώσεις της Αμερικανικής ηγεσίας εναντίον της  Βορείου Κορέας, δεν ήξερα αν πρέπει να γελάσω ή να κλάψω. Κατ’ αρχάς, ήμουν σίγουρος ότι δεν πρόκειται να γίνει κανένας “μεγάλος πόλεμος”, για πολλούς και διαφόρους λόγους, μεταξύ των οποίων και το γεγονός ότι το θέμα της Βορείου Κορέας  δεν ενδιαφέρει το Ισραήλ…

Όμως ο λόγος  για τον οποίο ένοιωσα έτσι είναι διαφορετικός. Η σημερινή Βόρειος Κορέα είναι το απομεινάρι μίας διαδικασίας που εφαρμόστηκε από το Αμερικανικό παρασκηνιακό Εstablishment που έδρασε κυρίως την περίοδο 1900-1995. Αναφέρομαι σε εκείνο το αθέατο Εstablishment του οποίου ο πυρήνας αποτελείτο από την οργάνωση Russell Trust Association, γνωστότερη υπό την ονομασία Skull & Bones.
Εκείνη δηλαδή την ομάδα της καπιταλιστικής ελίτ των White Anglo-Saxon Protestants των ΗΠΑ οι οποίοι ανέκαθεν υπήρξαν φανατικοί οπαδοί της Χεγκελιανής Διαλεκτικής των Αντιθέτων. Επιπρόσθετα, ας μην ξεχνάμε πως η ελίτ αυτή παραδοσιακά είχε στενούς δεσμούς και με μέρος του ιουδαϊκού κεφαλαίου, όπως για παράδειγμα  τους  τραπεζικούς οίκους των Schiff,  Guggenheim, Warburg κλπ.

Όπως περιγράψαμε σε δύο προηγούμενα άρθρα, η Wall Street δημιουργεί τη ναζιστική Γερμάνια  και  η  Wall Street δημιουργεi τη Σοβιετικη Ένωση, αυτό το δίκτυο, με σαφείς νέο-γνωστικούς φιλοσοφικούς προσανατολισμούς, χρηματοδότησε με τεράστια κεφάλαια αντίθετες εκκολαπτόμενες πολιτικές παρατάξεις, με αποτέλεσμα να δημιουργεί γεωπολιτικές πολικότητες οι οποίες συγκρούονταν μεταξύ τους, είτε στρατιωτικά είτε ιδεολογικά. Μέσα από αυτή τη διαδικασία, εξελισσόταν ο κόσμος μέχρι να φθάσει στην σημερινή τάξη πραγμάτων.
Σε αυτή την  εξελικτική  διαδικασία εντάσσονται, εκτός από τα προαναφερθέντα γεγονότα στη Ρωσία (1917) και στη Γερμανία (1933) και εκείνες οι δραστηριότητες που οδήγησαν στη δημιουργία της Μαοϊκής Κίνας, του Βορείου και Νοτίου Βιετνάμ,  τη δημιουργία της Βορείου και Νοτίου Κορέας, του μαρξιστικού κινήματος  και του εμφυλίου πολέμου στην Αγκόλα κλπ.
Όλες αυτές οι ιδεολογικές και γεωπολιτικές αντίθετες πολικότητες, θα ήταν αδύνατον να αναπτυχθούν και να υπάρξουν χωρίς τη χρηματοδότηση και την πάσης φύσεως βοήθεια από μέρους αυτού του αθέατου λόμπι της Ανατολικής Ακτής των Ηνωμένων Πολιτειών. Έτσι σήμερα, ο ιδιόμορφος Κιμ Γιονγκ Ουν απειλεί με πυρηνικό πόλεμο τις ΗΠΑ,  ήτοι το αυγό του φιδιού απειλεί το φίδι!

Όλα αυτά δεν αποτελούν απλές εικασίες και θεωρητικές υποθέσεις, αλλά έχουν τεκμηριωθεί επιστημονικά μέσα από στοιχεία και ντοκουμέντα που προέρχονται από αμερικανικά υπουργεία και υπηρεσίες, στοιχεία που μεθοδικά συνέλεξε, επεξεργάστηκε και παρουσίασε ο ιστορικός Antony C. Sutton, ερευνητής του Hoover Institution του Stanford University. Αλλά και πριν από αυτόν, παρόμοιες πληροφορίες είχε καταγράψει και ο ιστορικός του  Harvard, Carroll Quigley στο βιβλίο του Tragedy and Hope: A History of the World in Our Time.

Και όμως, στην “επίσημη” ιστοριογραφία, καθώς και στα βιβλία προβεβλημένων ιστορικών τύπου Eric Hobsbawm κλπ, ουδεμία αναφορά γίνεται σε τέτοιου είδους γεγονότα. Αντίθετα, οι ιστορικές εξελίξεις παρουσιάζονται με το γνωστό επιφανειακό και κατεστημένο τρόπο.

Εμείς εδώ δεν θα αναφερθούμε στις λεπτομέρειες και στην περιγραφή των γεγονότων εκείνης της διαλεκτικής διαδικασίας όπως αυτή εφαρμόστηκε στη διεθνή πολιτική σκηνή, γεγονότα που μπορείτε να βρείτε σε εκτενή ανάλυση στο βιβλίο του Antony C. Sutton, America’s Secret Establishment του οποίου την μελέτη  συνιστούμε ολόθερμα. Θα κάνουμε μόνο κάποιες επισημάνσεις φιλοσοφικού-μεταφυσικού χαρακτήρα.

Κατά πρώτον, μένει κανείς άφωνος, αποσβολωμένος και παγωμένος όταν διαπιστώνει ότι συγκρούσεις και ανατροπές που κόστισαν τη ζωή όχι σε χιλιάδες ανθρώπους αλλά σε εκατομμύρια, σχεδιάστηκαν επί του χάρτου από αδίστακτους ανθρώπους, ανθρώπους των οποίων τη φύση, εγώ τουλάχιστον, αδυνατώ να κατανοήσω.

Οι ιστορικοί ασχολήθηκαν αρκετά με τις θρησκευτικές όψεις του γνωστικού φαινομένου αλλά δεν ασχολήθηκαν με τις νοοτροπίες που δημιούργησε, δεν ασχολήθηκαν με τις ανθρώπινες φύσεις που έπλασε και καθοδήγησε. Ο Καπιταλισμός ξεπήδησε μέσα από το πνεύμα ενός αμαλγάματος (του Πουριτανισμού) του οποίου τα βασικά συστατικά ήταν ο Γνωστικισμός και ο Ιουδαϊσμός.
Ο Χέγκελ άντλησε εμπνεύσεις από τη λουριανιακή Καμπάλα. Μια εξ αυτών είναι πως το “Απόλυτο Πνεύμα” αρνείται τον εαυτό του για να  εισέλθει στο φυσικό κόσμο και μετασχηματίζεται στο “Παγκόσμιο Πνεύμα”, το οποίο ξεδιπλώνεται στην ιστορία δια της θέσεως-αντιθέσεως-συνθέσεως (εκλαϊκευμένοι όροι από το φιλόσοφο Heinrich Moritz Chalybäus για να κάνει κατανοητή  τη  θεωρία του Χέγκελ), έως ότου, μέσω της εξέλιξης του ανθρωπίνου πνεύματος, να  ανυψωθεί πάλι σε “Απόλυτο Πνεύμα”, οπότε θα μπορεί να σκεφθεί και να δει τον ίδιο τον εαυτό του σε πλήρη ελευθερία, χωρίς περιορισμούς.
Λέει ο Χέγκελ για τον πόλεμο: «Το “Πνεύμα του Κόσμου” μπορεί να επιτύχει τους παγκόσμιους σκοπούς του γιατί οι λαοί που πηγαίνουν σε πολέμους δεν συνειδητοποιούν το γεγονός ότι αυτοί οι πόλεμοι δεν χρειάζονται  μόνο για να εξυπηρετήσουν τα ιδιοτελή συμφέροντά τους, αλλά επίσης και προπάντων για να επιτρέψουν στο “Πνεύμα του Κόσμου” να επιτελέσει τους παγκόσμιους σκοπούς του».

Κάποιοι τον πήραν στα σοβαρά και σκέφθηκαν  να  μεταφέρουν στην πράξη το νέο –γνωστικό θεωρητικό παραλήρημά του, προσθέτοντας βέβαια και τις δικές τους  παραλλαγές.

Δεν υπάρχει αρχαία θρησκεία χωρίς θυσιαστικό τελετουργικό και συχνά τελετουργικό ανθρωποθυσίας. Η θρησκεία της “Γνώσης” και του Χρήματος, έχυσε το αίμα  εκατομμύριων ανθρώπων στο δικό της  βωμό.

Ο Κιμ Γιονγκ Ουν μας χαιρετά από τη μακρινή Κορέα και μας κλείνει το μάτι: δεν θα …“πατήσει  το  κουμπί”.