Του Πάρι Κουρτζίδη
Παρακολουθώ τις τελευταίες ημέρες τις δημόσιες συζητήσεις που άνοιξαν ορισμένοι σε μια προσπάθεια να ξυπνήσουν αριστερά και δεξιά σύνδρομα, προκειμένου να δείξουν έτσι τις «ευδιάκριτες» διαφορές που έχουν μεταξύ τους, αλλά και να συσπειρώσουν τα αντίστοιχα κομματικά ακροατήριά τους.
Πόσο αστεία, αν όχι και γελοία, μπορούν να φαντάζουν όλα αυτά σε μια εποχή που ο κόσμος θέλει να του δώσεις απαντήσεις και λύσεις στα οικονομικά και άλλα προβλήματά του. Κάποιοι γέρασαν, αλλά ακόμη μυαλό δεν έβαλαν! Κι άλλοι πάλι, υποτίθεται νεώτεροι άνθρωποι της πολιτικής, της δημοσιογραφίας και γενικά της δημόσιας ζωής, μοιάζουν να μην έχουν καταλάβει τι χρειάζεται η ελληνική κοινωνία.
Στα λόγια ενίοτε ψάχνουν όλοι την εθνική ομοψυχία. Εγκαλούν οι μεν τους δε ότι διχάζουν τον λαό. Κι όμως οι ίδιοι διαπράττουν… το ίδιο! Επιχειρούν να πουν άπαντες τη δική τους «σωστή γνώμη», κοιτώντας όμως τα πράγματα όπως πρόσκαιρα μπορεί να τους συμφέρουν, προσωπικά, επαγγελματικά, καριερίστικα, ή και κομματικά, χωρίς να νοιάζονται αν πραγματικά έχουν να προσφέρουν κάτι θετικό στον λαό και τον τόπο. Μιλούν για την αριστεία και φθάνουν να χρησιμοποιήσουν επικοινωνιακά ακόμη και την επιτυχία της Στεφανίδη… Έλεος!
Η αθλήτρια ή και αθλητής αγωνίζεται με ξένους και όταν αριστεύει σωστά ακούει τον εθνικό του ύμνο ή και βλέπει να αναρτάται η σημαία της πατρίδας του. Τι σχέση μπορεί να έχει αυτή η αριστεία με την αριστεία στα σχολεία, αλλά και την παρέλαση; Κατανοώ τη δεξιά αντίληψη, αλλά κατά τη δική μου γνώμη (και ως αθλητή, αλλά και ως απλού πολίτη και όχι δημοσιογράφου, που δεν υπήρξε ποτέ αριστερός: αυτό δεν είναι κατά ανάγκη προτέρημα, ούτε όμως και μειονέκτημα, απλώς το καταθέτω ως αναγκαία διευκρίνιση) λέω ότι:
Γιατί ο άριστος στον γενικό βαθμό θα πρέπει να είναι σημαιοφόρος; Γιατί να μη γίνεται σημαιοφόρος αυτός που αριστεύει μόνο στην ιστορία, ή στη γυμναστική, ή δεν ξέρω σε ποιο άλλο μάθημα; Γιατί το έπαθλο της αριστείας του να μην είναι κάτι άλλο, πιο αναγκαίο και χρήσιμο για τον ίδιο όσον αφορά στη σπουδή και στη μόρφωσή του; Ποιος έχει το δικαίωμα να στερεί από τον μαθητή που δεν είναι άριστος να σηκώνει τη σημαία του; Γιατί είναι ή πρέπει να αισθάνεται ποιο Ελληνόπουλο το παιδί αυτό που είναι μεν καλός μαθητής, αλλά μπορεί να μην είναι τόσο τολμηρό ή και γενναίο όσο ένα άλλο παιδί;
Αυτά, ως απάντηση στην άποψη μερικών, ακόμη και στου Μπαμπινιώτη, που δηλώνουν ότι με τον τρόπο αυτό –της «αριστείας»– τα παιδιά από μικρή ηλικία «εκπαιδεύονται» στο να αγωνίζονται και όχι να κερδίζουν με κριτήριο την τύχη… Μακάρι αυτός ο ζήλος να εκδηλωνόταν και στο να εκπαιδεύονται γενικώς σωστά και να αθλούνται… Κι όμως, οι δεξιοί επιμένουν ότι η σημαία πρέπει να σηκώνεται από τους άριστους. Ποιους άριστους όμως και πού ακριβώς άριστους… δεν προβληματίζονται!
Από την άλλη, κι ενώ (πάντα κατά την άποψή μου) οι αριστεροί έχουν σωστή προσέγγιση στο θέμα της σημαίας (δυστυχώς όχι –γενικώς– της αριστείας), αισθανόμενοι την ανάγκη της επανασυσπείρωσης, ξεπερνούν τον εαυτό τους ακόμη και στην πιο ακραία περίπτωση εμμονής!
Δεν ξέρω αν ο καβγάς Βούτση – Καμμένου είναι στημένος και «αναγκαίος» για την επιβίωση και τη συσπείρωση του καθενός (ως πολιτικού φορέα), αλλά είναι εθνικά εγκληματικός όταν γίνεται επί τη βάσει του: πατρίδα – θρησκεία – οικογένεια. Σύμφωνοι: πολλοί διαφωνείτε μαζί μου πάνω σε αυτό.
Όμως, όσο κι αν επιμείνετε είναι τουλάχιστον εγκληματικός, άτοπος και άστοχος επικοινωνιακά και στρατηγικά για τους ίδιους! Ως κυβερνώντες… Ειδικά για τον Βούτση και το κόμμα του! Τη στιγμή που τόσο καιρό υπερασπίζονταν με τον έναν ή άλλο τρόπο τα εθνικά μας δικαιώματα και κεκτημένα, έναντι των δανειστών…
Τη στιγμή που επικαλούνταν ακόμη και το εθνικό νόμισμα… Τη στιγμή που βλέπουν ότι σε ολόκληρο τον πλανήτη υπάρχει επιστροφή στο κράτος – έθνος, εξαιτίας του ότι ισοπεδώνονται τα πάντα στον βωμό της παγκοσμιοποίησης και κατ’ επέκταση προς χάριν του κέρδους των ισχυρών… Τη στιγμή που έχουν ανάγκη ανάκαμψης σε επίπεδο δημοσκοπικών και οσονούπω εκλογικών ποσοστών…
Τελικά, περιχαρακώνονται σε ένα ακροατήριο του 3-4%, το οποίο είναι και διαμελισμένο ήδη! Εκτός κι αν ήταν ηλίθιος ο πρωθυπουργός, που αν και άθεος έδειχνε όταν κέρδιζε τις εκλογές να σέβεται την παράδοση, τις αρχές και τις αξίες που κράτησαν την Ελλάδα όρθια ακόμη και επί 400 χρόνια τουρκοκρατίας!
Εκτός κι αν πιστεύουν ότι μπορεί να κερδίσουν ξανά εκλογές μόνοι τους… Είναι προφανές ότι ο Αλέξης Τσίπρας ξέρει ότι τον ψήφισαν και δεξιοί και αριστεροί! Κυρίως ότι τον ψήφισαν Έλληνες χωρίς δεξιές εμμονές και ιδεοληψίες… Κάποιοι όμως δεν έχουν πάρει χαμπάρι ότι βρίσκονται στην καρέκλα αυτή, γιατί οι περισσότεροι τους ψήφισαν με βάση την «ελπίδα» και το «αναγκαίο καλό», ανεξαρτήτως αν έπραξαν σωστά…
Πηγή: https://rpntv.gr
