Τον κακό… χαμό που γίνεται τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα, τόσο στον πολιτικό τομέα, όσο και στον τομέα της εγκληματικότητας, τον γνωρίζουμε πάρα πολύ καλά. Δεν χρειάζεται παρά να βλέπει κάποιος ειδήσεις σε κάποιο μέσο μαζικής ενημέρωσης (ή μήπως εξημέρωσης…).
Αν και κατά καιρούς κάνουμε (ελάχιστα) στοχευμένα πολιτικά σχόλια, σήμερα θα ασχοληθούμε με το σοβαρότατο θέμα της εγκληματικότητας.
Γειτονιές, συνοικίες, περιοχές, φαβέλες (ίσως σε λίγο και πόλεις ολόκληρες!), έχουν πέσει στον έλεγχο συμμοριών, οργανωμένων εμπόρων ναρκωτικών που σκοτώνουν παιδιά με μπαλωθιές, γνωστών αγνώστων, «αναρχικών» (οι πραγματικοί αναρχικοί είναι κατά της βίας, αλλά αυτό θέλει μεγάλη ανάλυση και βγαίνει από τη σφαίρα του συγκεκριμένου άρθρου).
Τα παραπάνω δεν χρειάζονται και πολλές αποδείξεις, όλοι πλέον τα δεχόμαστε εντελώς μοιρολατρικά, τα παίρνουμε σαν δεδομένα! Ας θαυμάσουμε το βίντεο από το kathimerini.gr
(https://www.youtube.com/watch?v=eXNwhqvRkms)
Ενδιαφέρον είναι και το άρθρο για την εγκληματικότητα στη Δυτική Αττική με τα μάτια των αστυνομικών – διαβάστε πατώντας στον τίτλο.
Ο γράφων είναι απλός άνθρωπος, αγράμματος σχεδόν για κάποιους, ζει σε μια μικρή επαρχιακή πόλη και πραγματικά σοκάρεται με τέτοιου είδους οπτικό υλικό!
Και εξηγώ αμέσως το λόγο:
Όχι πολλά χρόνια πριν, ήρθαν στη μικρή Κομοτηνή καμία 50ρια δίποδα αντίστοιχα με αυτά του βίντεο – είχαν οργανώσει σαφάρι, δεν θυμάμαι για ποια αφορμή, και προσπάθησαν να βανδαλίσουν ιδιωτικές περιουσίες, μαγαζιά πιο συγκεκριμένα.
Επειδή όμως στις μικρές επαρχιακές πόλεις δεν ζουν μεταλλαγμένοι, λοβοτομημένοι Αθηναίοι (το γράφω με κίνδυνο να χάσω μέρος των αναγνωστών του site, αλλά πρέπει να το γράψω!), οι μαρμαροσπάστες αντιμετώπισαν έναν μικρό στρατό από μαγαζάτορες, οι οποίοι χωρίς βία ήταν απλά εκεί, για να προστατέψουν τις περιουσίες τους σε ώρα ανάγκης…
Το σαφάρι δεν πήγε καθόλου καλά όπως καταλαβαίνετε, και κατέληξε σε ύβρεις αίσχιστου είδους από την μεριά των… μαρμαροσπαστών.
Κάποιοι πιο θερμόαιμοι από το πλήθος δέχθηκαν (κακώς) τη λεκτική πρόκληση και κυνήγησαν τους υβριστές, οι οποίοι (τι πρωτότυπο!) κατέφυγαν σε εγκαταστάσεις της πανεπιστημιούπολης με το γνωστό άσυλο…
Το οποίο όμως ίσχυε και για τους πολίτες που τους ακολούθησαν! Βλέπετε, αν δεν είσαι αστυνομικός, μπορείς να «χορέψεις» και εντός πανεπιστημίου… (Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, είμαστε 100% κατά της βίας – διαβάστε καλού κακού και τους ΟΡΟΥΣ ΧΡΗΣΗΣ του site μας ΕΔΩ.)
Το αποτέλεσμα ήταν τα προαναφερθέντα πρότυπα πολίτη / καμάρια της κοινωνίας να μην ξανατιμήσουν τη μικρή πόλη της Κομοτηνής με την χρήσιμη παρουσία τους…
Καλά, γιατί μιλάς έτσι για τους Αθηναίους; – μου είπε ένας φίλος. Ποιος μπορεί να τα βάλει μόνος του με 50 άτομα;
Μα αυτή ακριβώς η λογική του ατομιστή μας έχει φέρει σε αυτό το χάλι!Τα εγκληματικά στοιχεία λειτουργούν κατά ομάδες, το ίδιο πρέπει να κάνουμε κι εμείς!
Γνωρίζουν ότι οι νοικοκοίρηδες είμαστε πολλαπλάσιοι, δεν θα τολμήσουν να κάνουν το παραμικρό:
Φανταστείτε τι πολιτισμικό σοκ θα δέχονταν οι βάνδαλοι στο πιο πάνω βίντεο, αν ξαφνικά εμφανίζονταν μπροστά τους (άοπλοι και με ειρηνικές διαθέσεις) 200 μαγαζάτορες και 300 γείτονες από την περιοχή!
Αλλά όχι, ο μεταλλαγμένος άνθρωπος θεωρεί φυσιολογικό να του σπάνε το μαγαζί μια στο τόσο, το βάζει στα έξοδα της επιχείρησης και όλα καλά! Timidi mater non flet * σου λέει ο ραγιάς, παγκοσμίως ξεφτιλισμένος και οικονομικά υποδουλωμένος νεοέλληνας…
Μάθαμε να τα περιμένουμε όλα από τους αστυνομικούς. Οι αστυνομικοί δεν είναι θεοί.
Είναι κακοπληρωμένοι, έχουν δύσκολα ωράρια, ελλείψεις εκπαίδευσης, υποδεέστερο εξοπλισμό από το οργανωμένο έγκλημα και πολύ απλά δεν είναι πανταχού παρόντες!
Και τι να κάνουμε φίλε μου; Να μπλέξουμε με το νόμο; Να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας; Να γίνουμε παράνομοι εκδικητές; Σου μοιάζω με τον Charles Bronson; Όχι, το αντίθετο είναι το ζητούμενο: Πρέπει να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας με νόμιμο, ειρηνικό τρόπο:
Κάθε φορά που γίνεται κάτι προφανέστατα παράνομο και επικίνδυνο, τηλεφωνούμε αμέσως στο 100.
Αν έχουμε κακή / ανεπαρκή αντίδραση από το όργανο της τάξης στην άλλη άκρη του ακουστικού, επιστρατεύουμε και τους φίλους μας για μαζικά τηλεφωνήματα για τον ίδιο λόγο!
Γραφόμαστε σήμερα σε μια σχολή πολεμικών (μαχητικών λέμε πλέον) τεχνών.
Ποια τέχνη να προτιμήσουμε; Οποιαδήποτε είναι καλύτερη από το τίποτα!
Προτιμήστε κάποια που επιτρέπει την «πάλη» μεταξύ των μαθητών (sparring). Η κοιλίτσα θα πέσει, ο πολίτης – θύμα θα αρχίσει να σκέφτεται λίγο σαν κυνηγός, παραμένουμε κατά της βίας, αλλά γινόμαστε ικανοί για βία την κρίσιμη στιγμή.
Γράφουμε και τα παιδιά μας, κι αυτά στο μέλλον θα αντιμετωπίσουν ανάλογες καταστάσεις.
Πηγαίνουμε σε σκοπευτήριο για προπόνηση και αγοράζουμε όπλο. Μαθαίνουμε να το χειριζόμαστε. Δεν περιμένουμε να το χρησιμοποιήσουμε ποτέ σε κατάσταση αυτοάμυνας. Έτσι, για να υπάρχει στο σπίτι. Ο φόβος φυλάει τα έρμα!
Είναι αλλιώς ο άλλος (διαρρήκτης, βάνδαλος, δυνάστης, διεφθαρμένος πολιτικός, δύναμη κατοχής) να γνωρίζει ότι αντιμετωπίζει πιθανό οπλοκάτοχο – ακόμα κι αν δεν σκοπεύουμε ποτέ να χρησιμοποιήσουμε το όπλο μας για βία.
Αρχίζουμε πάλι να μιλάμε στους γείτονες μας, τόσο στο σπίτι, όσο και στη δουλειά. Οργανωνόμαστε, καλούμε φίλους και γνωστούς σε σκοπευτήρια και πολεμικές τέχνες. Κάνουμε νέους φίλους.
Κοινωνικοποιούμαστε.
Όταν έρθει ο κίνδυνος, την κρίσιμη ώρα θα μιλήσουν οι αριθμοί – οι πολλοί είναι πάντα το καλύτερο ειρηνικό αποτρεπτικό μέσο!
Εξοπλίζουμε την επιχείρηση μας με συναγερμό (τηλεφωνικής ειδοποίησης) και κατά προτίμηση άθραυστους υαλοπίνακες. Γνωρίζουμε ποια αντικείμενα μπορεί να χρησιμοποιηθούν ως όπλα σε ώρα ανάγκης, τόσο στη δουλειά, όσο και στο σπίτι.
Όλα τα παραπάνω δεν θα γίνουν σε μία μέρα. Στο χέρι μας όμως είναι να αλλάξουμε τη γειτονιά μας και κατ επέκταση την περιοχή μας, την πόλη μας – πρώτα όμως πρέπει να αλλάξουμε εμείς οι ίδιοι!
ΥΓ. Αν κάποιος Αθηναίος παρεξηγήθηκε από τα γραφόμενα, ας το σκεφτεί λίγο καλύτερα: Σκοπός ήταν η αφύπνιση, όχι η προσβολή…
