Οσοι έχουν δει πώς «τρέχει» μια φωτιά, ειδικά σε δασική έκταση, προφανώς θα έχουν τρομάξει. Δεν το χωράει ο ανθρώπινος νους, αν δεν το έχει αντικρίσει με τα μάτια του, ότι μια πυρκαγιά μπορεί με το «σπρώξιμο» του Αιόλου να σαρώνει τα πάντα στο πέρασμά της, με απίστευτες ταχύτητες, που παραπέμπουν σε… δίκυκλο!
Ηταν καλοκαίρι του 1995, όταν μια μεγάλη πυρκαγιά έπληξε την ευρύτερη περιοχή της Ζήριας. Οι δημοσιογράφοι που βρέθηκαν εκεί για την κάλυψή της είχαν ανεβεί σε ένα λόφο, πολλές εκατοντάδες μέτρα μακριά από τις φλόγες. Ωστόσο, στη θέα τους, οι πυροσβέστες άρχισαν να τους φωνάζουν για να απομακρυνθούν από εκεί. Οι δημοσιογράφοι υπάκουσαν, αν και με ένα ύφος απορίας. Κανένας τους δεν περίμενε ότι ελάχιστα λεπτά αργότερα η φωτιά θα έφτανε στο σημείο όπου βρίσκονταν με την ψευδαίσθηση ότι ήταν ασφαλείς.
Οταν, λοιπόν, βιώνεις (έστω και από δημοσιογραφική σκοπιά) το μέγεθος και τη δυναμική μιας μεγάλης πυρκαγιάς «συνετίζεσαι», υπό την έννοια ότι μαθαίνεις να γίνεσαι πιο φειδωλός στα σχόλιά σου και λιγότερο δεκτικός σε καταγγελτικές «κορόνες».
Αυτός είναι ο λόγος που κατανοείς μεν απολύτως τις κραυγές αγωνίας και την απόγνωση όλων όσοι βλέπουν τις περιουσίες τους να καίγονται, αλλά δεν συμμερίζεσαι απαραίτητα και τις καταγγελίες τους για έλλειψη συντονισμού και μέσων πυρόσβεσης, ιδίως εναέριων.
Δεν γίνεται ο καθένας να έχει κι ένα πυροσβεστικό όχημα έξω από το σπίτι του, όταν αυτό είναι έτοιμο να παραδοθεί στις φλόγες. Οπως δεν γίνεται και όποτε ξεσπάνε ανά την ελληνική επικράτεια ταυτόχρονα πολλές πυρκαγιές να σπεύδουν παντού, σε πρώτο χρόνο, τα πυροσβεστικά αεροπλάνα, όσα κι αν υπάρχουν. Πού να πρωτοπάνε;
Η ολονύχτια τηλεοπτική κάλυψη της καταστροφικής πυρκαγιάς που έκαψε τον Κάλαμο, τον Βαρνάβα, το Καπανδρίτι και κατ’ επέκταση ένα μεγάλο μέρος της Ανατολικής Αττικής, επιβεβαίωσε του λόγου το αληθές.
Αλλος φώναζε για τα αεροπλάνα, λέγοντας ότι δεν έσπευσαν να επιχειρήσουν εγκαίρως με αποτέλεσμα η φωτιά να ξεφύγει, άλλη φώναζε να επέμβει ο στρατός. Λες και οι στρατιώτες είναι εκπαιδευμένοι για την κατάσβεση των πυρκαγιών…
Και από κοντά, σε επίπεδο Αρχών, η συνήθης επίρριψη ευθυνών από τον έναν στον άλλο, από την Τοπική Αυτοδιοίκηση στην κεντρική εξουσία, και αντιστρόφως.
Κατά τα άλλα, αν θέλει κάποιος να εστιάσει σε μια σοβαρή έλλειψη, πέραν αυτών σε πυροσβεστικά αεροπλάνα και οχήματα, θα διαπιστώσει ότι αυτή αφορά τις αντιπυρικές ζώνες. Αυτές δεν υπήρχαν, τουλάχιστον στον βαθμό που θα έπρεπε να υπάρχουν. Απόδειξη συνιστά το γεγονός ότι σε φωτιές που βρίσκονταν σε πλήρη εξέλιξη, χωματουργικά μηχανήματα άνοιγαν δρόμους! Τις αντιπυρικές ζώνες, δηλαδή, που έπρεπε να ήταν, ήδη, διανοιγμένες.
Συμπέρασμα; Δέκα χρόνια μετά από τη φονική πυρκαγιά της Ηλείας, η οποία δοκιμάστηκε επίσης (και πάλι) αυτές τις μέρες από τον πύρινο εφιάλτη, φαίνεται ότι δεν βάλαμε μυαλό. Και πάλι καλά να λέμε, που τούτη τη φορά δεν θρηνήσαμε ανθρώπινα θύματα…
