Η ΑΝΑΓΚΗ της Κυβέρνησης να επιδιώξει μια δημοσκοπική ανάκαμψη κομίζοντας «καλά νέα» στην κοινωνία, την οδήγησε στην ιδέα να εμπλακεί σε μια επικίνδυνη υπόθεση. Υποσχέθηκε πράγματα που δεν γίνονταν στην Παιδεία. Και φυσικά δεν κατάφερε να τα κάνει. Μοιραίο ήταν να προκαλέσει σάλο και σύγχυση. Και να εκτεθεί σε τυφώνα, τους ανέμους του οποίου η ίδια απελευθέρωσε.
ΗΔΗ ο υπουργός αγωνίζεται απελπισμένα, και νευρικά, να αναδιπλωθεί ευσχήμως, κατά τρόπο που μάλλον εμπαίζει τη νοημοσύνη των πολιτών και χειροτερεύει την κατάσταση. Πέρα, όμως, από το πολιτικό κόστος των παλινωδιών, υπάρχει και το κοινωνικό: Γονείς και έφηβοι, όπως και οι εκπαιδευτικοί, που εμπίπτουν στη δέσμη των όποιων αλλαγών, έχουν καταληφθεί από σύγχυση. Δεν ξέρουν τι θα ισχύσει -και μάλλον ούτε ο υπουργός γνωρίζει- και πώς θα πρέπει να προσαρμοστούν στην όποια νέα κατάσταση.
ΣΤΟ μεταξύ άνοιξαν μέτωπα με τον συνδικαλιστικό κόσμο, δημιουργήθηκαν εντυπώσεις, εντάθηκαν οι αναταράξεις. Το τελευταίο που χρειάζεται η Παιδεία είναι ένα έλλειμμα αξιοπιστίας και αβεβαιότητα.
ΜΠΟΡΟΥΣΕ εύκολα η Κυβέρνηση να καταλάβει -δεν είναι άνθρωποι άσχετοι με το αντικείμενο- ότι το ζήτημα των εξετάσεων θέλει δουλειά σε βάθος και είναι εύφλεκτο. Μπορεί να το καταλάβει και τώρα. Να μην επιμείνει σε αλλαγές που περιπλέκουν τα πράγματα και εισάγουν άλλα δαιμόνια, όπως οι πάντες προειδοποιούν. Να ζυγίσει καλύτερα την κατάσταση, διαλεγόμενη με τις πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις. Και εάν ο υπουργός είναι υπερταυτισμένος με τις μεταβολές που πηγαινοφέρνει, υπάρχει και γι’ αυτό λύση στον επόμενο ανασχηματισμό.
ΜΙΛΑΜΕ για την Παιδεία, μιλάμε για τα παιδιά. Οφείλουμε όλοι μας σεβασμό και ευαισθησία.
Πηγή: http://pelop.gr
