Απουσίασα ἕνα 10ήμερο ἀπό τήν ’Αττική καὶ εἶχα ἀποσυρθεῖ στά ἐνδότερα τῆς Μέσα Μάνης καὶ ἀκολούθως στίς βουνοσειρές τοῦ Πάρνωνα. Σε ὅλο αυτό τό μικρό διάστημα δέν εἴχα καμμιά ενημέρωση για τό τί γίνεται στήν Ελλάδα και στον κόσμο. Κατά τήν ἐπιστροφή, ὅταν πέρασα ἀπό τήν τελευταία σήραγγα (τελευταία για τον ἐρχόμενο καὶ πρώτη για τον ἐξερχόμενο) τῆς ’Εθνικής Οδού Αθηνῶν-Κορίνθου τήν οποία ἐγκαινίασε προ ἐτῶν ὁ κ. Σημίτῆς καὶ ἡ ὁποία φέρει τό σημαδιακό ὅνομα «Mαύρη ‘Ώρα», άνοιξα τό ραδιόφωνο και τότε πληροφορήθηκα ὅτι άνοιξε νέος εμφύλιος πόλεμος ἀνάμεσα στήν κυβέρνηση καὶ στήν ἀξιωματική ἀντιπολίτευση. Καὶ ποια ἡ ἀφορμή; Τό ζήτημα που δημιούργησε ἡ ’Εσθονία ῶς προεδρεύουσα χώρα τῆς Εὐρωπαϊκής ’Ενώσεως σχετικά με τά ἐγκλήματα τῶν κομμουνιστῶν. ‘
Η ’Εσθονία, μία μικρή χώρα τῆς Βαλτικής που κατά τήν τοπική γλώσσα ονομάζεται Viroma ἥ Ραχβάμα (τό ’Εσθονία είναι ’Αγγλικό) ἔχει πρωτεύουσα τό Ταλλίν ἥ Ρεβάλ. ’Επί αιώνες ἦταν ἐπαρχία τῆς ρωσικής αυτοκρατορίας καὶ μόνο στίς 26 Ιανουαρίου τοῦ 1921 τό ανώτατο συμμαχικό συμβούλιο τήν ἀναγνώρισε ῶς ἀνεξάρτητο κράτος. Οἱ Μπολσεβίκοι τήν εἴχαν προαναγνωρίσει με τή συνθήκη τοῦ Ταρτού στίς 2 Φεβρουαρίου 1920. Ὅμως με τό μυστικό σύμφωνο Ρίμπεντροπ-Μολότωφ ἡ ’Εσθονία ακόμα ῶς πλησιέστατη προς τό Λένινγκραντ χώρα (ελέγχει τήν είσοδο τοῦ Φιννικού Κόλπου) περιήλθε υπό τήν κυριαρχία τῶν Σοβιετικῶν. Μοιραία τά ἀντιρωσικά αισθήματα πληθύνθηκαν.
Καὶ για αυτό οἱ Εσθονοί, όταν άρχισε ἡ ἐπιχείρηση «Βαρβαρόσσας» κατά τῆς Σοβιετικής ’Ενώσεως (20 Ιουνίου 1941) τάχθηκαν ὁλοσχερώς στο πλευρό τῶν Γερμανῶν. Δέν ἦταν ἀπό αγάπη προς τον ναζισμό ούτε ἀπό ἀπέχθεια προς τόν κομμουνισμό. Κινοῦσα αιτία ἦταν τό μίσος τούς κατά τῆς Ρωσίας. Ὅπως γράφω στόν Γ’ τόμο τῆς τετράτομης ιστορίας μου τοῦ Β’ Παγκοσμίου πολέμου, που θά κυκλοφορηθεί στίς ἀρχές Δεκεμβρίου, τουλάχιστον 75.000 ’Εσθονοί πολέμησαν στο πλευρό τῶν Γερμανῶν. Η ’Εσθονία ἦταν ἡ κύρια ἀφετηρία τῶν Γερμανῶν κατά τοῦ Λένινγκραντ. Και ἀπό τά ἐσθονικά λιμάνια γινόταν ὁ ανεφοδιασμός τῶν γερμανικῶν δυνάμεων που επί 1.000 σχεδόν ημέρες πολιορκούσαν τήν πόλη τοῦ Μ. Πέτρου καὶ τοῦ Λένιν.
Ὅταν άρχισε να σπάει ὁ γερμανικός κλοιός καὶ να ἐκδηλώνεται ἡ σοβιετική ἀντεπίθεση, τό μίσος τῶν Σοβιετικῶν κατά τῶν ’Εσθονῶν εἴχε κορυφωθεί καὶ ενώ διακυρηχτικά μπήκαν στήν χώρα σαν ἀπελευθερωτές, συμπεριφέρθηκαν σαν ἐκδικητές. ὅχι ἀπλώς ῶς τιμωροί. Διαπράχθηκαν ἐγκλήματα φοβερά που ἦταν απότοκος παλαιότερου μίσους που τώρα εἶχε παροξυνθεί. ’Αξίζει να σημειωθεί ὅτι τό 1924 εἶχε ξεσπάσει στο Ρεβάλ κομμουνιστική εξέγερση που εἶχε με σκληρά μέτρα κατασταλεί. Άρα ὁ Β’ Παγκόσμιος πόλεμος ἔδωσε τό ἔναυσμα ώστε τό αρχαίο μίσος να φουντώσει. Παρότι ἡ ’Εσθονία ανακηρύχθηκε σοβιετική δημοκρατία, ἡ βία και ἡ τρομοκρατία συνεχίστηκαν.
Μετά τήν πτώση τοῦ σοβιετικού καθεστώτος ἡ χώρα ἔδινε τήν εἰκόνα άπορου φαντάσματος. Είκοσι χρόνια μετά που τήν ἐπισκέφθηκα, ἔδινε εἰκόνα ἀναρρώσεως που μεταβλήθηκε, χάρη στήν ἔνταξή τῆς στήν Ε.Ε., σε μία μέτρια εὐημερία. Τώρα εύλογα ὁ καλοπροαίρετος ἀναγνώστης διερωτάται: Τί είδους ἀντικομμουνιστική υστερία ἔπιασε τούς ’Εσθονούς μετά ἀπό τόσα χρόνια, ἀφότου κατέρρευσαν τά εὐρωπαϊκά κομμουνιστικά καθεστώτα; Καὶ καλά οἱ ’Εσθονοί. Αμ εμείς; Δέν μᾶς άρκεσε ὁ πολυετής καὶ πολυαίμακτος εμφύλιος καὶ θέλουμε να τον ἐπαναλάβουμε; Εἴναι άσκηση σοβαρής πολιτικής τό να χαρακτηρίζεται ἡ κυβέρνηση σταλινική και ἡ ἀξιωματική αντιπολίτευση χιτλερική; Τί θέλουμε και ξύνουμε πληγές; Κάποιοι θέλουν να ξυπνήσουν οἱ βρυκόλακες τοῦ παρελθόντος. ‘Ένα σοφό μανιάτικο μοιριολόι λέει:
«’Εδώ γαλέρες μάχονται
φρεγάτες πολεμοῦσι,
τί θέλουν οἱ παλιόβαρκες
στή μέση για να μποῦσι;».
Τά ἐγκλήματα τῶν κομμουνιστῶν ἔχουν καταγγελθεί από τούς ίδιους τούς κομμουνιστές. Τί ἐγκυρότερο από τον περίφημο λόγο τοῦ Χρουτσόφ και τίς ἀποκαλύψεις τοῦ Γκορμπατσώφ; Δέν θά πω ὅτι πρέπει οἱ πολιτικοί να τά ἀγνοούν. Θά πῶ ὅτι δέν πρέπει να τά ἀξιοποιούν για να πετύχουν στόχους τωρινούς. Καὶ τώρα ἡ Ρωσία (ὁ κομμουνισμός είναι πρόσχημα) ἔχει μπει στο στόχαστρο τῆς Γερμανίας (που ἔχει κάθε λόγο να θέλει να πάρει «ρεβάνς») καὶ τῶν ΗΠΑ μετά τήν άνοδο τοῦ Τραμπ. ’Εμείς δέν ἔχουμε κανέναν λόγο συμμετοχής στήν ἀντιρωσική ἐκστρατεία. Μᾶς κόστισε πολύ ἡ συμμετοχή μᾶς στήν περιβόητη ἐκστρατεία τῆς Κριμαίας. ‘Ὁ Κεμάλ δέν θά μπορούσε να υψώσει ἀνάστημα σε εμάς χωρίς τήν βοήθεια τῶν Μπολσεβίκων. Σήμερα, που ἡ ἀπειλή τοῦ ’Ερντογάν εἴναι περισσότερο ἔντονη από κάθε άλλη φορά, εἴναι φρόνιμο να μη ἐρεθίζουμε τήν Άρκτο τοῦ Βορρά. Διότι κατ’ αυτής στρέφονται όλα τά όψιμα ἀντικομμουνιστικά βέλη.
Τά εγκλήματα τῶν Ναζιστῶν καὶ τῶν κομμουνιστῶν, ἁς γίνουν υπόθεση τῶν ιστορικῶν καὶ ὅχι τῆς πολιτικής τῶν κρατῶν. Διότι οἱ προθέσεις κάποιων κυβερνώντων εἴναι σκοτεινές. Καὶ ἡ ’Εσθονία, εἴναι ἡ πρώτη χώρα που ἔπρεπε να κρατεῖ αιδήμονα σιγή, διότι συνέπραξε -από μίσος προς τήν Ρωσία- σχεδόν καθολικά με τήν χιτλερική Γερμανία. Ὅσο για μᾶς, ἁς μην ξαναμποῦμε στήν σήραγγα τῆς «Mαύρης ‘Ώρας»
