Όλες οι γειτονικές χώρες (δεν τις λες και φιλικές, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα), αξιοποιούν – χρησιμοποιούν τους μετανάστες τους ως μοχλό πίεσης.
Ο απόδημος ελληνισμός παραμένει εν πολλοίς αναξιοποίητος, διχασμένος χωρίς πραγματική εθνική συνείδηση αλλά μια φολκλορικού τύπου αγάπη προς τη μητέρα πατρίδα.
Οι Τούρκοι εδώ και χρόνια χρησιμοποιούν επιτυχημένες επαγγελματικές εταιρίες στις Η.Π.Α. -κυρίως- ως λόμπι προβολής των τουρκικών θέσεων.
Οι Σκοπιανοί, με ολιγάριθμους απόδημους στις χώρες υποδοχής μεταναστών, δημιούργησαν κι αυτοί “λόμπι”, που αφενός προσπαθεί να επηρεάζει τις πολιτικές αποφάσεις, αφετέρου (κυρίως) αποτελεί όργανο προπαγάνδας των αλυτρωτικών σκοπών τους.
Το ίδιο έπραξαν και οι Αλβανοί, όπου κρατούν στην επικαιρότητα ψηλά το ανύπαρκτο ζήτημα της Τσαμουριάς, που κι αυτό μια μέρα θα το βρούμε μπροστά μας.
Η Ελλάδα, με ομογενείς σε αριθμό ίσο με τους ιθαγενείς, αντί να εκμεταλλευθεί το ισχυρό όπλο της, ουσιαστικά το αδρανοποιεί. Χρόνια τώρα, οι ελλαδικές κυβερνήσεις θέλησαν -και το πέτυχαν- να μεταφέρουν τον κομματισμό ΚΑΙ στην αλλοδαπή.
Από την κοντινή Βόρειο Ήπειρο ως τη μακρινή Αυστραλία μεταφέρθηκε το μικρόβιο του διχασμού. Κάποτε (πολύ παλιά) εξάγαμε πολιτισμό. Τώρα εξάγουμε τη συνήθεια των πράσινων, ροζ και γαλάζιων καφενείων.
Μόνο στη Βόρειο Ήπειρο έχουμε τρία κόμματα να εκπροσωπούν την ελληνική κοινότητα, και μεγάλο αριθμό πολιτικών ελληνικής καταγωγής διεσπαρμένο στα αλβανικά κόμματα.
Τόσο καλά.
