Μπορεί να υποδεχόμαστε με μια μικρή μελαγχολία τον Σεπτέμβρη, ίσως, μια και κλείνει σημειολογικά μα και πραγματικά το καλοκαίρι.
«Κάθε κατεργάρης στον πάγκο του», έλεγε η γιαγιά μου, η Αλίκη, και η φράση της αυτή σηματοδοτούσε την τακτοποίηση και την προσαρμογή στο πρόγραμμα που έπρεπε να ετοιμαστεί.
Το τέλος των διακοπών είναι μια μικρή απώλεια. Οταν τελειώνει κάτι, χάνεται αυτό που είχαμε.
Μας λυπεί η απώλεια όλων αυτών που πρέπει να αφήσουμε (πρόσωπα, δραστηριότητες κτλ). Και δεν έχουμε όλοι, εννοείται, τις ίδιες αντοχές απέναντι στην απώλεια.
Θα νομίζετε πως φλυαρώ σήμερα, σαν να είμαι εκτός θέματος. Κι όμως, απώλεια και πολυφαγίες είναι άρρηκτα συνδεδεμένες στη διατροφική συμπεριφορά του ανθρώπου που έχει διαταραχή βάρους.
Πώς; Το θέμα είναι, όπως πάντα, ο τρόπος προσέγγισης των πολυφαγιών.
Ενα μεσημέρι, στη διάρκεια της διαμονής μου σε ένα ξενοδοχείο, την ώρα του γεύματος παρατηρούσα, άθελά μου, πιάτα φορτωμένα με μεγάλες ποσότητες φαγητών να μεταφέρονται στα τραπέζια.
Θα μπορούσε να πει κανείς, σε ένα πρώτο, βιαστικό συμπέρασμα, πως όλη αυτή η εικόνα αφορά την απληστία «θέλω να τα δοκιμάσω όλα, να μη χάσω καμία γεύση».
Θα μπορούσε να είναι έτσι. Είναι όμως; Και γιατί εμφανιζόταν αυτή η εικόνα; Οπως ξέρετε, την κατανόηση τη συναντάμε στις δεύτερες σκέψεις και ματιές σ’ αυτό που πιθανόν να κρύβεται πίσω από την πράξη.
Αυτή η εικόνα «τα θέλω όλα» είναι το αποτέλεσμα του ότι «δεν έχω τίποτα» ή «δεν αντέχω να μην έχω τίποτα».
Στη θέα ενός τόσο πλούσιου μπουφέ η απώλεια της γεύσης ως πιθανότητα φαντάζει απειλητική.
Δεν ξεχνάμε ότι για τον υπέρβαρο είναι απαγορευμένο να τρώει και να απολαμβάνει (είναι μονίμως στη στέρηση γιατί πρέπει να αδυνατίσει), κατ’ ουσίαν δεν έχει τίποτα.
Είναι πολύ λίγα αυτά που του αναλογούν, ειδικά όταν είναι μονίμως σε δίαιτα. Πώς να αφήσει να πάει χαμένη η ευκαιρία (αυτή η γεμάτη τύψεις ευκαιρία) να γευτεί μια τόσο πλούσια θέα εδεσμάτων που περνούν από μπροστά του, προκαλώντας τον;
Αν πηγαίναμε πιο πέρα και κάναμε και τρίτη σκέψη αναζητώντας πληροφορίες στον τομέα της Ψυχολογίας, θα καταλήγαμε στη γνώση -την οποία όλοι έχουμε, απ’ όσο νομίζω- πως μία από τις πρώτες απώλειες (αποχωρισμούς) είναι ο απογαλακτισμός.
Το παιδί πενθεί την απώλεια του μαστού για ό,τι αυτός αναπαριστά (αγάπη, ασφάλεια, τροφή), θέλει το γάλα του και δεν το έχει, θέλει κάτι και δεν το έχει.
Το τέλος του μεσημεριανού φαγητού. Μια μικρή απώλεια. Οταν τελειώνει κάτι, χάνεται αυτό που είχαμε. Το φαγητό εν προκειμένω.
Ο παχύσαρκος μοιάζει να βιώνει μια διαρκή και αθέλητη απώλεια. Αναζητά την τροφή σαν να μην αντέχει καθόλου την απώλειά της. Αναζητά να την ξαναβρεί. Ξανά και ξανά.
Και καλά κάνει. Δεν έχει άλλη λύση. Δεν φταίει.
Καλείται όμως να βρει μια λύση. Και η πρώτη του λύση είναι να απενοχοποιηθεί από τα δεσμά που τον πιέζουν και τον επιβαρύνουν.
Η παχυσαρκία, ως ψυχοσωματική ασθένεια, χρειάζεται μεγάλο σεβασμό και πολύ προσεκτική αντιμετώπιση. Είναι ένα πολυσύνθετο πρόβλημα – και πολυπαραγοντικό στη δημιουργία του.
Μην ξεχνάτε ποτέ και μην ξεγελιέστε: δεν υπάρχουν μαγικές συνταγές για θεαματικές απώλειες βάρους, αποτελεσματικά θαυματουργά σκευάσματα που υπόσχονται διάλυση λίπους.
Δεν αλλάζουν οι διατροφικές συνήθειες και δεν βελτιώνεται η υγεία σε δέκα ή είκοσι μέρες.
Η πορεία προς το αποτελεσματικό και όχι επικίνδυνο για τον οργανισμό σας αδυνάτισμα απαιτεί κατάλληλους ειδικούς, υγιεινή διατροφή (όχι διαιτολόγια στερητικά της θρέψης), επιμονή στην επίπονη και γεμάτη απογοητεύσεις προσπάθεια που θα καταβάλλετε.
Το σπουδαιότερο ωστόσο είναι η στάση σας απέναντι στο πρόβλημα. Πώς θα τοποθετηθείτε ως προς τον εαυτό σας, αφού δεχτείτε ότι έχετε δικαίωμα να κρύβεστε και να τρώτε και να παχαίνετε, όταν δεν μπορείτε αλλιώς.
Να αντιμετωπίσετε τις πολυφαγίες σας, τους φόβους και τις αποτυχίες σας, με επιστροφές στην υγιεινή σας διατροφή, ξανά και ξανά.
Μόνο όταν κάποιος βλέπει τι κάνει και τι συμβαίνει πραγματικά, δέχεται να είναι έτσι τα πράγματα.
Αυτό είναι η αποδοχή. Να βλέπω το πρόβλημα και όχι να αποφεύγω να ζυγιστώ.
Να αντιλαμβάνομαι πως δεν θα μπορέσω ποτέ να ορίσω τις πολυφαγίες μου, όμως θα μπορέσω και θα μάθω και θα καταφέρω να ορίσω τις συνθήκες μου.
Τις συνθήκες που είναι κατάλληλες για να με προσέχω και να με φροντίζω, ώστε να μην έχω ανάγκη τις πολυφαγίες.
Μπορεί να υποδεχόμαστε με μια μικρή μελαγχολία τον Σεπτέμβρη, ίσως. Πιστεύω ότι θα την αντιμετωπίσουμε. Καλή δύναμη.
Ξέρετε ότι:
1. Στο ανθρώπινο σώμα οι νεφροί αντιπροσωπεύουν τον τομέα της συντροφικότητας. Οι πόνοι και οι ασθένειες των νεφρών εμφανίζονται όποτε ο ασθενής βρίσκεται σε σύγκρουση με τον/τη σύντροφό του. Λέγοντας «συντροφικότητα», δεν εννοούμε μόνο τη σεξουαλικότητα, αλλά βασικά κάθε μορφή και τρόπο συνάντησης με άλλον άνθρωπο.
2. Ολες οι βιοχημικές αντιδράσεις (π.χ., ανάκτηση ενέργειας, σύνθεση λευκωμάτων) εξαρτώνται από τη σταθερότητα της αξίας του Ph (εντός συγκεκριμένων ορίων). Το αίμα παραμένει ακριβώς στη μέση, μεταξύ όξινου και βασικού, μεταξύ του Γιν και του Γιανγκ.
3. Αντίστοιχα, κάθε συντροφική σχέση στηρίζεται στην προσπάθεια μιας αρμονικής εξισορρόπησης των δύο πόλων, του αρσενικού (Γιανγκ, οξέος) και του θηλυκού (Γιν, βάσης). Οπως οι νεφροί είναι υπεύθυνοι για την εξισορρόπηση οξέων και βάσεων, έτσι και η συντροφική σχέση φροντίζει αντίστοιχα ώστε ο δεσμός με έναν άνθρωπο να τελειωθεί προς την κατεύθυνση της ολότητας.
Τα τιπ είναι από το βιβλίο «Η ασθένεια ως πορεία της ψυχής», των Ντέτλεφσεν Τόρβαλντ – Ντάλκε Ρούντιγκερ, εκδ. Πύρινος Κόσμος, 2006.
*Σύμβουλος διατροφής
