Αψηφώντας τις κυρώσεις που επιβλήθηκαν από τους ΗΠΑνθρωπους, η Ρωσία τηρεί τη δέσμευσή της στην εμπορική συμφωνία (Δεκέμβριος 2016) με τη Βενεζουέλα βάσει της οποίας θα της προμηθεύει 60.000 τόνους σιταριού κάθε μήνα. Οι πρώτοι 30.000 τόννοι έφτασαν στο Puerto Cabello με το πλοίο ΚΕΝ GΟΗ και μια δεύτερη αποστολή 30.000 τόννων είναι ήδη καθ’ οδόν.
Οι Bενεζουελάνοι κάνουν καθημερινά τεράστιες ουρές έξω από τα αρτοπωλεία, τόσο το πρωί όσο και το μεσημέρι, γιατί λείπει δραματικά το σιτάλευρο. Η προμήθεια των φούρνων βρίσκεται στο 1/3 της απαιτούμενης ποσότητας και φυσικά η ζήτηση δεν καλύπτεται.
Πώς όμως δημιουργήθηκε αυτό το πρόβλημα; Είναι κάποια ανικανότητα ή κάποιος σαδισμός της κυβέρνησης Μαδούρο; Όχι, είναι ο οικονομικός πόλεμος των ΗΠΑ και των λούστρων τους: πολύ πριν το τελευταίο κύμα επιθετικών κυρώσεων του Τραμπ κατά της Βενεζουέλας, Αμερικανοί, Καναδοί και Αργεντίνοι προμηθευτές (επί κυβερνήσεως Macri) σταμάτησαν τις εξαγωγές τους σε αλεύρι σίτου προς την Βενεζουέλα, δημιουργώντας μια τεχνητή έλλειψη τροφίμων κι ελπίζοντας σε μια λαϊκή εξέγερση κατά της νόμιμης κυβέρνησης.
Ακόμα πάντως δεν τους βγήκε και ίσως η ρωσική παρέμβαση τους χαλάσει και πάλι τη βρωμοδουλειά. Ταυτοχρόνως ο Μαδούρο αποδεσμεύει τις εξαγωγές πετρελαίου από το δολάριο και υιοθετεί ένα καλάθι νομισμάτων (ρούβλι, ευρώ, ρουπία, γουάν, γέν).
Θα τα καταφέρει καλύτερα από τους Σαντάμ και Καντάφι που το είχαν δοκιμάσει και στοχοποιήθηκαν; Ας το ευχηθούμε.
