Η πρόσφατη συνεδρίαση της ελληνικής Βουλής για την «Ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων της Μικράς Ασίας» αποκάλυψε το μέγεθος του προβλήματος που έχουμε απέναντι στην ιστορική μας συνείδηση. Η αυθαίρετη αφαίρεση, για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά, του όρου «Γενοκτονία» από την ημερήσια διάταξη, και η αντικατάστασή του με αυτόν της «Καταστροφής», δεν συνεπάγεται μόνον την παραβίαση της ομόφωνης απόφασης της Βουλής το 1998 που έγινε νόμος του κράτους. Κι αυτό φάνηκε από τη σαθρή επιχειρηματολογία που επιστρατεύθηκε με σκοπό να δικαιολογηθεί η στρέβλωση.
Ούτε λίγο ούτε πολύ, σύμφωνα με τις απόψεις που διατυπώθηκαν, οι Έλληνες οφείλουμε να αναμορφώσουμε την αποτίμηση του παρελθόντος μας στο όνομα του μέλλοντος. Δηλαδή, μας προτρέπουν να αποδεχθούμε το ψεύδος, και να «κουκουλώσουμε» τα γεγονότα για να… τραβήξουμε μπροστά. Να πετάξουμε, ως εκ τούτου, στον κάλαθο των αχρήστων τη σολωμική διδαχή «Εθνικόν το αληθές». Το λάθος που κάνουν οι «οπαδοί της λήθης» είναι διπλό. Πρώτον, απέναντι στην ιστορική πραγματικότητα. Η εξολόθρευση του χριστιανικού πληθυσμού της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, και στη συνέχεια της Τουρκίας, ήταν οργανωμένη και εκτυλίχθηκε σε διαφορετικές φάσεις, από τις αρχές του 20ου αιώνα μέχρι και το 1922 – 23. Η επικείμενη διάλυση του «μεγάλου ασθενούς», ενεργοποίησε ένα κυνικό σχέδιο, με τη συμβολή και της Γερμανίας του Κάιζερ, που στόχευε στη θρησκευτική ομογενοποίηση του πληθυσμού της Οθωμανικής αυτοκρατορίας μέσω της φυσικής εξόντωσης όλων των Χριστιανών. Το τερατώδες αυτό εγχείρημα πήρε γιγαντιαίες διαστάσεις υπό την καθοδήγηση των Νεοτούρκων. Η αρχή έγινε με τους Αρμενίους, για να ακολουθήσουν οι Έλληνες του Πόντου και της Μικράς Ασίας, καθώς και οι Ασσύριοι. Εκατομμύρια σφαγιάσθηκαν ή πέθαναν στις πορείες θανάτου προς τα Αμελέ Ταμπουρού.
Ένα έγκλημα πέρα από κάθε φαντασία, που ολοκληρώθηκε με τη σφαγή της Σμύρνης και την εκδίωξη των εναπομεινάντων Χριστιανών. Όπως σημείωνε σε αναφορά του στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ ο Τζωρτζ Χόρτον, γενικός πρόξενος των ΗΠΑ στη Σμύρνη εκείνη την περίοδο, «όλες οι σφαγές που έχουν γίνει στην ιστορία του τουρκικού λαού σε βάρος πληθυσμών, διατάσσονταν πάντα από ανώτερες αρχές και δεν αποτελούσαν πρωτοβουλία κατώτερων αξιωματικών ή αυθόρμητες βιαιότητες του όχλου».
Ως εκ τούτου, ιστορικά και νομικά ο όρος Γενοκτονία είναι ακριβής, σύμφωνα και με τον ορισμό που δίδει στις Γενοκτονίες ο ΟΗΕ ήδη από το 1948. Το λάθος, ωστόσο, δεν περιορίζεται ως προς το παρελθόν, αλλά σχετίζεται άμε- σα με το παρόν και το μέλλον. Οι υποστηρικτές της «λήθης» και της θεωρίας του «συνωστισμού» ρίχνουν ουσιαστικά νερό στον μύλο μιας αναθεωρητικής και αμετανόητης Τουρκίας. Γιατί η Άγκυρα ουδόλως έχει δείξει στοιχεία μεταμέλειας. Αντιθέτως, εορτάζει πανηγυρικά τη σφαγή της Σμύρνης, μαζί με τη μάχη του Ματζικέρτ, και κατηγορεί τα θύματα για τον χαμό τους. Εκτός αυτού, συνεχίζεται αδιάλειπτα η Γενοκτονία της μνήμης.
Βυζαντινές εκκλησίες μετατρέπονται σε τζαμιά και ακόμη και η Αγιά Σοφιά στην Πόλη είναι στο στόχαστρο των ισλαμιστών. Ολ’ αυτά, μάλιστα, συνοδεύονται από μια άκρως επιθετική πολιτική έναντι του ελληνισμού, στο πλαίσιο του οράματος της ανασύστασης του οθωμανικού κράτους. Αντί, λοιπόν, εμείς να υψώσουμε στεντόρεια τη φωνή μας, ώστε να εξαναγκαστεί το τουρκικό κράτος να αναγνωρίσει την Γενοκτονία των Χριστιανών, αντί να συντονίσουμε τα βήματά μας με τους άλλους λαούς που υπέστησαν την ίδια Γενοκτονία –τους Αρμενίους και τους Ασσύριους-, αντί να συνδέσουμε τη Γενοκτονία στη Μικρά Ασία με τα όσα γίνονται εναντίον των Χριστιανών στη Μέση Ανατολή ως άμεση συνέχειά της, εμείς επιλέγουμε την άφεση αμαρτιών στο όνομα δήθεν της ειρήνης.
Ως εκ τούτου, ας μην μας εκπλήσσει το γεγονός ότι η θρασύτητα της γείτονος ενισχύεται όσο περνάει ο καιρός. Έχουμε βάλει και εμείς το χέρι μας προς τούτο. * Ο Μάξιμος Χαρακόπουλος είναι βουλευτής Λαρίσης της Νέας Δημοκρατίας και συγγραφέας του βιβλίου «Ρωμιοί της Καππαδοκίας».
