Από τη Ράνια τη Σβίγγου ως τον Δημήτρη Παπαδημούλη και από το επίσημο κόμμα ως τα τρολ δευτέρας διαλογής, ο ΣΥΡΙΖΑ καταδικάζει τη βία των ισπανικών αρχών εις βάρος των Καταλανών που πήγαν στις κάλπες. Ωραία.
Οι περισσότερες ανακοινώσεις προτάσσουν την ανάγκη για δημοκρατικό διάλογο των δύο πλευρών, ενώ ορισμένοι υιοθετούν τη θέση των Podemos που, λίγο ως πολύ, πρότειναν ανεμπόδιστη διεξαγωγή δημοψηφίσματος, το οποίο, όμως, δεν θα οδηγήσει στην απόσχιση -δηλαδή; Ωραία. Ας κάνουμε τώρα μία υπόθεση εργασίας.
Η Αγκυρα αποφασίζει ότι έφτασε η κατάλληλη στιγμή για να εγείρει η μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης θέμα αυτονομίας, ούτε καν ανεξαρτησίας. Απλώς, ένα ισχυρό ρεύμα κατοίκων της περιοχής, ας πούμε καμιά ογδονταριά χιλιάδες άνθρωποι, ζητεί να στηθούν κάλπες προκειμένου να αποφανθεί επί του θέματος. Τι λέμε τότε ως Ράνια Σβίγγου και Δημήτρης Παπαδημούλης; Υποθέτω να κάνουμε δημοκρατικό διάλογο.
Και ο Ραχόι έκανε, επί συγκεκριμένων θεμάτων. Και ας πούμε ότι κάνουμε τον δημοκρατικό διάλογο με τη Ράνια στη μία πλευρά του τραπεζιού και κάτι ένθερμους μειονοτικούς που ζητούν να καταγραφεί η λαϊκή βούληση. Μένουμε ως Ράνια να το συζητήσουμε και αυτό ή φωνάζουμε πρώτα τον Αστυνομικό Διευθυντή και μετά τον στρατηγό από την Αλεξανδρούπολη; Τους αφήνουμε να εκφραστούν και το ξαναβλέπουμε από Δευτέρα;
Εχει γίνει μία παρεξήγηση στην ελληνική κοινή γνώμη. Στην Καταλονία δεν συζητάμε το δικαίωμα ενός λαού στην αυτοδιάθεση. Για αυτό, άλλωστε, θα ήταν δύσκολο να αναγνωριστεί ως κράτος η Καταλονία. Αν δεν υπάρχει βελούδινο διαζύγιο, τα κράτη αναγνωρίζονται μετά από τέλος στρατιωτικής κατοχής ή αποικιοκρατίας. Η Καταλονία δεν βρίσκεται υπό κατοχή.
Στο δημοψήφισμα συμμετείχαν λιγότεροι από τους μισούς ψηφοφόρους, υποκινούμενοι από έναν παλαιό εθνικισμό, ο οποίος ενισχύεται από το αίσθημα της αδικίας: «είμαστε οι πλουσιότεροι από όλους, για ποιο λόγο να πληρώνουμε για τους φτωχούς της Ισπανίας;» Ομως, μην τρελαθούμε, δεν είναι και Κούρδοι οι Καταλανοί!
Ελάτε τώρα πίσω, στη Θράκη. Και ας πούμε ότι μαζεύτηκαν χιλιάδες υπογραφές υπέρ του δημοψηφίσματος. Και την Κυριακή στο τζαμί κάθε χωριού θα μπει κάλπη. Τι πρέπει να κάνει το επίσημο κράτος; Δημοκρατικό διάλογο ή να παρεμποδίσει τη διαδικασία με κάθε νόμιμο τρόπο, εν ανάγκη και με την άσκηση βίας; Για να το θέσω πιο ωμά: την κοπανάς την κυρά με τη μαντήλα που πάει να ψηφίσει ή σέβεσαι το δημοκρατικό της δικαίωμα;
Ο Ραχόι, λοιπόν, έκανε αυτό που όφειλε, τηρώντας το σύνταγμα και τους νόμους της χώρας του, εφαρμόζοντας τις αποφάσεις των δικαστηρίων. Και απέναντι του δεν είχε μία καταπιεσμένη εθνότητα, αλλά ιδεοληπτικούς εθνικιστές που θέλουν να ακρωτηριάσουν την Ισπανία.
Βέβαια είχε την επιλογή να επιτρέψει το δημοψήφισμα και μετά να τους πει ότι δεν αναγνωρίζει το αποτέλεσμα. Ετσι όμως θα αγνοούσε τις δικαστικές αποφάσεις και θα έδινε στην Καταλονία το δικαίωμα να γράφει στα παλιά της τα παπούτσια το συνταγματικό δικαστήριο. Θα ήταν, περίπου, σαν να δέχεται να το συζητήσει.
