Σε όλο το σύγχρονο οικοδόμημα της κυρίαρχης ιδεολογικής αφήγησης πρωτεύοντα ρόλο έχουν, με δεσπόζουσα θέση στην ερμηνεία των εξελίξεων, οι ‘κοινωνικές συνθήκες’. Πιο συγκεκριμένα, η αφήγηση αυτή -επηρεασμένη από το μαρξισμό, ελέω καπιταλιστικής ισοπέδωσης της συνείδησης των λευκών πληθυσμών- προάγει τη θεωρία της καταπίεσης της μιας τάξης από μια άλλη και μιας οποιασδήποτε μειονότητας από μια κυρίαρχη δεσπόζουσα ‘λευκή υποδομή’.
Αυτή η ιδεολογική τοποθέτηση έχει ως στόχο τον ‘ταξικό πόλεμο’, όχι πλέον με την έννοια της καταπίεσης από μία ισχυρή ελίτ αλλά με τον αγώνα της καταπιεζόμενης άλλης μεριάς, που βρίσκεται σε πιο αδύναμη θέση, καθώς και την ολοκληρωτική επικράτηση της πλευράς αυτών των ‘αδυνάμων’ απέναντι στους ‘εκμεταλλευτές’. Αυτό, με κοινωνιολογικούς όρους σημαίνει ότι δύο μερίδες του ’αστικού πληθυσμού’ κηρύσσουν πόλεμο η μία στην άλλη μέχρι την επικράτηση ενός ‘επίγειου παραδείσου’ (που όλοι ξέρουμε που καταλήγει..).
Αυτή βέβαια η αντίληψη δεν υπήρξε ποτέ τίποτε λιγότερο και τίποτα περισσότερο από μια ψευδο-κοινωνιολογική εξέταση της καπιταλιστικής κοινωνίας. Μάλιστα, προσδιορίζει την τελευταία σαν την πιο εξελιγμένη φάση ολόκληρης της ‘ανθρωπότητας’. Επιπρόσθετα, δεν εξηγεί, με την επιστημονική ωριμότητα που θα έπρεπε, την οργανική σχέση που έχει αυτή η φάση με τις προηγούμενες φάσεις του Δυτικού Πολιτισμού.
Η αντίληψη αυτή, που βασίζεται σε μια ερμηνεία της ιστορικής πορείας μέσω της οποίας όλα βαίνουν καλώς προς ένα Τέλος, μετεξελίχθηκε σε μια νέα μορφή ψευδαίσθησης, δηλαδή αυτής της καταστροφικής υπεράσπισης των ‘μειονοτικών ομάδων’ και γενικότερα των εγχρώμων πληθυσμών κατά της δήθεν καταπιεστικής λευκής κυριαρχίας.
Σε αυτά τα πλαίσια, η επανάσταση των εγχρώμων που ‘απελευθερώθηκαν’ εξαιτίας της ψυχολογικής κατάρρευσης των λευκών κοινωνιών και της επίδρασης άλλων εσωτερικών και αλλογενών στοιχείων, απέκτησε την ιδεολογική βάση και συνδέθηκε με άλλα στοιχεία διάλυσης, όπως η σύγχρονη εκθηλυμένη ομοφυλοφιλία και ο μητριαρχικός φεμινισμός.
Έτσι, σε μια προσπάθεια ανασύστασης της ιδεολογικής βάσης τους, εντός ενός ατομικιστικού και αδύναμου φιλελεύθερου κόσμου, οι σύγχρονοι απόγονοι των παλαιών μαρξιστών προσεταιρίστηκαν την ιδιαίτερη αυτή κατάσταση συμβιβασμού τους με τις τρέχουσες συνθήκες.
Επρόκειτο για ένα φαινόμενο το οποίο άρχισε να παίρνει μεγάλες διαστάσεις μετά την κατάρρευση του ’υπαρκτού σοσιαλισμού’ και έχει επικρατήσει να αποκαλείται ‘Πολιτιστικός Μαρξισμός’. Ουσιαστικά, πρόκειται για το ιδεολόγημα εκείνο το οποίο όχι μόνο αποτέλεσε το διαλεκτικό και διανοητικό στήριγμα του νέο-μαρξισμού αλλά και του ίδιου του φιλελευθερισμού που λανθασμένα γίνεται αντιληπτός ως ‘δεξιά’ στις μέρες μας.
Αυτό συνέβη διότι οι πολιτικοί ινστρούχτορες του φιλελευθερισμού, έχοντας κυριαρχήσει στο χώρο της Δεξιάς μετά το Β’.Π.Π., προσπάθησαν να την απαγκιστρώσουν από ‘κακές επιρροές’, μεταλλάσσοντας έτσι τους εαυτούς τους σε ένα φιλο-αριστερό κέντρο και τη δεξιά παράταξη σε ένα διαλυμένο ασαφές χώρο. Από τότε μέχρι σήμερα, η απλή φιλελεύθερη διαλυτική πολιτική χάθηκε και τη θέση της πήρε μια καταστροφική ρητορική μίσους κατά της λευκής φυλής, που έλαβε παρανοϊκές διαστάσεις σε χώρες όπως η Σουηδία.
 |
| Αϊτινἠ Επανάσταση: μαύροι κρεμούν λευκό |
Η νέο-αριστερή λογική και ρητορική λοιπόν συνδέεται με την έγχρωμη επανάσταση αποτελώντας μια αυτοκτονική ’λευκή επανάσταση’ κατά της ίδιας της λευκής φυλής. Το τελευταίο ισχύει διότι θα πρέπει να λάβουμε υπόψη μας ότι σε αυτήν την ιδιόμορφη επανάσταση συμμετέχει και πολύ μεγάλος αριθμός από παρακμιακούς λευκούς.
Έτσι, η σύγχρονη ρητορική που επικρατεί, λόγω της ιδεολογικής κυριαρχίας της νέο-κομμουνιστικής οπτικής, δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια γέφυρα που οδήγησε και οδηγεί στο φυλετικό πόλεμο. Μπορούμε να συμπεράνουμε, ότι με τη ψυχολογική και συνειδησιακή κατάρρευση του Δυτικού Πολιτισμού αρχίζουν να φαίνονται συγκεκριμένα σημάδια τα οποία μας οδηγούν σε ένα συμπέρασμα: βιολογική και πνευματική καρκινοπάθεια.
Όμως, θεραπεία εν τέλει υπάρχει και αυτή είναι η σταδιακή επιστροφή στη βάση του πολιτισμού μας που δεν είναι άλλη από τη φυλετική καταγωγή. Οι νέες εξελίξεις υποστηρίζουν αυτή τη θέση και δεν είναι τυχαίο ότι ήδη πριν το ξέσπασμα του Β’ΠΠ, ο Ρόζενμπεργκ υποστήριξε ότι η επανάσταση των ευρωπαϊκών αποικιών μόνο προβλήματα και πλήρη αποδυνάμωση των λευκών θα μπορούσε να φέρει.
Αυτό και έγινε, καθώς όπως έγραψε αργότερα στην Ώρα της Απόφασης ο Σπένγκλερ, οι σύγχρονες εξελίξεις με τις επαναστάσεις των πρώην αποικιοκρατούμενων και με την αξιοποίηση εκ μέρους τους των δυτικών καινοτομιών δεν έχει άλλο στόχο παρά τον ανταγωνισμό με τον καταρρέοντα Δυτικό Πολιτισμό, καθώς επίσης και τη θέληση της σταδιακής ολοκληρωτικής καταστροφής του.
Το τελευταίο είναι μια γνήσια έκφραση του συμπλέγματος κατωτερότητας όπως επίσης και της ζωικής θέλησης της ανθρώπινης φύσης να κατασπαράξει το αδύναμο και υποτακτικό όν.
Σε αυτές τις συνθήκες, η επιστροφή στη φυλετική οπτική μας οδηγεί στο να υιοθετήσουμε την προοπτική μιας άλλης μορφής πάλης ως μελλοντική εξέλιξη, αυτής της πάλης των φυλών.
Γράφει ο Γιώργος Δρίτσας
