Ολες οι γυναίκες απ’ αρχής κόσμου, απ’ άκρη σ’ άκρη αυτού του πλανήτη, ΕΝΑ πράγμα αποζητούν.
Αυτό το ΕΝΑ και μοναδικό που μας ενώνει, τόσο απλό … μα τόσο δυσεύρετο, είναι η ΑΓΑΠΗ ενός συντρόφου. Και επειδή πολλά ουτοπικά και ‘αιθεροβάμονα’ λόγια έχουν κατά καιρούς ακουστεί για την Αγάπη … δεν εννοώ μια άνευ όρων επιφανειακή ρομαντζάδα με πάθη, εντάσεις και κυκλοθυμίες.
… εννοώ μια συναισθηματική εκ βαθέων τρυφερότητα, με ενθουσιασμό και ισορροπία, που πηγάζει από κοινούς στόχους και κοινό αέρα πλεύσης. Αυτό είναι που μας κάνει να ανθίζουμε, να αντλούμε ενέργεια, να ατσαλωνόμαστε απέναντι σε κάθε κακοτοπιά.
Η Αγάπη ενός συντρόφου δεν είναι όπως η αγάπη προς τη μάνα ή το παιδί μας, που είναι αδιαπραγμάτευτη σχεδόν υπό οποιαδήποτε συνθήκη. Αυτή απορρέει από ‘γενετική συνέχεια’ προς τα πίσω ή προς τα μπρος, που ακόμη κι αν ‘δυσμορφαίνει’ την κουβαλάμε ως αναπόφευκτο φορτίο.
Ο σύντροφος, αντιθέτως, είναι μια προσωπική επιλογή μέσα από τους κύκλους που μας περιβάλλουν. Αυτομάτως, η τυχαιότητα όσον αφορά στο δείγμα των ανθρώπων που μας προσεγγίζουν στη ζωή μας είναι μεγάλη. Σε ποια εποχή γεννιόμαστε, σε ποια γειτονιά αναλωνόμαστε, σε ποια συμπεριφορική βάση έλκουμε ή απωθούμε άλλους χαρακτήρες συνθέτουν ένα σκηνικό ενθαρρυντικό ή απογοητευτικό για το μέλλον μας.
Ελάχιστες, λοιπόν, είναι οι γυναίκες που βρίσκουν στον δρόμο τους «το έτερον ολόκληρον» που έρχεται και κουμπώνει δίχως ζόρια και πιέσεις. Σχεδόν ανήκουν στα όρια του στατιστικού “λάθους”! Είναι σαν να ανακαλύπτεις το τελευταίο κομμάτι του παζλ ανάμεσα σε χιλιάδες άλλα. Πόσο πιθανό μπορεί να ’ναι;
Οι περισσότερες, από άγνοια ή από ανάγκη, άλλοτε καλοπροαίρετη και άλλοτε όχι, συμβιβάζονται με σχέσεις που λίγα έχουν να προσφέρουν συναισθηματικά. Συνειδητές ή ασυνείδητες ‘εκπτώσεις’ σε διάφορα επίπεδα προκειμένου να καλυφθούν όπως-όπως τα εσώψυχα κενά, έστω και επιφανειακά. Μεγάλη η πληγή όταν έρχεται η ώρα του απολογισμού!
Υπάρχουν, όμως, και κάποιες λίγες εναπομείνασες ‘ηρωίδες’ που διαλέγουν το ασυμβίβαστο των συναισθημάτων τους.
Σε ηλικία που η τεκνοποίηση αρχίζει να αποχαιρετά δεν κάνουν πίσω σε οικογενειακούς και κοινωνικούς εκβιασμούς που τις θέλουν να ανεβαίνουν, με όποιο κόστος, τα σκαλιά της εκκλησίας. Επιλέγουν τη μοναχικότητα διότι δεν αγαπούν τα παζάρια και δεν επιθυμούν σκόντο στην ψυχική τους γαλήνη.
Καλώς ή κακώς δεν αποτελούν μέρος των λίγων τυχερών ετούτης της ζωής που συναντούν με εκνευριστική ευκολία την ευτυχία στην αγκαλιά κάποιου, αλλά ούτε και μέρος της πλειοψηφίας των άτυχων-συμβιβασμένων που με απερίσκεπτη ευκολία ή μεθοδευμένη δυσκολία γίνονται συντροφιά – αργά ή γρήγορα – στη δυστυχία.
Συνήθως είναι φιγούρες ελαφρώς εσωστρεφείς, με κύρια χαρακτηριστικά τους τη σύνεση και την αξιοπρέπεια, που δεν τους επιτρέπουν να λοξοδρομήσουν από τις αρχές τους. Δυσκολεύονται να γίνουν χαμαιλέοντες και να προσαρμόζονται περιχαρείς σε ανεπιθύμητες καταστάσεις, όπως επίσης και να ελίσσονται με πονηριά και χάρη προκειμένου να αισθάνονται ασφαλείς.
Δύσκολος δρόμος για ‘πριγκίπισσες’, καθώς είναι ΕΝΑΣ και αγκαθωτός: Όχι συντροφιά για τη συντροφιά, αλλά συντροφιά για την πληρότητα της ΑΓΑΠΗΣ. Καμία διαπραγμάτευση, καμία ψυχρή συναλλαγή.
Είναι εύκολο να τις εντοπίσεις αυτές τις γυναίκες, μιας και από ένα σημείο και μετά εμφανίζονται μόνες σε κοινωνικές δραστηριότητες. Κι όμως έχουν το θάρρος να ζήσουν και να διεκδικήσουν την ομορφιά της ζωής μέσα από δράσεις που δίνουν νόημα ύπαρξης, έστω και μόνες. Μόνες – τουλάχιστον μέχρι τη στιγμή που τις συναντάς!
Γιατί πάντα ο στόχος παραμένει ίδιος. Ψάχνουν να βρουν ουσιαστικό συναίσθημα και αυθεντική επικοινωνία που τόσο έχουν ανάγκη. Δεν περιορίζεται πια μόνο σε επίπεδο συντροφικότητας αλλά και σε επίπεδο φιλίας.
Αλλά και εκεί το πράγμα χωλαίνει! Οι περισσότερες φίλες έχουν ήδη παντρευτεί και κάνει παιδιά, με αποτέλεσμα οι επαφές να αραιώνουν και η πάλαι ποτέ άρρηκτη σύνδεση να αποκτά ρωγμές. Οπότε η ανάγκη για εξωστρέφεια γιγαντώνεται, με την ελπίδα … να βρεθούν νέα αξιόλογα λιμάνια για άραγμα … να καιροφυλαχτεί. Μόνο που όταν είσαι επιλεκτική, είσαι στα πάντα επιλεκτική και αυτό είναι ένα τίμημα βαρύ…
Και είναι βαρύ … όπως κάθε αξιοπρεπής επιλογή σ’ αυτόν τον παρηκμασμένο ηθικά κόσμο. Πώς γίνεται για κάθε τι ηθικά ορθό να βάλλεσαι από παντού; Προφανώς, όταν κινείσαι κόντρα στο ρεύμα, είναι μοιραίο το να κολλάνε πάνω σου ξένα σαπισμένα σώματα, που πρέπει συνεχώς να καθαρίζεις για να μπορέσεις να προχωρήσεις.
Αυτό το αυτό-καθαριζόμενο σύστημα για να εξασφαλίσει την επιβίωσή του καίει πολλή ενέργεια μεν αλλά με διάφανη ψυχή έχει πολύ μεγαλύτερες πιθανότητες να πετύχει τον στόχο του.
Αυτές οι γυναίκες, λοιπόν, γέννημα θρέμμα μιας εποχής μαρασμώδους μεν, ελεύθερης δε (τουλάχιστον σε κάποιους τομείς, εν συγκρίσει με το παρελθόν!), έχουν το θάρρος να είναι συναισθηματικά ασυμβίβαστες, όπως κάθε ψυχικά υγιής άνθρωπος κάνει έτσι κι αλλιώς.
Δεν μπορώ παρά να τις σέβομαι, να τις θαυμάζω και να τις στηρίζω όταν βρεθούν στον περίγυρό μου, καθώς η μοναχικότητά τους δε με παραξενεύει πια ούτε μου δημιουργεί δεύτερες σκέψεις. Αντιθέτως, μου επιβεβαιώνει – χωρίς περιττές βολιδοσκοπήσεις – την ποιότητα του χαρακτήρα τους.
Μια ποιότητα που πιστεύω ότι έστω και αργά, με επιμονή και υπομονή … με κάποιον τρόπο …, αμείβεται αδρά!
