Τόσους αἰῶνες ὑπόδουλοι καὶ δὲν μάθαμε πὼς γιὰ νὰ εἶσαι Ἐλεύθερος πρέπει νὰ ξέρῃς καὶ νὰ ὑπερασπίζεσαι τὴν Ἐλευθερία σου, μὴ ἐπιτρέποντας στὸ κάθε τυχάρπαστο σκουπίδι νὰ σοῦ κάνῃ κηρύγματα, κουνώντας σου τὸ δάκτυλο.
Ἐφ΄ ὅσον ὅμως δὲν τὸ μάθαμε θὰ κληθοῦμε συντόμως νὰ πληρώσουμε ἀκριβότερα ἀπὸ κάθε ἄλλην φορὰ στὸ παρελθόν, αὐτὴν τὴν βλακεία τῆς ἀμνημοσύνης μας.
Διότι ὅποιος δὲν μαθαίνει ἀπὸ τὰ λάθη του εἶναι ὑποχρεωμένος νὰ τὰ ἐπαναλάβῃ ἀμέτρητες φορές, νὰ πληρώνῃ κάθε φορὰ πολλαπλάσια τιμήματα καί, ἐὰν τελικῶς ἀκόμη καὶ σὲ ὑπερβολικὲς συνθῆκες πόνου δὲν μάθῃ, τότε νὰ ἐξαφανισθῇ.
Κοντεύουμε ὡς χώρα νὰ χαθοῦμε ἀπὸ τὸν χάρτη καὶ οἱ ἀνεγκέφαλοι ἀκόμη βασιλεύουν…
(Ἢ τοὺς ἐπιτρέπουμε ἐμεῖς νὰ βασιλεύουν!!!)
Κακὰ τὰ ψέμματα. Ἡ Φύσις δὲν ἀνέχεται τὰ ὑβρίδια καὶ τὶς κόττες.
Ἡ Φύσις δίδει ἴσες εὐκαιρίες σὲ ὅλους. Ἐπιβιώνουν ὅμως μόνον αὐτοὶ ποὺ ἀντιλαμβάνονται πὼς ἐὰν δὲν τὶς ἐκμεταλλευθοῦν θὰ χαθοῦν. Ἁπλό, σαφές, ξεκάθαρο.
Οἱ δικές μας εὐκαιρίες, ὡς χώρας, λήγουν ὁσονούπω.
Ἐὰν ἀκόμη κάποιοι κυττοῦν νὰ περιφρουρήσουν καὶ νὰ διασφαλίσουν μόνον τὴν βολή τους καὶ τὴν χαλαρότητά τους, εἶναι ἀποκλειστικῶς καὶ μόνον δικό τους πρόβλημα. Δὲν θὰ ἀσχοληθοῦμε μὲ τελειωμένους. Διότι εἶναι τελειωμένοι κι ἂς τοὺς ὑπόσχονται μεγαλεῖα τὰ ἀφεντικά τους. Δὲν θὰ …προλάβουν!!!
Ἀπὸ τὴν ἄλλην…
Ὅσοι θεωροῦν πὼς ἡ κοτσανολογία τοῦ «εἴμαστε ἡ μόνη χώρα ποὺ τιμᾶ τὴν ἡμέρα ἐνάρξεως τοῦ πολέμου κι ὄχι τὴν εἰρήνη», ἔχει «δόσεις ἀληθείας» καὶ «χωρᾶ πολλῶν συζητήσεων» ἂς μὴν χαίρονται…
…Παίζουν τὸ παιχνίδι τῶν δυναστῶν μας ποὺ ἀρέσκονται μόνον στὰ «Ναί»…
Καί, τὰ «Ναί», ἀπὸ ἀρχαιοτάτων ἐτῶν, ἀλλάζουν τίτλους στὶς μορφὲς δουλείας, ἀλλὰ οὐδέποτε ἀνακόπτουν ἢ ἀκυρώνουν τὴν δουλεία.
Λαὸς ποὺ …ἐλπίζει σὲ σωτηρίες καταλήγει, κάθε φορά, μὲ χειρότερα ἀφεντικά.
Εἶναι μία ἀπόλυτος παραπλάνησις τὸ νὰ ἐπιτρέπουμε νὰ μᾶς ἀκυρώνουν τὶς «ἀπαγορευτικὲς γραμμές», ἀλλοιώνοντας τὰ ὅρια καὶ ἀμφισβητώντας τὰ αὐτονόητα. Εἶναι ἀτομική μας εὐθύνη νὰ μποῦμε στὰ σχολεῖα, ὑπερασπιζόμενοι τὰ παδιά μας, καὶ νὰ ἀξιώσουμε ἀπὸ τοὺς «εἰρηνιστές» τῶν παραμαγαζακίων τοῦ πSoros νὰ τὸ βουλώσουν.
Εἶναι ἠθική μας εὐθύνη νὰ διδάξουμε στὰ παιδιά μας καὶ στοὺς γύρω μας τὰ αὐτονόητα. Εἶναι δικαίωμά μας καὶ ὑποχρέωσίς μας τὸ νὰ ὑπερασπισθοῦμε, ἔως τῆς τελευταίας μας ἀνάσας, τὸ δίκαιον καὶ τὴν ἐλευθερία, ὄχι μόνον τοῦ δικοῦ μας κόσμου, μὰ κυρίως κάθε ἐπομένου ἀγεννήτου Ἀνθρώπου.
Σὰν λαὸς οὐδέποτε τιμήσαμε τὸν πόλεμο. Τιμήσαμε ὅμως ὁλόψυχα τὸ «Ὄχι».
Ἕνα «Ὄχι,», πού, ἀνεξαρτήτως τῶν κινήτρων καὶ τῶν παρασκηνίων, τελικῶς ἦταν τὸ πρῶτο καὶ τὸ μοναδικὸ «ὄχι» ποὺ ἀντέτεινε ἡγέτης μας στὶς ὀρέξεις κάποιου κατακτητοῦ, κατὰ τὴν διάρκεια ὑπάρξεως τοῦ Ἑλλαδοκαφριστᾶν.
Αὐτὸ καὶ μόνον ἀρκεῖ γιὰ νὰ καταλάβουμε τοὺς χαβαλέδες καὶ τοὺς γελοίους, ποὺ καθημερινῶς ἁλώνουν κάθε ἐναπομείνασα λογική.
Ἀρκεῖ… Τὰ σκουπίδια στὶς χωματερές… Ἐκεῖ ἀνήκουν…
