Οι συνθήκες που συγκρατούν τα ποσοστά της Κουμουνδούρου
Από τον Μανώλη Κοττάκη
Είναι σύμπτωση -ευτυχής ή δυστυχής, δεν ξέρω- που ο τόπος δεν έχει σοβαρή (ακρο)δεξιά με γωνίες, χωρίς δικαστικές εκκρεμότητες. Αν υπήρχε Ελλην αστός ηγέτης τύπου Εναλλακτικής για τη Γερμανία (περιορίζομαι σε αυτό το παράδειγμα, για να μην επεκταθώ σε άλλες χώρες, όπως η Τσεχία ή η Αυστρία), ο συσχετισμός μεταξύ Αριστεράς – Δεξιάς θα είχε διαταραχθεί επικίνδυνα εις βάρος της πρώτης και επί ζημία της δεύτερης.
Εδώ δεν συμβαίνει και γι’ αυτό υπάρχει μία περίεργη παρενέργεια: Την όποια αντισυστημική ψήφο πολιτών, οι οποίοι είναι εξοργισμένοι επειδή πρώην βουλευτές παλαιών κομμάτων διεκδικούν αναδρομικά «μαμούθ» ή επειδή ανώτατοι δημόσιοι λειτουργοί εξαιρούν τους εαυτούς τους από τις δηλώσεις περιουσιακής κατάστασης, τη διεκδικεί ο ΣΥΡΙΖΑ! Ναι, ο συμβιβασμένος με το ΝΑΤΟ, τις ΗΠΑ και τους Γερμανούς ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί εκείνος και όχι οι άλλοι; Η Ν.Δ. δεν φαίνεται ότι το μπορεί. Οχι επειδή δεν θέλει, αλλά γιατί αυτό είναι το DNA του χώρου. Οταν διαβάζεις λίστα με τα ονόματα των διεκδικούντων τα αναδρομικά και βρίσκεις πρώην βουλευτές σημερινά κορυφαία στελέχη της Πειραιώς, πώς να διεκδικήσεις αντισυστημική ψήφο;
Η Χρυσή Αυγή μπορεί, αλλά δεν είμαι σίγουρος ότι το θέλει. Το κόμμα είναι διχοτομημένο: Στην ηγεσία που θέλει λελογισμένη εκλογική άνοδο για να μη χάσει τον έλεγχο, ο νους της είναι στη δίκη. Τρίτη φορά φυλακή από το 1977 είναι εφιάλτης. Και στη νεότερη γενιά, που θέλει δυναμισμό και συστημικότητα.Τα σχήματα που βρίσκονται αριστερά της Αριστεράς (ΛΑ.Ε. κ.λπ.) δεν έχουν την κουλτούρα για να αντεπεξέλθουν στις απαιτήσεις ενός τέτοιου εγχειρήματος. Η Νέα Δεξιά του Φαήλου Κρανιδιώτη, τέλος, είναι αφοσιωμένη στο πώς θα κερδίζει ψήφους από τη Ν.Δ. του συστημικότατου Αδωνη, αντί να παρατηρεί με προσοχή τι γίνεται στα άκρα της πολιτικής και ειδικά στις τάξεις των μουδιασμένων ψηφοφόρων της Χρυσής Αυγής.
Τούτων δοθέντων, μένει χώρος για τον ΣΥΡΙΖΑ της ψευτο-αντιδιαπλοκής (μια χαρά τα βρίσκει μαζί της, οι καναλάρχες ακολουθούν τον Τσίπρα από τη Σερβία μέχρι τις ΗΠΑ). Τον ΣΥΡΙΖΑ τον ψευτοαντισυστημικό, ο οποίος όμως έχει το θάρρος να τα βάζει με τις άλλες εξουσίες, όπως η Δικαιοσύνη, η Εκκλησία, τα ΜΜΕ. Τον ΣΥΡΙΖΑ που δεν κοκκινίζει να βρίσκεται ταυτόχρονα στον Λευκό Οίκο και στη Μακρόνησο, στο Blair House και σε ταβέρνες στο Μοναστηράκι. Τον ΣΥΡΙΖΑ του σαλονιού αλλά και τον ΣΥΡΙΖΑ του λιμανιού.
Ελλείψει βασικής αντισυστημικής δύναμης η Αριστερά εγκλωβίζει μάζες που θέλουν να την εγκαταλείψουν, αλλά δεν έχουν άλλη επιλογή. Ετσι παραμένει στο παιχνίδι. Αν υπήρχε σοβαρή Δεξιά, ο ΣΥΡΙΖΑ θα ήταν τρίτο κόμμα εδώ και καιρό.
Πηγή: http://www.dimokratianews.gr/
