Θρηνεί και οδύρεται ο αρθογράφος Πάντε Κολεμισέφσκι της παλαιότερης εφημερίδας και κάποτε ημιεπίσημου οργάνου του ΚΚ των Σκοπίων, της Nova Makedonija, για την “απώλεια του ονείρου για μια ενωμένη μακεδονία”. Το άρθρο είναι ιδιαίτερα αποκαλυπτικό και για άλλες καταστάσεις.
ΔΕΕ
Δηλαδή, θα πούμε αντίο στο Πιρίν και στο Αιγαίο;
Πρέπει η «Μακεδονία» να υποταχθεί στην σκληρή πραγματικότητα που δεν την ευνοεί; Θα αλλάξει το Σύνταγμά της με όλους τους κινδύνους που κρύβονται πίσω από την αλλαγή;
Αλλά, το μεγάλο ερώτημα είναι εάν αντί του Σόλουν, του Κουκούς, του Βόντεν και του Λέριν, θα αρχίσουμε να χρησιμοποιούμε επίσημα μόνο ελληνικά τοπωνύμια: δηλαδή, Θεσσαλονίκη, Κιλκίς, Έδεσσα και Φλώρινα;
Σε τι θα πρέπει οι πολίτες μας να είναι έτοιμοι από την υπογραφή των συμφωνιών με τη Βουλγαρία και την Ελλάδα;
Πρώτον,
είναι αναμφισβήτητο ότι η «Δημοκρατία της Μακεδονίας» θα λάβει ένα νέο όνομα που θα συμφωνηθεί και από τις δύο πλευρές, με την ανιδιοτελή βοήθεια από τις Ηνωμένες Πολιτείες και την ΕΕ, που πρόκειται για ένα ήδη συμφωνημένο όνομα.
Η νέα ονομασία θα είναι για ευρύτερη διεθνή χρήση προς όλους και για όλα- erga omnes. Η τρέχουσα άποψη είναι ότι δεν θα αλλάξει το σύνταγμά μας γιατί αποτελεί κόκκινη γραμμή, αν και η εμπειρία έχει δείξει ότι αυτές οι κόκκινες γραμμές έχουν ξεθωριάσει.
Το δίλημμα παραμένει ανοικτό αν είναι δυνατόν για μια τόσο δραματική αλλαγή στο όνομα, να μην αλλάξει το Σύνταγμα του κράτους.
Σύμφωνα με ορισμένες ερμηνείες και αξιώσεις, η χώρα μας μπορεί να διασφαλίσει ότι το Σύνταγμα δεν θα αλλάξει, σύμφωνα με άλλους, είναι αδύνατον το νέο όνομα να μην υποδηλώνει μια σειρά αλλαγών, τόσο στο Σύνταγμα όσο και σε μια σειρά νόμων.
Η υπόθεση είναι ότι στο παιχνίδι μπορεί να παρουσιασθεί ένας διπλός τύπος- ένα όνομα για εξωτερική χρήση και ένα εγχώριο, αλλά οι περισσότερες πηγές λένε ότι αυτό είναι απαράδεκτο για την Ελλάδα.
Δεύτερον,
θεωρείται ιστορικά και συναισθηματικά μια θαμμένη ιστορία, στους αιώνες των αιώνων, αφού το όνειρό μας για μια ενωμένη Μακεδονία, η συγχώνευση δηλαδή των τριών τμημάτων, του Βαρδάρη, του Πιρίν και της Μακεδονίας του Αιγαίου και αυτή τη φορά θεωρείται ως μια σοβαρή λανθασμένη αντίληψη (εξέλιξη), για την οποία άνθρωποι σάπισαν στις φυλακές.
Τρίτον,
έρχεται το τέλος του συνθήματος «Σολούν ε νας» [η Θεσσαλονίκη είναι δική μας], που από τις φαντασιώσεις πολιτικών κερδοσκόπων και πολιτικών είχε αναστηθεί (το σλόγκαν) κατά τη διάρκεια της ανεξαρτησίας μας, μάλλον έφερε βλάβη παρά όφελος.
Τέταρτον,
η συμφωνία με την Ελλάδα, εκτός από την αντιμετώπιση και οριστική παύση των ιστορικών συνεπειών του εμφυλίου πολέμου και την έξοδο των «Μακεδόνων» (Σλάβων) από την Μακεδονία του Αιγαίου, θα υπάρξει ένα πιθανόν ζήτημα, το οποίο δεν είναι γνωστό πως θα λυθεί και για το οποίο από την πλευρά μας κανείς δεν άνοιξε.
Δεν σχετίζεται με το όνομα, όσο με τη γλώσσα και την ταυτότητα και με τα πράγματα που προκύπτουν από αυτό. Με βαριά καρδιά μπορεί να ειπωθεί ότι η γλώσσα δεν είναι πρόβλημα σε γενικές γραμμές, ούτε το όνομα σε τελική ανάλυση, το πρόβλημα θα είναι πως θα καθορισθούν τα πραγματικά τοπωνύμια, οι πόλεις και τα χωριά.
Για παράδειγμα, στα σχολεία μας, σε όλες τις επίσημες ομιλίες, σε όλες τις εφημερίδες της χώρας μας, στην τηλεόραση και το ραδιόφωνο και σε όλα τα γραπτά κείμενα, τα μέρη και οι τοποθεσίες στην Ελλάδα θα πρέπει να καθορίζονται με σλαβικά ή ελληνικά ονόματα;
Θα έχουμε το δικαίωμα το Σόλουν να το λέμε Σόλουν ή να την λέμε Θεσσαλονίκη, το Κουκούς να το λέμε Κουκούς ή ως Κιλκίς, το Βόντεν ως Έδεσσα, το Λέριν ως Φλώρινα;
Το ίδιο ισχύει και τα τα τοπωνύμια στα οποία γεννήθηκαν χιλιάδες Σλάβοι, τώρα πολίτες μας, ή απόγονοί τους, ή βρίσκονται στη διασπορά.
Θα απαγορευθεί η εγγραφή του όρου «Μακεδονία του Αιγαίου» και θα χρησιμοποιείται με την τοπολογία ‘Βόρεια Ελλάδα’, ή θα υπάρξει λύση να γράφονται και τα δύο ονόματα και το ένα σε παρένθεση;
Αναμφισβήτητα, το νέο πολιτικό δόγμα στα Βαλκάνια είναι να αφεθεί το παρελθόν στην ιστορία και όλα τα βλέμματα να στραφούν προς το μέλλον.
Είναι, επίσης, αναμφίβολο ότι η πραγματικότητα είναι από την πλευρά του ισχυρότερου.
…Βούλγαροι και Έλληνες πολιτικοί και διπλωμάτες, μιλούν συχνά, για δίκαιες λύσεις στην αντιμετώπιση των σχέσεων.
Πράγματι, τι θα ήταν δίκαιο;
Θα ήταν καλύτερο για τη Βουλγαρία και την Ελλάδα να αναγνωρίσουν τη χώρα μας με το συνταγματικό της όνομα, να αναγνωρίσουν την ταυτότητα και την αυτονομία του «μακεδονικού» λαού, να αναγνωρίσουν τη γλώσσα και να επιβεβαιώσουμε ότι τα σημερινά σύνορα είναι καθοριστικά.
Αυτός είναι ο ευκολότερος τρόπος για να επιλυθεί το μακεδονικό ζήτημα και όλα τα σχετικά με αυτό. Μετά θα μπορούσαν να επιλυθούν όλα, αλλά υπάρχει τίποτε που είναι δίκαιο στην πολιτική;
