Υπουργοί παραδέχονται δημόσια ότι συνειδητά αφαιρούν εισόδημα από την μεσαία τάξη. Δεν ακολουθούν πολιτική αναδιανομής. Ακολουθούν πολιτική φτωχοποίησης της μεσαίας τάξης ώστε να μπει κι αυτή στην ουρά των εξαρτώμενων από τα ψίχουλα της κυβερνητικής ελεημοσύνης. Επιτίθενται συνειδητά σ’ εκείνο το τμήμα της κοινωνίας που διασφαλίζει την κοινωνική συνοχή, αποδεικνύοντας ξεκάθαρα ότι στις κοινωνίες που η αριστερά είναι καθεστώς, η κοινωνική κινητικότητα δεν προκύπτει από τους πολίτες, αλλά επιβάλλεται από την εξουσία.
Ευκατάστατος γίνεται αυτός που επιλέγει η κομματική νομενκλατούρα, όχι ο άξιος, ο εργατικός, ο αποτελεσματικός. Ο φόβος της μεσαίας τάξης ότι οι προοπτικές χειροτερεύουν και το κοινωνικο-πολιτικό σύστημα δεν προσφέρει ασφάλεια, είναι δικαιολογημένος, διότι ειδικά στην χώρα μας, η αριστερά βρίσκεται στην εξουσία επειδή το επέτρεψε το υπόλοιπο πολιτικό σύστημα, με τις αβελτηρίες του, τις παραλείψεις και τα σφάλματά του. Επιπλέον, ένας κόσμος που αλλάζει ταχύτερα απ’ ότι αντέχουμε, πυροδοτεί ανησυχίες. Αυξάνει τον εξτρεμισμό. Υπονομεύει τον πυρήνα της κοινωνικής και εθνικής συνοχής.
Η έρπουσα κοινωνική ανταρσία εξαλείφει και τα τελευταία αποθέματα εμπιστοσύνης προς θεσμούς και συστήματα. Η σκέψη, ότι τέτοια φαινόμενα θα υποχωρήσουν λόγω μιας κάποιας σταθεροποίησης ή και ανάκαμψης, είναι λανθασμένη. Όσο η μεσαία τάξη θα συρρικνώνεται και η κοινωνική κινητικότητα θα περιορίζεται, τόσο η μεσαία τάξη θα οδηγείται στην περιθωριοποίηση και εν συνεχεία στην ριζοσπαστικοποίηση της. Η μεσαία τάξη αλλοτριώνεται από την διαχρονική αποτυχία της Πολιτικής και μάλιστα παγκοσμίως.
Η διεθνής πολιτική κοινότητα έχει ξοδέψει πολλή ενέργεια για να προστατεύσει- ορθώς- με άδειες ευρεσιτεχνίας και δικαιώματα ιδιοκτησίας πολυεθνικούς κολοσσούς. Εάν αφιέρωνε το 10% αυτής της ενέργειας στο πως θα μπορούσε να αποτραπεί η φυγή κεφαλαίων σε φορολογικούς παραδείσους και να εμποδίσει την παράκαμψη των κανόνων, τότε θα υπήρχε ένας κόσμος στον οποίο θα νοιώθαμε ασφαλέστεροι. Ένας κόσμος όπου όλοι θα απολαμβάναμε ίσες ευκαιρίες. Θέλουμε η Ελλάδα να δίνει ευκαιρίες σε όλους και να διευκολύνει την κοινωνική κινητικότητα. Θέλουμε η Ελλάδα να είναι μια κοινωνία συνοχής κι αλληλεγγύης χωρίς φόβο κι ανασφάλεια. Θέλουμε η Ελλάδα να είναι εύρωστη και ν’ απολαμβάνει διεθνούς σεβασμού.
Αυτό κάνει τα έθνη μεγάλα.
Αυτή είναι η οπτική, η θέση και η πρόταση του ΡΕΥΜΑτος. Για να επιτύχουμε αυτό τον εθνικό στόχο πρέπει να επανιδρύσουμε την μεσαία τάξη. Αυτό δεν θα συμβεί με οικονομικούς όρους. Δεν αρκεί να βγούμε στις αγορές ή να κάνουμε δυο μεταρρυθμίσεις παραπάνω ή να διαπραγματευθούμε μια νέα οικονομική συμφωνία. Γι’ αυτά τσακώνεται το υφιστάμενο πολιτικό προσωπικό και αποτυγχάνει να συνεννοηθεί και στα βασικά. Προτείνουμε τέσσερις βασικές πολιτικές για να μειωθεί η μεταφορά μειονεκτημάτων από την μια γενεά στην επόμενη ώστε να βελτιωθεί η κοινωνική κινητικότητα.
Το κόστος εφαρμογής αυτών των πολιτικών είναι εντός των δυνατοτήτων μας αρκεί να αναδιαρθρώσουμε προτεραιότητες. Πολιτική πρώτη: Πρώιμη παρέμβαση στα αρχικά στάδια του κύκλου ζωής ώστε να μειωθούν οι ανισότητες που προκαλούνται από τις ικανότητες των γονέων και το δημογραφικό. Πολιτική δεύτερη: Αύξηση των ευκαιριών στα άτομα που προέρχονται από χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα ώστε να ξεκινούν τον εργασιακό τους βίο έγκαιρα και να αμείβονται δίκαια και ικανοποιητικά. Θεσμικό πλαίσιο – φορολογικό, ασφαλιστικό – που θα διευκολύνει την επιχειρηματικότητα και τραπεζικό σύστημα που θα υποστηρίζει και δεν θα αποτρέπει την ανάληψη επιχειρηματικού κινδύνου.
Πολιτική Τρίτη: Αστικές πολιτικές ικανές να ενθαρρύνουν την ανάπτυξη γειτονιών με μεικτά κοινωνικοοικονομικά χαρακτηριστικά ώστε να εξομαλύνονται οι επιπτώσεις των κοινωνικών και οικονομικών ανισοτήτων. Πολιτική τέταρτη αλλά προτεραιότητα ύψιστη: Παιδεία για όλους. Αξιοποίηση του πολιτιστικού αποθέματος, έμφαση στην έρευνα και την καινοτομία, δια βίου μάθηση, προγράμματα mentoring, προγράμματα στοχευμένα στην μείωση των μεγάλων ανισοτήτων στην αγορά εργασίας κοκ. Το 5% για την παιδεία, το 1% για την έρευνα και τεχνολογία είναι αναγκαία και ικανή συνθήκη για να παραχθούν αποτελέσματα αλλά πρέπει επιτέλους να γίνουν πράξη. Μ’ άλλα λόγια: Η συζήτηση για την μεσαία τάξη ισοδυναμεί με την συζήτηση για την ανασυγκρότηση και την εξέλιξη της χώρας. Κι αυτή η συζήτηση δεν είναι οικονομική.
Είναι βαθύτατα πολιτική και πρέπει να διεξαχθεί άμεσα. Όχι από ένα πολιτικό προσωπικό με δουλείες και εξαρτήσεις που αντιλαμβάνεται την λαϊκή εκπροσώπηση και την πολιτική διαδικασία ως επάγγελμα. Τώρα, περισσότερο από ποτέ, χρειάζονται πολιτικές δυνάμεις που θα εγκαθιδρύσουν μια σταθερή, μόνιμη και ειλικρινή σχέση διαλόγου και επικοινωνίας με την μεσαία τάξη ώστε να καταστεί η εκπροσώπησή της αυθεντική.
*Ο Αθανάσιος Σκορδάς έχει διατελέσει Υφυπουργός Ανάπτυξης, είναι Πρόεδρος της εταιρεία ΣΕΛΟΝΤΑ καθώς και του think tank Ριζοσπαστική Ευρωπαϊκή Μεταρρύθμιση & Ανασυγκρότηση (Ρ.ΕΥ.Μ.Α)
Τα κείμενα που φιλοξενούνται στη στήλη «Ιδέες και Απόψεις» του ΑΠΕ- ΜΠΕ δημοσιεύονται αυτούσια και απηχούν τις απόψεις των συγγραφέων και όχι του Πρακτορείου.
