Ἄν δέν ὑπῆρχε ὁ Νίκος Βούτσης, θά ἔπρεπε νά τόν ἐφεύρομεν καί νά τόν κατοχυρώσουμε ὡς εὑρεσιτεχνία ἀμφιβόλου χρησιμότητος
Νίκος Βούτσης: Δέν εἶναι μόνο ἡ φυσιογνωμία τοῦ φιλικοῦ ταβερνιάρη πού ξεχωρίζει. Ὤ, ναί, τό φιζίκ τοῦ προέδρου (ἄν εἶναι δυνατόν!) τῆς Βουλῆς παραπέμπει σέ συμπαθή κάπελα πού πάντοτε ἔχει ἕναν λόγο πρόχειρο νά σερβίρει μαζί μέ τά μπαγιάτικα μεζεκλίκια πού συνοδεύουν τό φτηνό κατροῦτσο ρετσίνας, ἡ ὁποία λίγο ἔλειψε νά μπει σέ βαρέλι ξιδιοῦ (γιατί αὐτό θά τῆς ταίριαζε καλύτερα).
Ὁ πρόχειρος λόγος του εἶναι πιό μπαγιάτικος ἀπό τούς μεζέδες του, ἀλλά αὐτό δέν εἶναι τῆς παρούσης γιά νά τό ἀναλύσομεν.
Δέν εἶναι μόνο τό νυσταλέο ὕφος πού σέ ὑποβάλλει κι ἐσένα νά νυστάξεις καί οὐδέποτε σοῦ προκαλεῖ κάτι ἔστω συγγενικό μέ τήν ἐγρήγορση ἤ τήν ψυχική ἀνάταση πού συνοδεύει συχνά τό δέος, τόν θαυμασμό.
Δέν εἶναι μόνο ὁ τόνος τῆς φωνῆς σ’ αὐτή τήν παράξενη ἔνρινη συχνότητα, πού τσαλαβουτάει
ἀνάμεσα στά γαστρικά ὑγρά καί στίς μισοχωνεμένες γαρίδες μέχρι νά βρεῖ τόν δρόμο της στόν λάρυγγα κι ἔπειτα στόν μαγικό ἔξω κόσμο.
Δέν εἶναι μόνο ἡ ρητορική δεινότητά του, πού ἐντυπωσιάζει μέ τήν ἠχηρή, ἀπόλυτη ἀπουσία της.
Δέν εἶναι μόνο ὁ μύσταξ ὁ νωχελικός, ὅστις ἁπλώνεται ὡσάν σταχτιά λιμνοθάλασσα πάνω στό ροδαλό καί καλοζωισμένο ἄνω χεῖλος του (ἐξίσου καλοζωισμένο εἶναι καί τό σύνολο τῆς φατσούλας).
Πάνω ἀπ’ ὅλα εἶναι ἡ ἐπάρκειά του στήν ἄσκηση τῶν καθηκόντων τοῦ. Ὁ Βούτσης, πέρα ἀπό τυπικός ἀριστερός, εἶναι σχεδόν θεσμός! Ἕνα ἀπό τά σύμβολα τῆς δημοκρατίας, οϊμέ καί οὐαί καί βαβαί. Εἶναι καί ρέκορντμαν ὡς ὁ πρῶτος πρόεδρος (γιά φαντάσου!) τῆς Βουλῆς πού αὐτοακυρώθηκε καμαρωτός μπροστά σέ μέλη ξένων διπλωματικῶν ἀποστολῶν!
Ὅπως ἔγραψε ἡ «δημοκρατία», εἶπεν ὁ Νίκος Βούτσης σέ διαπιστευμένους ἐπικεφαλῆς διπλωματικῶν ἀποστολῶν στήν Ἑλλάδα πού ἐπισκέφθηκαν τό Κοινοβούλιο: «Δέν νομοθετήσαμε πάντοτε ἔτσι ὅπως θά θέλαμε, ἔτσι ὅπως θά ἔπρεπε ἤ ἔτσι ὅπως λέει τό Σύνταγμά μας ἤ καί τά Συντάγματα τῶν δικῶν σας χωρῶν».
Ὅπερ μεθερμηνευόμενον, καλῶς ὁρίσατε στήν Μπανανία!
